Star Tales - gwiezdne opowieści...

James także zmartwił się bardzo, ale odpowiedział na mentalny komunikat swoim:
Mogę zadzwonić po anestezjologa, uśpimy go, otworzymy i wtedy spróbujesz...
Sisco potrzebował tej terapii. Bardzo.
James usiadł na podłodze i w mocy obserwował. Widział cały ten proces. To, jak energia ucieka. To było bolesne dla obserwatora. Tak blisko, a tak trudno. Tyle energii po prostu się marnowało.

Ostatnio edytowany przez James (2013-06-18 19:49:27)

Isho cały czas stał oparty o Sisca i dla zwykłego obserwatora po prostu nic nie robił. Tymczasem on z całych sił walczył by z tego procesu cokolwiek się udało. Koncentrował się przede wszystkim na mózgu, który był najbardziej problematyczny i tam kierował całą pozostałą energię. Ithorianin swoim wewnętrznym wzrokiem Mocy widział jak od dawna martwe nitki i połączenia powoli budzą się do życia, odradzają i łączą ze sobą, a część z tych poplątanych wracała na swoje miejsce. Część uszkodzonych obszarów została uzdrowiona, jednak tylko fizycznie. Nim te nowe połączenia zaczną na nowo funkcjonować to miną tygodnie lub miesiące. Mózg był najbardziej delikatnym organem.
Po chwili mistrz Isho opadł z sił i strumień energii osłabł a wkrótce zaniknął. Ithorianin oddychał ciężko, był wykończony, chociaż stał tak może z minutę czy dwie. Ale to był bardzo intensywny okres czasu.
Reelo szybko pośpieszył do swojego msitrza i pomógł mu wrócić na jego matę do medytacji.

Dla Sisca zaś wydawało się, ze tak z  godzinę stał i mu miło było. W ogóle o niczym nie myślał, choć wszystko widział. I miał kompletnie gdzieś to co widział, głębokie rozluźnienie nie pozwalało zaangażować myśli. Po co z reszta myśli komuś.
I nawet jak już przekaz ustał, kiedy najpierw Ithorianin stał oparty o niego,a  potem uczeń go zabrał, Sisco jeszcze był pod wpływem. Nawet nie mruczał, za dużo z tym roboty. Zorientował się po kilku chwilach, kiedy mistrz już odpoczywał. Wtedy to zaczął mruczeć, ale cichutko, podszedł do niego na mate, na która wlazł, stanął tak ze jeden palec wielkości pufy został wepchany gdzieś mistrzowi pod udo, łeb opadł ku ziemi, jakby czegoś wypatrywał. I dalej jest Sisco silnie zrelaksowany. Stal tak nad uzdrowicielem. Jakby deszcz padał to by na Isho ani kropla nie spadła.

James ocknął się i pierwsze co ujrzał to był Sisco. Później dopiero dostrzegł uzdrowiciela gdzieś miedzy jego nogami a i to tylko fragmenty których nie osłaniał. Uśmiechnął się na ten widok.
- Może to dziwnie zabrzmi, ale ja się od samego patrzenia zmęczyłem  -złapał się za „kołnierz”szaty i powachlował.
Póki co się nie wtrącał, nadal patrzył. W Mocy tylko się Siscowi wyglądał, czy już jakieś zmiany widać.

Ithorianin odpłynął, zaś Reelowi pozostała trudna do załatwienia kwestia - jak grzecznie wyprosić pacjentów. Obecnie uczył się on podstaw uzdrawiania oraz sposobów radzenia sobie z pacjentami. Była to nudna i żmudna nauka, bardzo zniechęcała do dalszego szkolenia. /Jednak młody padawan podejrzewał, że to było celowe działanie mistrza, który testował jego cierpliwość i opanowanie. Tak więc dzielnie walczył z trudnościami.
- To dobrze. Na efekty trzeba będzie trochę poczekać. Twój organizm jest pobudzony i proces samoleczenia został przyśpieszony.
Odpowiedział nautolanin krzątając się po salce.
- Mistrzu Jamesie... mistrz Isho potrzebuje chwili spokoju. Moglibyśmy wyjść na korytarz by mu nie przeszkadzać?
Reelo starałsię być uprzejmy i miły, jednak nie wiedział co z tego wyjdzie.

Pobudzony to dobre określenie. Czuł się jakby się sam w sobie nie mieścił. Głośno mruczał, nadal próbując tak przekazać swoją wdzięczność, ale kiedy zasugerowano, ze wychodzimy, to „zlazł z  mistrza”. Do wyjścia wprawdzie wężykiem, bo po drodze kilka rzeczy chciał obejrzeć, ale ostatecznie – wyszedł na korytarz cały zadowolony. Teraz to on w  mocy był jak latarnia – z daleka było go widać.

James by mu z czystym sumieniem czwórkę postawił. Nie czuł się wyganiany, nawet nie znając za bardzo zasad uzdrawiania. W teorii znał, ale w praktyce nie miewał za bardzo okazji obserwować, dopiero dzisiaj.
Chociaż jak tak pomyśleć, to zabrakło tych pięciu minut rozmowy po zabiegu, ale to należy zwalić na brak odpowiedniego podziału sali.
- bardzo dziękujemy, niech Moc będzie z wami – skłonił się James i oddalił, z nadzieja ze Sisco za nim pójdzie i Reelo będzie mógł już zamknąć drzwi.
Sisco z reszta, jak tak patrzył, był bliski eksplozji, więc lepiej na korytarzu niż w ambulatorium.

Puszczam kolejkę