Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Dziękuję, ale nie skorzystam, kiepski ze mnie śpiewak, popsułbym wasz występ swoim smętnym głosem
Odpowiedział Cho'da skromnie. Faktycznie nie uważał się ,za wielkiego śpiewaka, jednak czasem w ciszy i samotności śpiewał pieśni jego ludu. Nie były to porywające występy, jego wokalowi wiele brakowało. Ale wkładał swoją duszę w to.
- Ponownie muszę odmówić... jednak, mam pytanie. Drodzy przyjaciele, czy nie wiecie czasem kogo przedstawia owy posąg? Niezwykle mnie to intryguje, jednak nigdzie nie mogę znaleźć wzmianki o tym
Wskazał głową na stojącą ponad nimi rzeźbę.

Cho'da podniósł wzrok i przypatrywał się zniszczonej głowie przez kilka chwil.
- Mhmmm...
Mruknął pod nosem. Sam się domyślał tego, że to może być owy Vesson, ale to tylko domysły. Nazwy placów i innych miejsc były co jakiś czas zmieniane, by bardziej pasowały do aktualnej sytuacji w okolicy. Od czasów postawienia pomnika ten plac mógł zmienić nazwę kilkakrotnie. Lub też postawiono pomnik zupełnie innej osobie z zupełnie innych powodów. Możliwości było bardzo wiele.
- Cóż, dziękuję za poświęcony mi czas
Mruknął w końcu, przygotowując się do odejścia.

Pokłonił się jeszcze w podzięce za te życzenia i odszedł. Banda oszołomów. Ale sympatyczna banda i raczej nieszkodliwa.
Cho'da powrócił do poznawania miasta od podszewki.

W końcu dotarł do swojego celu. Nie zszedł jednak od razu, wciąż podróżował po rurach i teraz skorzystał z ochrony jaką dają. Usiadł na chwilę by złapać oddech i ponownie sprawdzić puls u kobiety i jej dziecka. Za niedługo powinna pojawić się karetka wraz z radiowozem... przynajmniej miał nadzieję, że za niedługo.
Najpierw zbadał dziecko i przelał w niego trochę swojej własnej energii, by powalczyło jeszcze troszeczkę. Podobnie uczynił z kobietą. Na koniec obie mocno przytulił i zaczął cicho do nich przemawiać, by się trzymały i że wszystko będzie dobrze, bo są z nim bezpieczne.

Przeklnął w duchu gdy zorientował się, że matka dziecka jest już na granicy życia i śmierci. Próbował jej pomóc, jednak nie był uzdrowicielem. Mimo to próbował aż do samego końca ją ratować, a gdy w końcu odeszła to pożegnał ją cichą modlitwą, którą jego lud wymawia nad ciałem zmarłej osoby. Wiedział, że to trochę nieadekwatne, jednak liczyła się intencja.
Nie porzucił ciała, wciąż trzymał je w ramionach, otulone jego płaszczem i czekał na przybycie. Zasługiwała na porządny pogrzeb. Może też CSB zidentyfikuje tą kobietę i powiadomi jej rodzinę.
W końcu kanonierka przybyła. Cho'da zeskoczył na dół na teren placu, nie przejmując się przechodniami. Poprawił zawinięte w materiał płaszcza ciało kobiety i podjął powolniejszy już marsz w kierunku maszyny CSB. Musiał wyglądać dosyć dziwnie - prawie dwumetrowa, czteroręczna istota o niebieskiej skórze kurczowo trzymająca coś, co wyglądało na zwłoki. Bo spod płąszcza wystawały tylko nogi.

Widok młodego Mavhonica przywołał pewne skojarzenia. Wyglądał bardzo podobnie do tego komendanta CSB z którym rozmawiał tuż po przybyciu na Coruscant. Może byli spokrewnieni? Ale to nie był czas na takie rozmowy.
Podszedł do kanonierki i podał Ciało kobiety najbliższemu funkcjonariuszowi, jednak dziecko złapał wolną ręką. Jego póki co nie odda.
- Matka mimo mych wysiłków niestety zmarła, jej dziecko nadal żyję. Gdzie jest karetka?
Rozejrzał się, spodziewając się że wkrótce ta tu wyląduje i przekaże niemowlę w ręce medyków. No i przy okazji mogliby mu też opatrzyć rękę, bo jego dłoń zwisała pod raczej niezbyt naturalnym katem. A ból się robił już nieco nieznośny.

Skrzywił się słysząc o tym, że karetka odmówiła przylotu na dolne poziomy... I to ma być cywilizowana planeta? Bliźni bliźniemu odmawia pomocy w potrzebie. Było to rozczarowujące... Kiwnął tylko głową i wszedł na pokład kanonierki, przekazując dziecko w ręce droida medycznego - on w końcu zajmie się nim lepiej. Jednak nie spuszczał wzroku z niemowlaka. Chciał mieć pewność, że wszystko będzie w porządku.
Cho'da zajął jakieś miejsce siedzące i położył sobie ranną rękę na kolanach. Syknął cicho z bólu, ale nie skarżył się. Dziecko miało pierwszeństwo... mogli już lecieć.

Spojrzał na podchodzącego Mavhonica z ciekawością. Nie spodziewał się tego, że podejdzie do niego ale z ulgą przywitał tą chęć pomocy.
- Dziękuję
Podał mu rękę i pozwolił umieścić ją w chuście trójkątnej, którą potem przewieszono mu przez ramię. OD razu lepiej.
- Nie trzeba, dam sobie radę
Środków przeciwbólowych nie znano w jego plemieniu, wiec nauczył się radzić sobie bez nich. I do teraz tak mu zostało.