Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Dobrze, zaraz przyjdę – zapewnił mistrzynię, samemu tez drapiąc Sisca po siatce. Bardzo był zadowolony, może Reelo wpompuje w niego jeszcze trochę energii. A przy tym zdobędzie doświadczenie które w późniejszym czasie uratuje komuś życie.
- Będziesz rozwijał swoje „nowe hobby”. A teraz leć do Asyra bo pewnie tam już jajo zniósł z tego oczekiwania

- W tym zwrocie kiedy mówimy „z tobą” pomijając tytuł to nie jest to błąd. To zdanie samo w sobie jest szacunkiem do drugiej osoby. – objaśnił pokrótce. Pozdrowienie Mocy było tłumaczone dosłownie, w basicku występował mały problem z zaimkami, ale to kwestia języka a nie szacunku. Ale dobrze ze Sisco zwraca uwagę na szczegóły. James zawsze twierdził ze to cecha dobrego jedi i dobrego psychologa. A w przypadku Sisca na pewno ułatwi życie.
- No to niech Moc będzie z tobą – pożegnał się z nim, oczywiście pogłaskał, jakze by inaczej, i ruszył w przeciwnym kierunku korytarzem, by dostać się do gabinetu.

Zbliżała się umówiona godzina, więc Jena Mavhonic przybył do enklawy na zabieg. Nie miał pojęcia jak to się będzie odbywać. No i nie był sam. Nie mógł prowadzić, więc przywiozła go żona.
Wcześniej byli u Queni, ale tylko on wchodził. Na kilkanaście minut. Czuł jakaś niechec od niej,a  na razie nie mógł poświęcić więcej czasu na naprawianie relacji.
Noga już nie bolała tak bardzo, ale nadal poruszał się o kuli. Mięśnie poodrywały się od implantu, cos się poprzesuwało, wisiała nad nim kolejna operacja.
Ale mistrz James dał nadzieje.
- tak, krawat musi być ładnie, ale i tak każą mi go zdjąć – syknął do zony, kiedy owa mu ten krawat poprawiała. Śmiesznie razem wyglądali, bo on był bardzo duży i postawny, a  ona mała i drobna. Ale stanowili bardzo dobre małżeństwo.
- To zdejmiesz. Nie dyskutuj
To nie dyskutował.
Iliani zapukała do drzwi ambulatorium. Widać było, ze zdrowa kobieta, po lekarzach nie chodzi, bo nie zna za bardzo zasad łażenia po gabinetach.

Mavhoniki grzecznie czekały az ich ktoś zaprosi – w końcu zabieg mógł trwać, wcześniejszy. Drzwi się otworzyły a Jena od razu do środka zajrzał, ponad mackami nastolatka, po chwili jednak spojrzał na niego i uśmiechnął się ciepło. Młodzieniec przyjezdny więc pewnie nie wiedział,z e to ten gliniarz z „pierwszych stron gazet”.
- Dziękujemy – skinął głową i weszli. Żona trzymała się go pod rękę. Na lekko spłoszoną wyglądała. Ona nie miała kontaktu z Jedi wcześniej. Może raz z Jamesem.
Jena tez nie był obeznany, więc rozglądali się i szeptali między sobą jak dzieci na wycieczce. A jak już mistrza w pozycji medytacyjnej zobaczyli, to całkiem egzotyka. Iliani chciała nawet zdjęcie zrobić. Ale ostatecznie ustalili ze nie...

A jak słuchali! Prawie nie mrugali. Az się chciało powiedzieć: w takim wieku powinno się ludzi edukować a nie kiedy są młodzi i mają wszystko w dupie.
- drogą pustelnicza? – powtórzyła cicho Iliani. Była to jasnowłosa kobieta rasy chyba ludzkiej, chyba, bo miała w sobie jakieś egzotyczne, jakby baśniowe rysy, zaostrzone uszy, blada skórę. Ładna była z niej kobieta, choć koło czterdziestki.
- Chodź, chodź – poruszył nią Jenathaza, podchodząc cicho do maty na której polecono mu spocząć. Cicho oczywiście w granicach błędu, bo np. kula stukała (była to zwykła kula tez łokciowa).
Jena był policjantem, był na tyle sprytny by usiąść na macie nawet mimo urazu. Kulę podał żonie, chora nogę odstawił do przodu i opuścił ciało, polegając tylko na zdrowej kończynie, ta chora została luźno. No i tak usiadł. Noga leżała prosto, druga zgięta, on oparty ramionami. Iliani mu jeszcze tylko marynarkę zdjęła i położywszy obok – tez usiadła.
Teraz o0boje patrzyli na medytującego mistrza.

- Tak sobie – odparł Jena, bo zawsze tak sobie lepiej brzmi niż nic a nic. Ithorianów czasem się spotykało, ale rzadko. Iliani uśmiechnęła się ciepło do mistrza, by zamaskować że nic nie rozumie. Jena skinął głowa do padawana, by tłumaczył.
- proszę wybaczyć, jesteśmy trochę  podekscytowany  -kobieta błysnęła delikatnie drobnymi zębami w uśmiechu.
- Chyba ty... – odezwał się przekornie mąż. Tez był podekscytowany, wcale nie mniej, tylko lepiej to ukrywał.

Oboje zachowywali się spokojnie. Obserwowali. Jena trzymał uszy wysoko, na sztorc, jak zaciekawiony zwierzak, przez to dużo młodszy się zdawał. Miał elastyczne spodnie (mimo ze był pod krawatem – przebrał się w łazience po prostu, do zabiegu) więc można było zachylić nogawkę w razie czego.
- Ogólnie to jest stary uraz, mam wszczepiony sztuczny staw. Z dziesięć lat memu będzie. Obecnie pourazowo jest odczepienie mięśnia i uszkodzenie więzadła. Odczuwam to jako ból, nie mogę stanąć na tej nodze...

Oczywiście zgoda została udzielona, wszak tu Mavhonic przyszedł na leczenie. Tak jakby do lekarza. Kolano obecnie z zewnątrz nie wyglądało źle, opuchlizna zdążyła zejść. Było widać stara bliznę po operacji i tyle. Ptrzył na ręce mistrza. Jego żona siedziała obok, ale ona bardziej patrzyła na ucznia, i starała się zrozumieć.
- Ciężko to wytłumaczyć ale pojąc jeszcze trudniej – szepnął jena filozoficznie. Nic nie czuł. Żadnych życiowych prądów.