Star Tales - gwiezdne opowieści...

No to kelnerka co najmniej zdegustowana polewała mu. Mleka. Bez podtekstów i domyśleń, było to mleko, wprawdzie syntetyczne, ale nie alkohol. Mleko. Na każdego inaczej działa, naukowcy twierdza, ze koty nie powinny pić mleka bo coś tamz  laktozą. Tyle ze w syntetyku nie było laktozy.
O tym czego tu nie było to jeszcze będzie bowiem zaraz drzwi rozsunęły się przed kolejnym gościem którego jakość wizualna klasyfikowała go gdzieś między urzędem pracy a zakładem karnym. Osobnik żylastej budowy i średniego wzrostu o długich rękach, odziany wedle najnowszych trendów lumpeksowych, z koszulą do połowy ud wiszącą, i  spodnie proszącymi się o przedwczesną emeryturę.
Niespotykanej koleś rasy był, skóra rudobrązowa, oczy gadzie, duze i złote o pionowych źrenicach. Twarz trudna do klasyfikacji, ale humaniodalna, pociągła, z wąskimi ustami, okrągłymi nozdrzami i kolcami na brodzie. Uszy miał przedłużane zarówno w górę – jak u mitycznych elfów, jak i na podobnej zasadzie w dól, aż po linie szczeki.
Łysy był jak kolano i spozierał dziwnie, troche jak zwierze. I milcząc wzrokiem taksował wnętrze baru, zatrzymując się najpierw na dupie kelnerki,a  później na kocim pysku – zresztą ululanym porządnie, co od razu w Shey-olu coś na kształt szacunku wzbudziło. Widać bowiem było po klasie, stylu i sytuacji Rhonuna, iż gość to prawy i uczcić ceremonialnie coś przyszedł. Zaraz się na gębie gadziej kaleesha banan dojrzały wymalował.
-Pokój kurwa temu zacnemu lokalowi i gościom jego szlachetnym, ich ojcom i wszystkim dupom co je w przypływie majestatu chędożyli po kątach w piwnicy u ciotki na imieninach do rytmu walca Alderiaańskiego! Panienko! – i pstryknąwszy palcami jak szlachcic na włosciach co posługiwać mu każdy obowiązek ma, skierował się podróżny od razu do stolika Rhonuna, mimo iz cały bar wolnych stolików miał.

W połowie drogi do stolika cathara się zatrzymał, jakby to nagle czas zatrzymał się i on tak ujęty w kadrze na długie kilka sekund zamarcia, po czyn wolnym ruchem łysego łba przeniósł złociste spojrzenie pełnych głębi złotych oczu na byczka przy stoliku. Ale nie – pomyślał sobie po pierwszym spojrzeniu – to już buhaj jest, bo nie młody. Ale jaki panie mądry!
- Kac to je kurna wasza prywatna osobista sprawa, a przybytek, to jest psia jucha publiczny, i kulturę trza mieć,a jak nie masz, to możesz spróbować
ręce podniósł na wysokość obojczyków, wykonując jednocześnie kilka popisowych podskoków jak zawodnicy w MMA, malując przy tym szalony uśmieszek na gębie. Skacowanego stłuc – przysługa, nie będzie się zamartwiał ze go łeb boli, bo jeszcze morda będzie bolała!

Shey-ol zaś rozciągnął elastyczne wąskie gadzie wargi w uśmiechu tak szerokim ze widać az trzonowce były – podobnie jak pozostałe zeby – niedomyte, o charakterystycznym dla drapieżników układzie.
Pokręcił głową, dało się słyszeć głośne chrupotanie w kręgach. Plastyczny był. Giętki. Tak tez wyglądał. Wyższy nieco od mandalorianina, z pozoru przyjemniej lżejszej budowy. Ręce miał długie, o dużym zasięgu, pieści wydatne, kościste. Pokrój dzikusa.
I całkiem zadowolony był. Do czasu. Do czasu kiedy ostatnie słowa z ust Artrusowych padły. Spoważniał+ tedy, a twarz jego marsowych rusów nabrała. Ramiona opadły luźno do dołu, ustępując rosnącej jakby w  oczach klacie i napiętym mieśnion karku.
- Nooo, kurwa. Rozumiem dać w mordę... rozumiem nawet oszczac auto.... Mnie chujem nazwij, zonę moją suką – wybaczę. Ale ojczyzny mej taki plugawiec jak ty obrazac nie będzie...
Awantura zawisła w powietrzy. Kaleesh  patrzył mandalorianinowi prosto w oczy z  prawdziwym poczuciem bycia głęboko znieważonym

Doczekał się, nie musiał długo „prosić”. Kaleesh rzucił się z pięściami, atakując najpierw z lewej, co było trochę nietypowe bo zazwyczaj praworęczni atakują z prawej, i zaraz prawą poprawił, kierując w twarz, i całym ciężarem ciała by zmusić mando do cofania się. Nie było w tym techniki ale za to całe mnóstwo menelskiej finezji

Shey-ol był cięższy, miał po prostu inną budowę, jego waga wahałą się w granicach 100kg ale nieco inaczej się rozkładała. Kiedy mando zdzielił go barkiem w klatę to owszem, zakaszlał się chłopaka  oczy mu mało z orbit nie wylazły, ale niestety zamiast grzecznie zwalić się jak długi, to całkiem odruchowo zarzucił ramionami przez plecy tamtego i chcąc się złapać zapewne trochę go pazurami uszkodzi.
Chwila mu wystarczyła bo znowu złapać nogami punkt równowagi

Kiedy poczuł uderzenie w dolne żebra to zawył po pijacku, wiadomo, to boli, i przywalił z kolanka, po czym po prostu zwalił się na podłogę, trzymając się za zebra i klnąc w egzotycznym języku. Chwila rozluźnienia i obaj mogli usłyszeć, jak kelnerka dzwoni na CSB. Kaleesh zamarł na chwile w bezruchu, po czym zacisnąwszy zęby z zawziętością począł gramolić się na nogi, i łapać krzesło. Dzwoni na CSB, trudno, ale jeszcze dwie minuty mogą się ponarażać

Shey-ol porwał krzesło i powitał nim nadlatującego sierpowego. Krzesło się roztrzaskało, a zaraz potem stolik, kiedy uderzony prosto w „ryj” kaleesh stracił równowagę i wywalił się nań. Trzaskanie się rozległo, jakaś krawędź mebla poleciała na mandalorianina, tak jak i krew z rozbitego nosa która chlusnęła w ten niepowtarzalny sposób.
Ale rozwścieczył się bo zaraz znowu się pozbierał i rzucił się do kontrataku, by wyprowadzić cios w brzuch Fibala. Niestety – on się CSB przejmował, więc pewnie zaraz zwieje