Star Tales - gwiezdne opowieści...

Podchodzili wejściem od kanałów, wyposażeni w sporządzoną przez Hakkima mapę, którą każdy z nich posiadał w PDA. Zarówno Mavhonic, jak i jego mały oddział antyterrorystyczny liczący 15 osób odziany był w lekki pancerz wzmacniany energetycznie z podstawowym wyposażeniem do walki w mieście. W zanadrzu na zakodowany rozkaz kilkaset metrów dalej czekały dwie kanonierki  by w razie czego uderzyć ze wsparciem. Hakon zas przy komputerze gdzieś w bezpiecznym miejscu mógł koordynowac ich ruchy, byli bowiem zaopatrzeni w czujniki namierzania dzięki którym ich widział.

Weszli. Kilka kłódek nawet jena zerwał ręką. Mało rozmawiali, używali zimnych, rozproszonych świateł, bo choć nie spodziewali się tu towarzystwa, to woleli przysłowiowo dmuchac na zimne. Od czasu do czasu przystawali by zorientować się w położeniu, odnosząc się do posiadanych schematów. I tak korytarze doprowadziły ich do tej głównej „przelewni”z  rurami. Jena zatrzymał się gdzies za barierką, z cyfronotesem w dłoni, a za jego plecami wylewał się powoli cały oddział. On zas patrzył na to co przed nim, w nikłym świetle jego latarki, przed ochronną szybkę hełmu.
Był kiedyś w oczyszczalni z wycieczką. W podstawówce. Az się chciał zaśmiać.
- szukajcie panela – zwrócił się do załogi. W razie awarii zasilania, bo raczej tu takiego nie było 9zasilania w sensie nie było), jeden z jego ludzi miał ze sobą przenośne źródło prądu, mały akumulatorek który wystarczy.

Kiedy chłopcy to poznajdywali, bardzo szybko podjęto działania by uruchamiać, choć mieli  swoje źródło prądu. Stwierdzili, ze być może trzeba będzie sprawdzić, czy kanał którym planowali przejśc jest drożny. Jena nie za bardzo znał się na tak duzej hydraulice. Nim zszedł schodkami w dól na główną płyte podłogowa tej „przelewni”, ktos machnął ze ściany jedną twilektankę.

Jena spojrzał na wykresy przez ramie funkcjonariusza. Niewiele mu to mówiło, choć pewne schematy oczywiście na chłopską logikę brał. Jednak końcowy efekt skanowania, czy innej diagnostyki był zrozumiały. Ten akurat „kanał” był w porządku. Mavhonic podniósł głowę i spojrzał w pustą ziejąca czernią gównianej źrenicy. Bo nie ma co się oszukiwać, na 80% płynęło tędy kiedyś gówno. A jeśli  nie gówno to na pewno coś gorszego, ale wtedy skan wykazałby toksyny pochodzenia nieorganicznego – bo zwykłe gówniane toksyny szybko stawały się nieszkodliwe z medycznego punktu widzenia.
- Kocham moją pracę  - mruknął, a w obecnej sytuacji było to na tyle zabawne ze przynajmniej połowa „komandosów” cicho się zaśmiała. Jena jako dobry dowódca po drabince wspiął się jako pierwszy i stanął u stóp ich szlaku. Zaświecił latarka by zorientować się jak kiszka wygląda.

W ciemności oświetlanej jedynie niebieskawymi błyskami ręcznych latarek milczenie konsternacji nie było zachęcające, zwłaszcza kiedy z dołu widziało się u progu „jelita” swojego przywódce (na którego zresztą teraz wszyscy świecili), jego minę, i chyba jego myśli tez. Te były oczywiste.
-Żona mnie nie wpuści do domu-  zauważył głośno ktoś na dole.
- Mnie też...  -odparł na to jena i... i po prostu wszedł, uprzednio wziąwszy głęboki oddech. Wiedział, ze to na niewiele się zda, bo – może i miał pojemne płuca, ale oddychać bezie trzeba nadal. Jednak ten :myk” pozwolił mu przełamać obrzydzenie. Po kilku krokach stwierdził, że jednak wolałby gówno. Swojskie, kojarzy się trochę z długimi, całkiem miłymi posiedzeniami, chociaż gówno w kanale wanieje inaczej niż świeżutkie.
Chłopaki powdrapywali się i wchodzili za nim, jeden za drugim. Mogli isc wyprostowani. Jena troche się pochylał. Uszy miał do głowy przytulone tak, ze chyba nic nie słyszał (takie było wrażenie, w rzeczywistości słyszał wystarczająco – te chlapanie, piski szczurów i nawet pekanie pajęczyn)

No cóż – wspinali się. Wcześniej szli, teraz się wspinali, nie rozmawiając bo niesie się i raz – po drugiej stronie może być słychać ale dwa – im samym da się to we znaki, a i tak było uciążliwie. Wylot już daleko za nimi. Zaraz zaczną się pierwsze klaustrofobiczne odruchy, zwłaszcza kiedy napotkają jakas przeszkodę. Na przykład to...
Jena był ciezki, wiszenie na drabince było niewygodne. Do tego obawiał się ze jednak jest za ciezki, ze drabinki zaprojektowano dla kogoś lżejszego,a  tu spore chłopy szły jeden za drugim, w dodatku to było stare. Dlatego tez Jena miał cały czas w pogotowiu harpun magnetyczny w karwaszu – zeby nie pozabijał swojej załogi jakby jednak schodek pękł.
Teraz przyświecił do góry na siatke i jej mocowania.
- Dajcie punktak jonowy... – miał zamiar najpierw zdezaktywować urządzonko które siatkę tworzyło,a  później je odłupać i wyrzucić w dól, niech się roztrzaska

Jena z odpowiednim urzadzeniem w zebach wspiął się wyzej i tu dopiero mół się temu przyjrzeć. Z niższego „piętra” wyglądało to jak siatka przeciw szkodnikom, teraz jednak okazało się zabezpieczeniem nie byle jakim – na kogoś takiego, jak oni.
- Rico, to będzie dla ciebie – rzucił w dól. Wspomniany funkcjonariusz wisiał na drabince trzeci lub czwarty
- Nie wiem, czy starczy kabla... – chwile trwała zamiana miejscami, aż informatyk podszedł wyzej, wtedy podał jenie kabelek, a ów paznurem oderwał zabezpieczająca płytke i wpiął się do gniazda. Owe gniazdo było techniczne, więc nie powinno wywołać nieporzadanej reakcji