Star Tales - gwiezdne opowieści...

Gdy miał już pewność, że trochę przystopowała to puścił jej ręce. Ale nie zrzucał jej z kolan, poczeka aż sama zejdzie. Skoro już przerwał swój posiłek, to jedzenie może poczekać jeszcze kilka chwil. Najpierw interesy, potem przyjemności.
- Wierzę, jednak takie informacje zbiera się, gdy chce się dopaść swój cel
Właśnie to mu nie pasowało. Informacje były zbyt dobre, zbyt dokładne... oczywiście potem je sprawdzi. Ale chodziło o to, że albo ktoś przed nim planował dopaść tego Risena i Lizka zebrała o nim informacje dla wcześniejszego klienta. Albo to podpucha. Co też nie było aż takim absurdem. Wystarczyło, że Lizka celowo wybrała kantynę w której on był ,licząc na to że skorzysta z okazji i zacznie zdobywać informacje. 
- Tak, mamy umowę. Ale jestem człowiekiem z natury nieufnym i nie wierzącym w szczęśliwe przypadki. Gdy coś dostaję na tacy to szukam haczyka. Zawsze jakiś jest
Skupił się na jej twarzy. Była dobrą oszustką, pewnie nie złapie jej na kłamstwie, ale i tak mógł próbować. Przy okazji nawet lubił na nią patrzeć, w końcu była atrakcyjna.

- Czasochłonne i kłopotliwe
Starał się ją rozgryźć ale nie szło mu to najlepiej, co go cholernie irytowało. Jej metoda właściwie była w pewien sposób sensowna, nie wiadomo kiedy informacje się przydadzą. Ale wymagało poświęcanie dużej ilości czasu. A wszystkich nie sprawdzi się dokładnie. Poza tym nigdy nie wiadomo czy wysiłek się opłaci...
A Lizki nie znał, więc nie miał pojęcia, czy ona go okłamie czy też nie. Czuł się jakby wszedł na pole, gdzie widniała tabliczka "uwaga miny" przy czym nie wiedział czy to żart kolegów czy faktycznie wlazł w pole minowe.
Artrus po raz kolejny zacisnął szczęki i zerknął w dół a potem na nią.
- Jesteś nienasycona, wiesz?
"Kolejna auretii której w głowie tylko seks" - stwierdził w myślach. Jako facet powinien się cieszyć...

- Aktualizacja wiadomości bywa kłopotliwa. Dużo roboty jak dla jednej osoby
Dowodził swych racji Artrus. No chyba, że miała na swoich usługach grupę informatorów. A to by znaczyło, że coś przeoczył podczas zbierania informacji o niej. I by się wkurzył na siebie za takie przeoczenie. Informacja to władza, a brak rzetelnych informacji może czasem oznaczać śmierć.
W dodatku Artrus lubił wiedzieć jak najwięcej, wtedy czuł się spokojny. Brak takiej wiedzy wywoływał u niego niepokój. Można to pewnie uznać za ekscytujące, ale na dłuższą metę było strasznie męczące.
- A skąd pewność, że nie kłamałem?
Zapytał złośliwie. Ale zaraz się zamknął, odwzajemniając jej pocałunek. Nie potrzebował też takiego bodźca jak wcześniej, co też pewnie zaraz wyczuła swoimi dłońmi.

Już dalej nie ciągnął tej rozmowy, bo ona wiedziała swoje a on swoje. Poza tym przeszli już do części bardziej przyjemnej, porzucając sprawy związane z interesami.
- Miła? Na pewno?
Zapytał lekko rozbawiony jej słowami. Rzadko spotykał osoby, które cieszyły się z tego, że zasugerował ponowne spotkanie. Chociaż z drugiej strony większość takich osób lądowała w szpitalu właśnie z jego powodu. Dlatego ich brak entuzjazmu nie dziwił.
Gdy Lizka go całowała to odwzajemniał jej się czule. Nie miał już takich problemów z angażowaniem się, ale wciąż to był tylko seks, nic więcej. Objął ją w pasie, powoli zdejmując z niej jej skromne przyodzienie.

