Star Tales - gwiezdne opowieści...

Shey-ol napisał:

Jeszcze tylko lądowanie. Dobrze ze miała pasy zapięte – tylko nia szarpnęło. Kierowca zarył łbem o sufit i posypały się przekleństwa na czym tylko świat stoi. Kiedy się ogarnął, z nosa leciała mu krew.
- Ostre ma hamulce moja ślicznotka...

Owszem, dziękowała w duchu wszystkiemu co żywe, za te pasy. Shey-ola jakoś jej żal nie było. W końcu przez niego najadła się strachu... i chyba popuściła w gacie, co było dla niej kompletnie żenujące. Wyskoczyła szybko z aerowozu, by nie poplamić siedzenia, następnie z głowy zdarła chustkę i owinęła ją sobie wokół bioder, by zamaskować wstydliwą plamę. Na twarzy też zrobiła się strasznie czerwona, ale zaraz zaczęła wyciągać swoje rzeczy z aerowozu, kupa gratów które znalazła, jej torba a na końcu Gderek, który padł na beton bez życia.
- Cholerna kupa złomu mogła by się ocknąć.
Kopnęła go, ale nic, zero reakcji. Pozostawała zaś inna kwestia.
- Eee... co z tymi siedzeniami i radiem?

Dla Lilki sposobem na odreagowanie tego stresu było zajęcie umysłu czymś innym, a więc pracą, czyli wyładowaniem jej gratów. Szło jej to szybko, bo niczego nie układała. Przy okazji zauważyła, że kaleesh się nie krępował mówiąc o posraniu się. Ona jednak była trochę lepiej wychowana, a poza tym wstydziła się tego, że po prostu nie wytrzymała. Nie miała więc zamiaru informować innych o tym fakcie.
- To które mogę wziąć?
Zapytała, bo jednak to był aerowóz Shey-ola i niech on zdecyduje które siedziska nie będą mu potrzebne. Zaś za radio zabrała się od razu, wyjęła z kabury swoją "broń", która okazała się uniwersalnym kluczem i wkrętarką. Od razu zabrała się więc do demontażu urządzenia.

Z zacietym wyrazem twarzy odkręciła radio a potem zaczęła odłączać wszystkie kable. nie zwracała uwagi na kaleesha, którego głowa znajdowała się blisko niej. A tak podświadomie cieszyła się ,że patrzy jej na ręce, bo jakby obszedł aerowóz to by zobaczył jej sterczący tyłek a na spodniach mokrą plamę. No i by była kompromitacja. A tak wyciągnęła co było jej i się wyprostowała, zaś chusta przykryła wszystko.
- Nie lubię kradzieży, robię to w ostateczności
Odparła godnie, odkłądając radio na bok, a potem sprawa foteli. I faktycznie był problem... ten kaleesh mógłby jej się w przyszłości przydać, o ile nauczyłby się dobrze latać, albo ona sprawiłaby sobie mocniejsze nerwy.
- Fakt, to wezmę tą kanapę z tyłu, będzie lepsza. Pomożesz mi?
Nie czekała jednak na odpowiedź, bo od razu zabrała się za odkręcanie.

- Dobra, powiem ci co i jak
Stwierdziła dziewczyna i odkręciła wszystkie śrubki po jej stronie. Potem zaś obeszła auto i zajęła się tymi po stronie kaleesha, starając się zakryć wstydliwe miejsce jej słabości. Nie wypinała tyłka, tylko klękała i z zawziętością pracowała. A gdy już wszystkie śrubki zostały odkręcone to zwróciła się do Shey-ola.
- Przechyl do tyłu kanapę, bym mogła dokończyć odkręcanie
A gdy tylko kaleesh wykona jej polecenie to Lilka wejście do auta i dokończy swoją robotę. Trzymanie przechylonego fotela nie było męczące, tylko pozycja była trochę niewygodna i uciążliwa. Ale w końcu dziewczyna skończyła, odpięła pasy (bo jej potrzebne nie były) a następnie przelazła na drugą stronę auta, chwytając za poluzowaną kanapę.
- No i na dwór z nią.

Gdy już wytargali kanapę to Lilka naciągnęła jeszcze kaleesha na zaniesienie jej do jej mieszkania. Nie było to daleko, a w zamian obiecała mu przerobienie zamka tak, by mógł swoją ukochaną karetę zamykać, bo taki przełamany zamek po prostu nie chciał właściwie działać. Więc przysługa za przysługę.
Z zaniesieniem jej rzeczy nie było problemu, przy okazji mógł sobie Shey-ol zobaczyć jak mieszka dziewczyna. Na miejscu szybko się przebrała, wysyłajac kaleesha po jakieś graty, następnie zabrała swój sprzęt i już bez krępacji naprawiła mu zamek w karecie. Zajęło jej to prawie pół godziny, ale wszystko przynajmniej działało. Potem się pożegnali i każdy udał się w swoją stronę.

Prychnęła nieco zniecierpliwiona gdy Seco zaczął zdradzać oznaki lekkiej paranoi. Nic tak nie wzbudza podejrzeń jak nadmierna ostrożność, gdy się jej nigdy nie przestrzegało.
- Uważaj, bo akurat wszyscy wiedzą, co mamy w tej reklamówce
Mruknęła złośliwie a potem szybko wyszła z pojazdu, bo śmierdziało. Jak jeszcze lecieli to przy otwartych szybach był jakiś przewiew, teraz zaś kisili się w środku w tym smrodzie. A to było nie do wytrzymania.
- Bierz reklamówkę i wchodzimy. Musimy pozbyć się tego "zapachu"
Chodziło jaj oczywiście o rękę, ale tego głośno nie powie.
Serce cały czas biło jej szybciej. Ta konspiracja była wykańczająca...
Lilka szybko weszła do swojego mieszkania i wyłączyla drobne zabezpieczenia, które po montowała to tu to tam. Tak na wszelki wypadek, gdyby ktoś połakomił się na jej rzeczy.

Dziewczyna kręciła się po tej rupierciarni, którą nazywała mieszkaniem. Szukała jakiegoś wysięgnika, którego można by użyć do odczepienia ręki. Śmierdziało strasznie, więc włożyła maskę z filtrem, co przyniosło jako taką ulgę.
Wróciła dosyć szybko niosąc w ręku wysięgnik, którego używała by sięgnąć po coś w trudno dostępnych miejscach.
- No i? Martwa jest! On też, kaput, nie ma go. Nie zabije nas. Włóż rękojeść do tego imadła tam
Wskazała na stojące na masywnym stole elektroniczne imadło, które często używała. Stare było, ale wciąż solidne i działało.
- Plan prosty, zablokujesz rękojeść a ja tym cacuszkiem odczepię dłoń a potem ją gdzieś wywalimy, ale z dala od tego miejsca. Pasuje?