Star Tales - gwiezdne opowieści...

Kasamija, usłyszawszy uwagę, natychmiast odwróciła się do niego tyłem, Zacisnęła pieści, mocno. Następnie wbiła sobie boleśnie paznokcie w przedramiona, już pod szata. Poczuła klujący ból, ale nie ustąpiła, wbijała bardziej, aż do chwili, kiedy nie było już żadnych myśli, tylko ból. Wiedziała,ze krwawi. Ale rękawy szaty to ukryją. Mogła w nie nawet wytrzeć paznokcie. Nikt nic nie zauważy. Wszystko trwało może pól minuty, wtedy odwróciła się twarzą do Sisca, w ruchu scenicznym. Chusta zasłaniająca wcześniej jej twarz osunęła się po osłoniętym przylegającym tiulem dekolcie.
- Stare neimoidianskie przysłowie mówi: nie rusz psa, to cie nie osra
Kołysząc biodrami, prosta niczym wieża podeszła do Sisca by pogłaskać go po miejscu którym tak chętnie wszystko dotykał.
- Nie chcę, byś mówił do mnie „pani”. Chce byśmy byli przyjaciółmi. Jestem Kasamija

Jakże miłe, łagodne stworzenie – myślała sobie, kiedy jej wzrok mknął ku górze po czarnym pancerzu czegoś, co było tak wielkie, ze wcześniej wręcz nie mogła sobie wyobrazić, choć już od dawna wiedziała, ze to spotkanie się odbędzie. Juz prawie się go nie bała, już uśmiechała się szczerze, i gdyby nie fakt pełnego napięcia oczekiwania na Vidnezę, byłaby całkowicie zrelaksowana.
- Dobrze, Sisco. Posłuchaj mnie teraz – wsunęła mu głos „pod brodę” by podnieść mu łeb. Podejrzewała, ze się uda.
- W naszych czasach, kiedy zdawać by się mogło wszystko co oryginalne zostało juz wymyślone, nietuzinkowość i zaskoczenie jest warte więcej niż złoto. Słyszałam cię na występie. Nie był to talent, ale było to coś niezwykłego. Jeśli nad tobą popracujemy, masz szansę zaistnieć w tej branży. Masz szansę być wokalista. Urozmaiciłbyś moja wytwórnię. Ożywił moje koncerty. Z czasem dałbyś już radę sam. Zarobiłbyś pieniądze. Ukształtowałabym cię. Nauczyłabym tego, co najważniejsze. Potrzebujesz tylko dobrego sponsora na początek. Wiec jak przyjdzie Vidneza, daj z siebie wszystko...

Uśmiechnęła się tylko kiedy to powiedział.
- Wiem, widać to po tobie – powiedziała jak gdyby nigdy nic, bez śladu wyrzutu i również bez śladu jakiejkolwiek zmiany nastawienia do niego, i do swojego pomysłu. Ona pracowała w branży muzycznej przez lata. Sama miała bardzo dobry słuch. Inni, zwykli ludzie mogli nie zauważać ze Siscowi coś dolega, ona widziała po jego zachowaniu, ze niedosłyszy. W tej dziedzinie była prawie jak lekarz.
- I wiesz co? To dobrze. Nie sztukę być w czymś dobrym, mając tysiące talentów. Prawdziwą sztuką jest być w czymś dobrym dzięki swojej ciężkiej pracy nad własnymi słabościami. Dziedzina, w która chcę cię wciągnąć nie jest trudna. Spójrz na dzisiejszych celebrytów? Większość z nich zrobiło kariery na skandalach. Nie umieją śpiewać. Ty umiesz. I jesteś nietypowy. Poćwiczysz trochę i wszystko bezie dobrze.
Samokrytyczny jesteś – pomyślała. To cecha dobra do biura. Na artystę trochę mniej, Ale obejdą to.
- Kasamija
Obejrzała się. Za nią, kilka metrów dalej stał dug. Mógł mieć może 20 lat, jeśli więcej, to naprawdę niewiele. Ubrany zgodnie z trendami, w kolorowe łachy, zadbany pysk, kilka kolczyków. Niebieskie oczy i okulary. Skórę miał szara, a na głowie modny beret.
- Śliczny droid. – przemówił znowu dug. Widać wszystkim tu się Sisco podobał. Ręce naimoidianki znowu zaczęły się trząść.
- Vidneza! Przeciec pisałam, ze to ważne. Rozumiesz, ważne!
Dug ściągnąwszy uszy do tyłu obnażył zęby i machnął łapami w nerwowym geście.
- Ważne, kurwa. Srażne a nie ważne,wszystko tobie ważne, że co, że droid? No tak, ładny, ale nie zamawialiśmy droida, a jeśli jest twój to co w tym ważnego, chodź sobie z nim. Ja ci już raz jedno powiedziałem, że... – nagle dug zatrzymał się w pól słowa, z palcem wskazującym wycelowanym w divę. Nagle w jego oczach pojawiło się coś dziwnego. Nie była to żadna emocja. Wręcz przeciwnie. Pustka.
- No dobra, Kasamijo.... – momentalnie spuścił z  tonu.
- Poczekaj tu chwilę z naszym gościem. Tam na stoliku leża winogrona, poczęstuj go... ja za chwile wracam i omówimy sprawę, zaczekajcie  -teraz się uśmiechnął dyplomatycznie – w stronę Sisca, i dyskretnie wycofał.

