Star Tales - gwiezdne opowieści...

Vidneza uśmiechnął się ciepło, bez pokazywania zębów.
”-Ależ mój przyjacielu. Mów mi Vidneza. Wszyscy moi współpracownicy są moimi przyjaciółmi. Nie krępuj się. I nie przejmuj wadami. Twoja głuchota może jeszcze się okazać pierwszym atutem. Teraz, po wojnie, kiedy rząd nie radzi sobie z odbudowa miasta, jednostka pokonująca własne bariery to symbol bohaterstwa i wzór. Zrobimy ci takie udogodnienia, ze ze wszystkim sobie poradzisz. Trochę gorzej z drugą wadą...” – dug oparł się wygodnie w swoim fotelu, i dłuższy czas milczał.
”-Musisz zrobić wszystko, by zdać te testy” – załatwiać mu lewe byłoby niebezpiecznie, jest zbyt charakterystyczny, jakiś natrętny dziennikarzyna mógłby to odkopać w niewłaściwym momencie. Można by zdobyć mu przykłady pytań testowych, ale może tym razem tak dla odmiany dać szanse samemu bohaterowi nowej historii. Sisco nie był kolejnym palantem bez intelektu, który tu przyłaził i chciał pokazać, ze coś znaczy. To mądry chłopak. Poradzi sobie.
Tylko teraz trzeba zadbać o to ze przez ten miesiąc mu się nie odwidzi, jak pogada ze swoimi przyjaciółmi jedi.
”-Powinniśmy uczcić naszą umowę. Poczekaj, przyniosę nowe winogrona” – Vidneza mrugnął przyjaźnie, po czym zeskoczywszy zgrabnie ze swojego „tronu” udał się do sąsiedniego pomieszczenia, zostawiając Sisca samego.

[sąsiednie pomieszczenie]

Kasalija leżała na podłodze, czuła, ze lata, każdy oddech smakował jak alderiaanskie pomarańcze. Z oczu i ust ciekła jej zielona, neimoidianska krew. Drżała z radości, uwolniona od własnego umysłu. Szeroko uśmiechnęła się do Cichego, kiedy wszedł. Wymiana spojrzeń – pełne uniesienia, na pełne pogardy. Przeszedł nad nią jak nad przedmiotem i znalazł się twarzą twarz z własnym odbiciem, różniącym się tylko hardością spojrzeń. Fałszywy Vidneza chyba się bał...
- Co teraz?
Cichy obnażył zęby, ukazując stylizowane na sztylety górne kły.
”- Rozmieszaj „Białego Dominanta”, jedną czwarta porcji.”
Tym razem przekaz tez był mentalny, słyszany tylko dla sobowtóra szefa tej całej imprezy.
Cichy odszedł, zbliżył się do skrzyni i wydobył kiść dojrzałych, białych winogron. Idealne – pomyślał.
Po około minucie jego sobowtór niósł już mikroskopijna strzykaweczkę. Vidneza odebrał ja i wstrzyknął całą zawartość do najładniejszego, bezpestkowego grona.
Fałszywy Vidneza krok dalej pokornie patrząc kręcił młynka kciukami.
- Coś jeszcze?
Cicho odwrócił ku niemu głowę, ale patrzył na Neimoidianke.
”-Postaw ta sukę na nogi, za pól godziny ma być gotowa do użytku”

Kiedy Vidneza wchodził do pomieszczenia w którym zostawił Sisca, Miał talerz winogron i był przeszczęsliwy, wręcz promieniał.
-” Wybacz, ze nie przyniosłem wina, tobie chyba nie wolno, prawda? To nic, poradzimy sobie z tym. Podejdź, śmiało...” – na swój fotel wskoczył sprytnie, jak kot.

