Star Tales - gwiezdne opowieści...

Na tyłach szpitalu znajduje się zamknięty oddział kliniczny, na którym przeprowadzane są kwarantanny, oraz obserwacje osobników potencjalnie niebezpiecznych, a których przyjęcia odmówił Szpital Równikowy.
To właśnie tutaj swój pokój, czy może raczej naprędce przystosowaną celę, otrzymała Shenosha.  Ktoś wyżej uznał, że mniejszy szpital wiąże się z mniejszą ilością ofiar jeśli stworzenie się wydostanie i postanowi znów kogoś zaatakować. Na zewnątrz oczywiście informowano o "niezwykłych" zabezpieczeniach dzięki którym nie dojdzie do tragedii a pacjenci są całkowicie bezpieczni. Chociaż każdy wie jak to bywa z zabezpieczeniami...
Już od jakiegoś czasu przebąkiwano o próbach zresocjalizowania niezwykłego stworzenia, ale zawsze coś stawało na przeszkodzie. A to atak na pierwszego opiekuna, a to zbyt mięsna dieta.. a kiedy to opanowano okazało się, że istota źle reaguje na zamkniętą przestrzeń i wykazuje agresywne objawy lęku. Jej przeszłość na tej planecie jest znana, więc zespół przy niej pracujący zaczął się zastanawiać jak ją przełamać, jak dojść do niej, jak ją bezpiecznie wyprowadzić na zewnątrz, żeby zabrać ją z tego pomieszczenia, ale przy tym nie ryzykować.
Do tej pory na dłuższą metę toleruje jedynie swojego opiekuna - Matta, wiecznie uśmiechniętego trzydziestolatka. Nie jest to relacja łatwa, bowiem She bywa impulsywna i potrafi wściec się o nic, ale Matt jest obecnie jej jedyną nadzieją na względną normalność i przede wszystkim życie.

Izolatka nie była mała. Ktoś taki jak She potrzebował przestrzeni żeby nie zwariować i dać się w jakikolwiek sposób utemperować. Pewnie kiedyś to było jakieś pomieszczenie socjalne, teraz przystosowane do jej potrzeb. Do środka dało się zajrzeć. Chociaż była zamontowana kamera, to jednak obserwacja przez szybę dawała lepsze efekty, w końcu patrzyło się z poziomu "brzydala". A brzydal wylegiwał się na swojej "pryczy". Zwykłe łóżko w jej przypadku się nie sprawdziło, bo miała tendencję do przewracania go. Zamontowano więc półkę, solidnie przymocowaną do ściany, na nią dano materacyk i koc, który obecnie walał się na podłodze zaraz obok kilku piłek, w tym ciężkiej piłki lekarskiej.
She nie należała do najładniejszych i najprzyjemniejszych widoków. Dziwna brunatna skóra, wypustki pancerza, gadzio-płazi ogon, a przede wszystkim pazury, które nijak nie przywodziły na myśl słodkiego stworzonka.

- Miło Cię poznać.
Matt zaszedł Sisco od tyłu i już zaraz stał obok, podobnie jak on przypatrując się She. Był wysokim, niezbyt szczupłym blondynem w kombinezonie zamiast szpitalnego fartucha. She nie lubiła "naukowców".

Matt już wiedział, że Sisco nie jest droidem, ale i tak miał dziwne odczucia stojąc koło niego. Chociaż skoro był w stanie się dogadać z She, to z kimś samodzielnym będzie łatwiej. Uśmiechnął się.
- Starczy Matt.
Odparł i spojrzał na przełącznik ekranów na szybie.
- Nie, ma wyświetlane obrazki. Zamontowaliśmy jej tu ekran i przełączamy tryby. Przeszła już naukę czym jest lustro, teraz sprawdzamy jak reaguje na różne widoki. Ale póki co unikamy wulkanicznych, bo jej reakcja mogłaby być zbyt gwałtowna. Przełączyć ją na szybę?
Spytał zerkając na wylegujące się stworzenie, które najwyraźniej ich nie widziało, ani nie słyszało.
- Wybacz, że pytam, ale na pewno nie masz mięsa pod tym pancerzem? To drapieżnik i mógłbyś się dla niej stać zdobyczą zamkniętą jak w puszce.