- To nic, nic, ja też nie rozumiałam, ale on często sam siebie nawet nie rozumie... chcesz winogronko? – tym razem drżenie rak ukrywała przez mocne dociskanie ich do pancerza Sisca. Wiedziała jak jest zbudowany, zadała sobie trochę trudu by go poobserwować. Widziała jak bothanin go karmił, tak więc zaraz władowała mu winogronko prosto do „buzi”. Sympatycznie się poczuła czyniąc to, choć palce dygotały i na pewno Sisco to widział.
W jednej sekundzie było spokojne jedzenie winogronka. W drugiej Vidneza się pojawił. Teraz siedział rozwalony na swoim wygodnym fotelu, sięgając po winogrono z tego samego talerza. Był identyczny jak wcześniej, tak samo ubrany, jednak coś kazało Siscowi podejrzewać, ze jest w nim coś innego. Patrzył zmrużonymi oczami. Kasamija stałą tyłem, a kiedy przypadkowo odwróciła głowę, ujrzała go i az pisnęła.
- Wystraszyłeś mnie
Nie odpowiedział. Nachylił się za to do przodu,a  Kasamija, nie wiedzieć czemu, usunęła się w bok, tak jakby wykonywała polecenie. Teraz dug miał wgląd na Sisca. A Sisco na niego. Widzieć mógł osobę która już widział. Teraz jednak osoba ta, wcześniej gadatliwa i żywiołowa – milczała, przyglądając się swojemu odbiciu w siatce cyborga.

Vidneza wykonał ruch dłonią, jakby odprawiał Kasamiję. Ta drgnęła, by go wykonać, bardzo posłusznie, ale zatrzymała się zawczasu, i to z pewną namiastką gniewu.
- Moje wynagrodzenie, pamiętasz? – warknęła, na co dug tylko zmrużył oczy, nie groźnie, sugestywnie. Kobieta ustąpiła natychmiast.
- Powodzenia, Sisco – poklepała cyborga i wyszła, Po prostu znikła.
Tak zostali sami. Vidneza długo przyglądał się Siscowi. Sondowania w  mocy ten pewnie nie czuł. Nie był szkolony, a jego zdolności... one osłabły w porównaniu z tym co czuł, kidy widzieli się ostatnim razem. Szkoda, wielka szkoda. Ale jeśli to miała być cena za jego życie to – to dobra cena.
-”Jesteś jednym z  najpiękniejszych stworzeń, jakie w zyciu widziałem, Sisco” – dug przemówił. Ale co najdziwniejsze, nawet nie otworzył ust. Przemówił bezpośrednio w głowie Sisca. Nieinwazyjnie, naturalnie, łagodnie. Jego głos brzmiał tak, jak Sisco chciał go słyszeć.
”- A teraz.... jeśli chcesz kariery wokalnej.... to mnie przekonaj.”

Tymczasem Kasamija wyszła roztrzęsiona. Znalazła się w małym pomieszczeniu w którym trzymano sprzęt, towary, mały magazynek zastawiony po sufit. Usiadła na skrzyni. Rece drżały, jak u epileptyka. Chciała wyć...
- No czeeeeeść, masz dziś szczęście mała  -odezwał się głos. Podniosła głowę, ale już nie widziała postaci, nie mogła powiedzieć kim jest, ani jak wygląda chudy cień.
-... zrobiłaś coś z czego Vidneza jest zadowolony, nie wiem jeszcze co, ale twoje szczęście. Łap
- Ni... niiie rzucaj... – zwaliła się na kolana, jak nędzarka, kiedy lecące na nią pudełeczko uderzyło o dłonie i upadło. Dygocząc jak potępiona wyjęła z niego jeden mały aplikator. Przyłożyła do ciała, za trzecim razem udało się wstrzyknąć. Charakterystyczny dźwięk wypełnił pomieszczenie. Neimoidianka wygięła kręgosłup do tyłu, sycząc z bólu, który zawsze jej towarzyszył przy zażywaniu Złotego Snu. Diler zaśmiał się z pogardą. Żałosna istota.
A ona osunąwszy się na bok znieruchomiała na brudnej podłodze i załkała...

Cichy był mocowładny, był tez na tyle wyszkolony, by manipulować ją wokół siebie. Starał się bardzo by Sisco czuł się bezpiecznie i nie zadawał wielu pytań. Podsycanie pragnień które już są nie jest sztuczka specjalnie trudną, jeśli tylko ma się elementarną wiedzę. Doszło do tego,ze zaczął się prezentować. Cichemu najbardziej podobał się jego ruch, jego ogrom. Siła, potęga... zaklęte w nim zabójcze piękno.
Jesteś najcudowniejsza istotą jaka w życiu widziałem, muszę cię mieć – pomyślał, uśmiechając się.
Kiedy Sisco zaczął występ słuchał, jednak bardzo szybko skulił uszy i podniósł rękę dając wymowny sygnał: stop. Juz po pierwszym refrenie – zabronił mu kontynuować.
”Wiem, co chciałeś zrobić. Wybierając utwór Kasamiji chciałeś mi się podlizać, ale powiem ci coś: podlizywanie się to nie jest forma pochlebstwa, to łechtanie próżnego ego słabych umysłów. Ty masz mi pokazać swoje atuty, nie podlizać się. A twój głos nie pasuje do większości jej piosenek. Na początku widziałbym ciebie w czymś bardziej dynamicznym, na liryki przyjdzie czas. Popraw się” – strzepnął palcami w jego stronę.

Vidneza potarłszy o siebie dłonie strzelił głośno z kłykciów.
”Nie piszcz!”  -skarcił go znowu. Czy chciał go wprowadzić w większe zakłopotanie. Nie, chciał mu przede wszystkim pokazać, ze teraz są niejako w konfrontacji, Sisco musi się wybronić.
”Spokojnie, zastanów się. Masz pól minuty. To dużo”