Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Dobrze, że nie po cebule
Wzruszyła lekko ramionami, siadając w fotelu przed biurkiem i zakładając nogę na nogę. Odsłoniła je przy tym, bo spódnicę miała dosyć frywolną i wykonaną z nie pozszywanych ze sobą pasków skóry, ale tym się w ogóle nie przejmowała. Wątpiła, by James i Mac też jakoś na to zareagowali.
Leri posłała Macowi serdeczny uśmiech, bo wiedziała jak ten przeżywa fakt zwalenia na jej głowę Mini. Ale to na prawdę nie był kłopot.
Gdy zaś usłyszała o prawdziwym celu rozmowy to się na chwilę zamyśliła, uciekając wzrokiem w bok.
- Mogłabym na tą lekcję poglądową zabrań Mini? Może przy okazji też się czegoś nauczy
Ta rozmowa zapowiadała się na trudną. Bo o ile młodzi adepci i padawani dosyć często słyszeli o Ciemnej Stronie Mocy, to już Sisco niekoniecznie. A to trudne zagadnienie.

Leri wychyliła się i zerknęła na zdjęcie. Po chwili na jej czole pojawiły się drobne zmarszczki, bo rozpoznawała tego Jedi i jakoś nie była pod wrażeniem jego osoby. Z trudem wierzyła, że ma te dwieście lat. Jak dla niej pasował na padawana.
- Przyznajcie się, faktycznie coś przeskrobałam, co?
Trwała tak chwilę w bezruchu i zastanawiała się nad tym problemem. Temat był trudny z racji nieobycia Sisca w kwestiach Mocy, zaś T'kul niby obyty był, ale zabraczka miała wrażenie, że jest jak ślepiec na polu minowym, któremu póki co dopisuje szczęście.
W końcu westchnęła.
- Dobrze, wezmę go ze sobą na tą wycieczką pod pretekstem pomocy. Asyra może też wezmę. Będę miała bardzo ciekawą grupkę...
No cóż, to na prawdę będzie wyzwanie. A Leri lubiła trudne sprawy. Miała tylko nadzieję, że jej to nie przerośnie.

I z T'kulem sobie Leri poradzi. Może i nie wyglądała na twardą, ale potrafiła być niezłomna niczym Mandaloriańskie Żelazo. W toku ćwiczenia na pewno coś wymyśli.Miała jednak nadzieję, że po tych swoich deklaracjach w sali treningowej to on w miarę chętnie dołączy do ich grupki.
- Porozmawiam z nim
Obecnie Asyr pełnił rolę tymczasowego opiekuna Sisco, był więc w z nim w bardzo dobrych stosunkach, a to można było odpowiednio wykorzystać. O Mini się nie martwiła, a na T'kula coś wymyśli.
- Jeszcze jakieś prośby w stylu "misji niemożliwej"?
Leri uśmiechała się pogodnie, ale w jej spojrzeniu czaiło się stwierdzenie "ani mi się waż!".

No takiego obrotu spraw skrycie obawiała się Leri - że zamiast zajmować się Sisciem będzie zmuszona zajmować się T'kulem. Ale w przypadku większych problemów po prostu się go pozbędzie. W tym przypadku chodziło o priorytety - a nauczanie 200 letniego jedi nie znajdowało się na szczycie jej listy.
- Dobrze. Już chyba nawet wiem gdzie odbędzie się nasza lekcja
Mruknęła Leri i uśmiechnęła się szerzej. Sama najlepiej czuła się na łonie natury, tam też łatwiej było rozmawiać o Mocy, kiedy ma się dookoła siebie żywe istoty. W durabetonowych konstrukcjach było to bardziej abstrakcyjne pojęcie.
- W Ogrodach Botanicznych mają taki przytulny zakątek. Porozmawiam z kierownikiem, czy by mi go nie udostępnił na kilka godzin. Znam go, nie powinno być problemów

Leri preferowała nauczanie doświadczalne - co nie powinno dziwić, skoro do niej tylko taki rodzaj nauki trafiał. Mistrz nauczał ją o życiu i Mocy po prostu żyjąc, podróżując i pokazując jej inne aspekty Mocy, widziane przez różne kultury, a nie tylko hermetyczne  nauczanie Jedi. Nauki Zakonu nie uznawała za złe czy błędne, po prostu trochę ograniczone w swych sztywnych ramach, a ona lubiła pływać nich i wybierać to co najlepsze.
- Skoro już omówiliśmy to wszystko, to ja już pójdę, muszę się przygotować. I na prawdę sporo po medytować
Leri poderwała się na nogi i spojrzała jeszcze na obu Jedi wyczekująco, bo może mieli jeszcze coś do powiedzenia.

Skoro nie było próśb i zażaleń, to lekko się pokłoniła i wyszła.

James i mac zajmowali się swoimi sprawami, kiedy nagle przyszła wiadomość. Nie ma co, zaskoczyło ich to trochę, szczególnie Maca, który nie przywykł do „gości z Tythona” i trochę się zdenerwował.
- Ogarnij się, Mac, to nic takiego – sam w pospiechu rozkładał papiery po bokach by choć odrobinę mieć wolnego blatu, i wstał. Obszedł biurko (i Maca) i  stanął przy drzwiach,z dłońmi w rękawach i uśmiechem na twarzy. Po dżedajsku, a  nawet po mistrzowsku

James jak James – zaskoczony był wprawdzie bardzo, ale to stary dżedaj, umie nad sobą zapanować. Za to Mac tam za nim oczy miał jak dwa talerze i ryjek rozdziawiony. Był tak zaskoczony, że trudno to sobie wyobrazić a co dopiero opisać. Macowi się na chwile dosłownie akcja serca zatrzymała.
Zrobiło się naprawdę miło i dżedajsko.
James wyszczerzył zęby w serdecznym uśmiechu i widać było, ze naprawdę się cieszy.
- Witaj Wielka Mistrzyni, witajcie moi drodzy. To mój ucze... em... mój były uczeń rycerz jedi teraz Mac Yozzuci  -przedstawił maca, który tylko skinął głową. Nie mógł wstać, jak James, i witać ich jak należy. Siedział na wózku repulsowym.
- A ja jestem oczywiście James Treson – uśmiechnął się do ucznia Reelo bo chyba tylko on tu teraz wszystkich nie znał. Mac być może kojarzył Isho, ale pewnie słabo.
- Oj, zaskoczyliście mnie bardzo, bym chociaż się do większej sali przeniósł by was ugościć, a  tu... Mac, wyjmuj ciastka! Proszę, siadajcie gdzie popadnie,ze tak niechlujnie się wyrażę – każdy sobie jakieś krzesło na pewno znajdzie.