- To dobrze. Wolałem ostrzec bo bywa gwałtowna. Dajemy jej mniej mięsa, ale nadal miewa zrywy energii i wtedy robi się niebezpieczna.
Nie znał Sisca, nie wiedział kiedy ten mruczy żeby się uśmiechnąć, a kiedy żeby ostrzec. She już nieco poznał, chociaż w dużej mierze wciąż była dla niego zagadką.
- Rozpoznaje twarze, więc jak zobaczy że tu jestem to będzie wiedziała, że to nie obrazek.
Zapachy też rozpoznawała, ale tego jeszcze nie byli całkiem pewni. Czasem po prostu nie chciała współpracować.
Matt podszedł do panelu i zaczął naciskać kolejne przyciski. Przygasił światło w izolatce nadając mu niebieskawą barwę, na co She zareagowała podnosząc się do siadu. Z początku siedziała na tylnych łapach i rozglądała się, by po chwili wpatrzyć się w obrazki. Wtedy Matt przełączył tryb na szybę i tym sposobem brzydal zobaczył swojego opiekuna i coś obok niego. Przekrzywiła głowę i wysunęła długi, rurkowaty język by przelizać nim po swoim nosie. Wydawało się, że jej zęby stanowią zamknięte kółko, choć oczywiście tak nie było.
Kolejny guziczek, a na panelu zapaliło się małe, czerwone światełko.
- Witaj Shenosha. Dobrze się spało? Mam tutaj ze sobą kogoś, kto chce Cię poznać.
Mówił wolno i wyraźnie, a stworzenie przekrzywiało głowę. W końcu wstało i na czterech łapach podeszło do szyby. Przednie łapy opierała na zewnętrznej części dłoni, a gdy szła, mięśnie wyraźnie drgały pod jej skórą. Przy samej szybie podniosła się na tylne łapy, niemalże dorównując wzrostem Mattowi i wlepiła białe, wypukłe oczy prosto w postać Sisco.
- Kto?
Spytała. Głos miała nieco trzeszczący i syczący, ale brzmiała zrozumiale. W dodatku nie należała do najcichszych.

- To dobrze.
Matt widać był zadowolony z tego, że znalazł się chętny do pracy z She, a przy tym będący mało organiczny, więc nie powinna zrobić mu krzywdy. Co najwyżej porysuje pancerz. Z całą pewnością jej opiekun nie zamierzał utrudniać im spotkania, ba, miał nadzieję, że paskuda zaakceptuje nową osobę.
- Tutaj.
Odparł wskazując głośniczek, z wbudowanym obok mikrofonem.
Słysząc obcy głos She uderzyła prawą łapą o szybę i oparła się tak, przyszpilając pysk do szyby aż ta parowała pod jej oddechem.
- Ja Shenosha!
Oznajmiła i pacnęła się lewą łapą.
Matt chwilowo się nie mieszał, chociaż był w gotowości by interweniować gdyby coś zaczęło się źle toczyć.

Spiczaste skórzaste uszy poruszyły się na dźwięk nowego słowa. Lewa łapa także uderzyła w szybę i patrzyła na obcego.
- Co to?
Krótkie pytanie, okraszone polizaniem szyby. Jej dłonie nie wyglądały zbyt przyjemnie. Dwa długie umięśnione paluchy zakończone pazurami przystosowanymi do rozcinania mięsa. Dwa palce krótkie, zakończone ostrymi, stożkowatymi pazurami, idealnymi do walki, a do tego jeszcze coś na kształt ostrogi, zrobionej z piątego palca.
- Wykazuje cechy myślenia abstrakcyjnego, ale uczucia i emocje najlepiej przedstawiać jej na przykładzie przedmiotów. Na przykład piłek czy koca.
Podpowiedział Matt, a She w ogóle na to nie zwróciła uwagi. Jakby nie wiedziała, że mowa o czymś co dotyczy jej. W końcu nie padło jej imię, a ona była całą sobą skupiona na nowym obiekcie za szybą.

- Tak.
Odpowiedź padła od razu, a pytanie o przyjaźń zostało zapomniane. Tak naprawdę She bardzo chętnie godziła się na odwiedziny, nieszczęsny opiekun dał się nabrać temu, jakie z niej sympatyczne stworzonko i wszedł do niej nieprzygotowany.. pierwszy i ostatni błąd, który został okrutnie wykorzystany. Nikt, nawet sam Matt, nie wiedział, dlaczego toleruje tego blondyna. Może dziwnie pachniał? Może miał w sobie chorobę, przez którą nie chciała go zjeść, a może... po prostu go polubiła.
Tak czy siak nie odkleiła się od szyby, wciąż dmuchając na nią przy pomocy tego swojego paskudnego, spiczastego noska.
Matt nacisnął kolejny przycisk, i chociaż z tej strony nie było tego widać, wokół wejścia rozświetliły się mocne świetlówki. She nie lubiła ostrego światła, więc odsunęła się pod ścianę, robiąc miejsce wchodzącym, bez ryzyka że zaraz wyleci na korytarz. Rozwiązanie miało ten minus, że tylko po jej reakcji można było wiedzieć że światło działa. A kiedyś mogło paść...