Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Dokładnie... nie wiem na pewno czy to Imperium. Dowodów brak, tylko poszlaki i to dobrze zatarte. Ale to ma sens
Mruknął Artrus, popijając swojego drinka. Nie był pewien swoich wniosków, bo nie miał bezpośredniego dojścia do przemytników. Ale to mu się wydawało logiczne i całkiem sprytnie pomyślane. Tuż przed wojną najlepiej osłabić wroga, a chaos w stolicy może się przedłożyć na pogorszenie się stanu Republiki. Już teraz istniało sporo separatystycznych głosów. A jeśli na Coruscant rozpęta się chaos to będzie jeszcze gorzej.
- Siedziałem nad tym miesiąc i tylko tyle mam. Może się okazać, że to ktoś inny. Nie wiem...

Artrus przyglądał się badawczo Jenie, starając się spojrzeć na tą sprawę jego okiem. Próbował postawić się na jego miejscu. Fibal nie przepadał za Republiką (a obecnie za Imperium bardziej), nie był przywiązany do tego miejsca, w razie pogorszenia spraw mógł zniknąć i tak dalej. Ale Mavhonic był tutaj uziemiony przez więzy, które sam sobie nałożył. W sumie Mando rozumiał tylko troskę o rodzinę, takiego osiadłego trybu życia nigdy nie prowadził i po prostu nie rozumiał.
- No pasuje... dostarcz to wszystko komu chcesz, jakąś bajkę wymyśl skąd to masz, mnie w to bardziej nie angażuj. Powęszę jeszcze po dolnych poziomach, spróbuję dotrzeć do tej bandy di'kutów poprzez pośredników, paserów i innych chakaare.
Mruknął nieświadomie rzucając mandaloriańskimi słówkami. Dopiero potem sobie to uzmysłowił, krzywiąc się nieco. W przestrzeni Imperium mógł być sobą, nie musiał ukrywać swojej przynależności. Teraz zaś musiał się na to przestawić.

Nie wszystkim pasowało takie wolne życie. Dlatego też Mandalorian nie było wielu, bo ich życie mimo wszystko było ciężkie, ryzykowne i bardzo często krótkie.
- Podeślę ci go z jakiegoś fałszywego konta mailowego. Muszę to popodliczać...
Odparł bardzo spokojnie i na luzie a potem zaczęli rozmowę o typowych, przyziemnych rzeczach, bo te służbowe już omówili. Jena musiał zapoznać się z całą jego dokumentacją, potem musiał podesłać ją komu trzeba. Trochę to czasochłonne było. A Artrus musiał na chwilę się wyluzować, pogadać z kimś na spokojnie.
A potem gdy już się wygadali to pożegnał się z rodziną Mavhoniców i wyszedł.

Jena bardzo się ucieszył kiedy Artrus się odezwał. Wprawdzie miał się czym martwić ostatnimi czasy, ale to wcale nie oznaczało, że akurat o tego niepokornego ducha obawiał się mniej. Wielką ulgą więc było odebrać od niego transmisje. Policjant zadbał, by podczas ich wizyty mieszkanie było puste. Najbezpieczniejsze miejsce – puste prywatne mieszkanie, nie jakieś miejsce publiczne.*
Tu targany paranoją mandalorianin będzie mogł sie troche rozluźnić.
Jena otworzył drzwi. On tez zmieniał się dość drastycznie, ze służbowego w domowego i widać to było, ale go każdy rozpozna. Dziś miał na sobie koszulkę typu t-shirt i dresy, po prostu. Na lewej nodze szynę a w ręku kulę. Mały uraz o ktorym Artrus pewnie wiedział, a jak nie wiedział, to się zaraz dowie.
Po pierwszym rzucie okiem na przyjaciela, szeroko się uśmiechnął i usunął, by ten wszedł. Lepiej za wiele na korytarzu – przestrzeni publicznej – nie mówić.
- Witaj, Artrusie – imię wypowiedział dopiero, jak się drzwi zamknęły – Ty to powinieneś w charakteryzacji pracować