Ostatnio edytowany przez Cichy (2013-08-03 23:01:55)

Oczywiście Vidneza dobrze wiedział, co może się dziać w jego młodym umyśle. Jego wiek dzielił się na wiele schematów, Sisco był jednym z  nich. Młodzież jest przewidywalna, dobrze tow wiedział. Był tak naprawdę niewiele od Sisca starszy.  Miał świadomość ze w krótkim czasie mógłby stworzyć z Hasupidony gracza który mógłby zagrozić nawet mu samemu. Dlatego do tego nie dopuści...
Jego palce ujęły najpiękniejszy owoc kiści. Ten z niewidoczną malutka dziureczką w skórce.
Ten oto został wepchnięty Siscowi do paszczy.
”- twoje zdrowie”

Podał mu kolejny owoc, smakujący identycznie jak poprzedni. Biały Dominant był narkotykiem dożylnie, łagodnym w przyjmowaniu,a  doustnie nie miał smaku jeśli dodało się go do jedzenia. Zazwyczaj przyjmowano go w tabletkach, ale wtedy trzeba było dłużnej czekać na efekty.
”- Pomyślimy nad tym. Może cię zatrudnię jako... asystenta sprzedaży, by mama nie pytała za wiele... „ – podrapał durastalową siatkę.
Taki piękny  -pomyślał. Taki silny... Cudowny.
Cichy uśmiechnął się do niego, pokazując kły. Nadal głaskał. Niech się biedaczek rozluźni.
Działanie narkotyku da o sobie znać bardzo szybko. Było jak orgazm. Kompletne wyłączenie funkcji intelektualnych. Na początku odprężenie. Kolejne objawy  -w przypadku Sisca – przyjdą momentalnie. Do głosu dojdą instynkty.
Kiedy Sisca już brało, podszedł do nich fałszywy Vidneza. Nagle było ich dwóch, takich samych. Ale dla Sisca to już bez różnicy, mózg został mocno znieczulony.
- Miałem ci przynieść testosteron?
Cichy skinął głową. Jego niespokrewniony bliźniak nauczył się juz wykonywać mentalne polecenia nawet zza ściany.
Teraz już na oczach Sisca owoc dostał zastrzyk i został wepchnięty młodemu w „buzię”

Zareagowali różnie. Fałszywy Vidneza natychmiast odskoczył, robiąc wielkie oczy.
- Chyba nie potrzeba mu dawać testosteronu, sam z  siebie robi się agresywny...
Cichy tylko zmrużył oczy, nic nie odpowiedział, ani nie przekazał. Kolejne winogronko z wkładką pokonywało już układ pokarmowy Sisca.
Jak zadziała na niego samczy hormon – okaże się za chwilę.
Cichy skinął sobowtórami. Trzeba się zabierać szybko, nim Sisco postanowi ich zabić bo to przecież takie fajne.
Chwile jeszcze główny szef bawił się z nim, skupiając jego uwagę na wionogronku, i w chwili kiedy miał mu już je dąć – rzucił je w przeciwną stronę, i wtedy obaj rzucili się do ucieczki do drzwi, przez które przechodziła już słaniająca się nieco Kasamija...

Obaj chujowie zwieli, i dobrze ze w samą porę, ale pozostaną tu. Poza zasięgiem destrukcyjnych zapędów Sisca, jednak kontrolować będą. I jeszcze cos...
Siedząc bezpiecznie za ścianą obaj w pospiechu kalibrowali kamerki przemysłowe...
Kasamija wzięła inny narkotyk, o wiele silniejszy, o wiele większą dawkę. Znikło już drżenie rąk, zastąpione przez raz po raz występujące machnięcia.
Teraz wyciągnęła ręce do Sisca, by go złapać, dotknąć. Teraz dla niej nie było ważne, kto to.
- Ty potworze... Ty moja piękna bestio... Ty mi się śniłeś! Chcę być twoja... słyszysz, chcę żebyś mnie jebał...
- pochyliła głowę i przyssała usta do gładkiej siatki sensorycznej cyborga.

Kasamija poleciała gdzieś na salę jak lalka. Szmata z jej sukni została Siscowi w pysku, ciągnęła się i rwała dalej, drąc się charakterystycznym dźwiękiem. Neimoidianka nawet nie krzyknęła. Podnosiła się obolała, choć nawet nieświadoma własnego bólu, na słabych po narkotyku ramionach. Miała rozdarta sukienkę, niemal zdarta, jedynie zamek z tyłu trzymał dolną część, która z reszta oderwała sama, przydeptując obcasem, kiedy wstawała. W jej naćpanych czerwonych oczach tliło się coś jakby przebłysk świadomości poprzez strach. Ale nie ugięła się. Cofała jedynie, spokojnie, aż zatrzymał ją fotel
- Niiieee... NIE! – krzyknęła do niego, jakby miała przebłysk...