Star Tales - gwiezdne opowieści...

Teraz Jena zawahał się chwilę. Zostawić swoich ludzi? Juz wiedział,ze musi. Są dorośli,a  on miał w ramionach cel ich misji.
- Trzymajcie się chłopaki – szepnął do nich i wskoczył na przyczepkę czy co to tam było. Ralej Rico i wiezień, lub wiezień i operator więźnia, bo dziewczyna nie zajmował miejsca, była raczej  jak podręczny bagaż Mavhonica

Jena też zasalutował, to był jego ostatni gest. Ruszyli, poczuł szarpnięcie. Widział w  ciemności swój łopocący warkocz. Przy każdej misji na początku miał taki lekki niesmak,ze kiedyś go straci.
Poczuł w końcu, ze wróciło mu 'człowieczeństwo”, racjonalne, spokojne myślenie. Głownie myśli koło tych którzy zostali. Ale tez z tą dziewczyną. Spoglądał na nią, ale widział tylko błękitny zarys. Czy tez szary, bo w ciemności wszystko jest czarnobiałe.
Po krótkiej przejażdżce zeskoczyli z „wagonika” i już teraz prostą i bezpieczną droga ruszyli na powierzchnię.

Jena poczuł ze ma łzy w oczach kiedy poczuł „świeże” coruscanskie powietrze. Tak, wielokrotnie już je doceniał. Nie opadł jednak na kolana ze zmęczenia, nawet przyspieszył, obił się o plecy Hakkima, dysząc. Cała twarz brudna, tylko oczy się świecą, potargany, gdzieś tam krew leciała, odłamek w ciele tkwił. Dziewczyna na pewno tez pokrwawiona i obita w wielu meisjcach, przecież jak tynk się walił to na wszystkich.
- Hakkim... nie uwierzysz... – sapnął
- Sanitariusz!
Karetkę oczywiście wezwano, podejrzewano ze bedą ranni, więc jedna czekała. Pewnie zaraz wezwą drugą, bo ta poleci do szpitala. Z dziewczyną i Mavhonickiem – tym drugim niekoniecznie w roli pacjenta, choć i to nie zaszkodzi.
- Hakkim, wyślij ludzi na spotkanie oddziałowi, niech czekają w przeładowni, miej kontakt z Kevem. Ja lecę – i ruszył do karetki, z której luz biegli do niego medycy

Zamknął oczy, bo pogubił się, musiał odnaleźć wątek by nie stać bezproduktywnie a wykorzystać cenne sekundy, dzieląc się wiedzą.
- To jest... ona była... komputerem... wielki pojemnik kolto, rurki, przewody, to wszystko... to Strażniczka, ich system. – Jena sam gubił słowa i mówił teraz tak, jak myślał. A to akurat mu się nie mieściło w głowie, co miało w mowie swoje odzwierciedlenie.
Teraz dopiero ją widział nie przez szybę, na żywo, w kolorze, na noszach. NA POWIERZCHNI, na prawdziwym powietrzu. Poczuł tak wielką ulgę ze gdyby miał pełne jelita to byłaby niespodzianka. Kompletne rozluźnienie wszystkich mięśni. Jakby miał zemdleć, ale trwało to tylko chwilę, bo zaraz odzyskał swoje ciało. Pokręcił głową, łykając powietrze.
- Długo, cholernie długo... Zabierzcie ją jak najszybciej – czy w ogóle jest w stanie jeszcze odzyskać świadomość  -zapytał siebie w myślach. Czy może po tym wszystkim na zawsze zostanie rośliną. Świat staje się coraz podlejszy, dosłownie z dnia na dzień.

Jena też jeszcze czegoś takiego nie widział, ale wszystko było logicznie łączące się z tym co widział wcześniej w zbiorniku. Znowu mu się Sisco przypomniał, a charakterze połączenia ciała i komputera, bo jednak to był inny rodzaj połączenia. I chyba mimo wszystko u Sisca bardziej humanitarny, chociaż on tam akurat nie znał tylu szczegółów. Tu zresztą tez tylko tyle co jednym okiem zobaczył i domyślił się resztką zmęczonej świadomości. Polazł za nimi do karetki, jeszcze się za siebie oglądając, jakby tak bardzo chciał przed odlotem zobaczyć swój oddział.