Zaśmiał się z ukazaniem zębów, kidy o prysznicu usłyszał. To było zabawne,a  przynajmniej mu się takie wydało, kiedy usłyszał.
- Prawie. Ale zęby wszystkie  -i dopiero w środku przywitali się jak należy. Jena także przyglądał się Artrusowi. Szukał zmian. Ale nie tych, które sam sobie zrobił,a  tych które mogłyby zdradza, co robił jak nie było wiadomo co robił.
- Dobrze cie nauczyła. Tak się maskujesz, ze całymi miesiącami cie nie widać. Chodź, Iliani nie ma, to się piwa napijemy  -nie żeby żona Jenathazie zabraniała piwo pic, ale – wiadomo, nie najlepiej widziane. Trochę marudziła, zwłaszcza że dzieci coraz starsze.
Jena poprowadził do kuchni. Chód o kuli miał taki jak kiedyś przed operacją kolana.
Nie nalegał na opowieść, czekał, aż mandalorianin sam zacznie, niekoniecznie od razu od tego tematu. Ludzie tacy jak Artrus nie lubią być spowiadani i  Jena to szanował.

I o to Jenie chodziło. Nie zobaczył nic co wyglądało na nowe ani na poważne.
Jena zatrzymał się przy lodówce, ale zanim ja otworzył, spojrzał na Artrusa bardzo zdumiony, ze ten nie wie, w końcu to taka głośna sprawa. Ale widać – naprawdę go wywiało. Jena nie zapyta, jeśli Artrus nie chce. Co nie oznaczało,ze nie był ciekaw, jednak – im mniej wiesz tym lepiej śpisz.
- To taka afera że wręcz mi miło, ze ktoś nie wie. Gazety o mnie pisały, bohaterem jestem  -uśmiechnął się żartobliwie półpyskiem.
-A technicznie jeden tajny agent kopnął mnie w kolano tak niefortunnie ze rzepkę wybił. – Jena nie miał protezy nogi, miał sztuczny staw i sztuczną kość.
Wyjął dwie puszki i jedna podał Artrusowi.
- Chodź do salonu. Dzieciaki dobrze, wyjątkowo żadne nie chore, żadne nie marudzi i na nikogo się szkoła nie skarży – za to jakie dumne dzieciaki, jak w szkole pytają czy to ty jesteś synem/ córką tego sławnego policjanta. A wszystko za sprawą zdjecia z Queni które wyciekło do prasy

Temat bohatera bardzo dobrze się sprzedawał. Nagle chłopcy chcieli być policjantami, stało się popularne pomaganie staruszkom w zakupach, a Mavhonica stawiano za wzór. Kilka ikon w holonecie powstało. Troszkę zagłuszało to szał po śmierci Thorula Traxa, który chyba już tylko zgonem mógł wywołać pokrzyk.
Jena pokuśtykał na dobrze znaną Artrusowi sofę, z  której był widom na okno, za które to tak się wyżyłowali, ale jacy byli dumni! Dzięki temu oknu i balkonowi, mieszkanko na średnich poziomach wyglądało jak apartamentowiec.
-”Ich” agent. Pamiętasz sprawę, w której prosiłem cie o przysługę. To, powiedzmy dalszy ciąg dalszy.
Tak, noga była słabym punktem Mavhonica, można było, jak się okazało, położyć go w ten sposób przez osobę fizycznie znacznie słabszą. I sam jena zastanawiał się czy to był przypadek czy – czy to nie był przypadek.

Jena otworzył piwo i napił się. Pił importowane z Alderaan, po 5,5 kredyta, dobre więc było.
- są postępy. Spore. Tak jak wielkie gówno, które odkopujemy. – i tu pokrótce streścił jak to było, kończąc właśnie na momencie sławnego zdjęcia, czyli jak wyniósł Queni na powierzchnię. Dziwnie to mówił, z jakaś troską, lekką obawą. To było coś, co nadal go boli.