Kochał czy nie kochał, lubił czy nie lubił. Artrus nie miał takich dylematów. Obecnie miał serce zimne jak lód, jedynie w towarzystwie rodziny czy przyjaciół na chwilę topniało. Strata rodziny mocno odbiła się na jego psychice oraz na otwartości na ludzi. Do Lizki wciąż miał podejrzliwy stosunek i nie zmieni to seks teraz czy seks potem. Na zawieranie nowych znajomości potrzebował po prostu czasu. Nie prędko komuś zaufał, ale jak już raz to zrobił to ta osoba miała w nim przyjaciela aż po grób.
Teraz po prostu korzystał z życia. Nie licząc wczorajszego dnia to nie kochał się z kobietą od ponad roku. Czerpał z tego przyjemność, ale nie łączył tego z  kwestia uczuciową. Dla niego ewentualna przyjaźń musiała mieć inne fundamenty niż seks.
Całował ją namiętnie i często, dłońmi pieścił ją, jego włąsne ciało reagowało na nią, ale umysł pozostawał zimny, obojętny. I nie prędko się to zmieni, nie bez jakiegoś innego bodźca.

Wykorzystany i wyrzucony za drzwi. To była nowość. Do tej pory nikt na tyle głupi nie był, by coś takiego zrobić. Co jednak miał zrobić? Pobić? Zastrzelić? Wdać się w bezsensowną kłótnię? Nic z tych rzeczy. Artrus ogarnął się najpierw a potem ubrał. Lizka mogła być jeszcze cennym źródłem informacji, więc ją wykorzysta. Na różne sposoby.
W kuchni zostawił brudne naczynia. U siebie w mieszkaniu za nic by czegoś takiego nie zrobił. Był nieco pedantyczny, wszystko sprzątał, mył, układał. Tutaj to olał...
Do piętnastu minut nie było go już w sklepie. Musiał sprawdzić informacje, które podała mu dziewczyna. No i też coś zaplanować.

Artrus poruszał się wolniej od zdrowej Lizki, więc dotarł pod sklep później niż ona. Doprowadził się jakoś do porządku (znaczy się ukrył ranę pod grubą warstwą prowizorycznego bandażu i zapiął kurtkę) i stanął w końcu przed sklepem. Pobladł już trochę ale jakoś się na nogach trzymał. Potrzebował porządnego opatrunku nasączonego kolto, do tego coś na ból i stymulanty lecznicze.
Wywieszka była ustawiona stroną "Otwarte" więc wlazł do środka. A nawet jeśli obrócona była stroną "Zamknięte" to i tak by próbował wejść. Apteczki nie miał, więc tu miał jakąś szansę.
Wszedł ciężko do sklepu, zobaczył dziewczynę, wiec bez namysłu podszedł do lady. Miał dosyć ponury wyraz twarzy (co u niego było raczej normalne) i bez zbędnych ozdobników powiedział przyciszonym głosem.
- Apteczka. Szybko

Gdyby próbowała się z nim droczyć to by dostała pięścią w nos na dzień dobry. Nie był w nastroju do żartów a wywyższanie się przez auretii strasznie wkurzało każdego Mando. Od tego oni byli. Artrus nie miałby też oporów przed przywaleniem jej w twarz. U Mandalorian panowała totalna równość płci - wielokrotnie walczył w sparingu z kobietą. Czasem wygrywał, czasem dostawał po głowie. Co prawda wciąż uderzenie kobiety poza polem walki było pewną skazą na honorze, ale to dotyczyło dala - czyli kobiet Mando. A Lizka nią nie była, więc lepiej by trzymała gębę na kłódkę.
- Dam sobie radę, nie umieram przecież
Warknął i sięgnął po apteczkę by ją wziąć do ręki. Butelkę alkoholu również, bo jemu też się przyda. Poza tym nie chciał się opierać o nią, duma Mandaloriańskiego wojownika tutaj przeważała.