Star Tales - gwiezdne opowieści...

Po wejściu do środka objawiło jej się... biurko. Wielkie biurko typowe dla urzędników lub właśnie – w gabinetach profesorów uniwersyteckich. Z tym ze takie biurko zazwyczaj stoi w pewnym oddaleniu od drzwi no i.., stoi. Tutaj biurko leżało skosem niemal tuz przy drzwiach, na blacie, nóżkami do góry. Patrząc dalej, za biurko, pod scianą koło regału stała olbrzymia maszyna na dwóch nogach, kierująca teraz działami umieszczonymi po obu stronach łba prosto „w oczy” zabraczki. Pięknie się komponował swoją czernią z głębokim brązem ścian. Jedynie szyny nóg odchodzące po ukosie do tyłu od kolan miały kolor stalowy. Siscowi widać wystrój pomieszczenia się nie spodobał – biurko zostało wyniesione a teraz czas na regał.
Jednak zobaczywszy goscia – chwile jeszcze stał,a  potem – mruknął przyjaźnie, dając znać ze rozpoznał, i powolnym człapaniem na niskim pułapie i z  działami „przy sobie” ruszył by ją powitać

Cokolwiek było tego powodem – raczej nie wiedział, ze nie może. W starym salonie tez były ślady takiej działalności. Prawdopodobnie była to po prostu zabawa, chyba zaczęta niedawno bo mebel nie był jeszcze poobijany – za to podłoga odrobinę porysowana, można było sobie wyobrazić gdzie i jak upuścił to biurko. A kiedy zastała go „uwaga wychowawcza”, zatrzymał się, łeb spuścił, ale czy wziął sobie do serca to – trudno powiedzieć.
Później ruszył znowu aż do celu i ufnie się przytulił. Nie wyglądał na wystraszonego czy zmęczonego badaniami, więc jednak – nic mu nie zrobili. Prócz oczywiście zamknięcia w gabinecie gdzie był wystawiony na pokuszenie zabawy meblami.

Wyglądał może i fizycznie bez zmian ale – z kurzu go wytarli. Był teraz bardzo intensywnie czarny – wyglądał groźniej. No i lepiej. Jakby to powiedzieć – jak nówka. Mimo zdartego lakieru po upadku na chodnik. Mruczał i odpowiadał krótkimi zwrotami, cieszył się, ale nie wykazywał przeemocjowania, nic w rodzaju „zabierz mnie stąd”. Na razie się nie nudził, ale jak zostanie tu dłużnej to będzie problem. Zacznie się nudzić i uciekać. Oczywiście po rozebraniu na drzazgi mebli dostępnych w  gabinecie.
Kiedy przyszła pora na wychowawczą rozmowę, wyraźnie ;podążał” wzrokiem i był skupiony. Ale nie ruszał się, co tez podchodziło pod skupienie. Po prostu słuchał i przetwarzał coś nowego. Może i miał trudną przeszłość, ale chyba zwrotu „nie wolno” to mimo wszystko za często nie słyszał...
I tak stał, słuchał, myślał, az w końcu powiedział, jak było. A odpowiedź była lakoniczna
- Bo mi się nudziło
Zamknęli dzieciaka w pustym pokoju, żadnej zabawki nie dali i co miał robić? Ale chciał współpracować. W sumie – wychowanie to była nowość, a nowości są ciekawe.
- Dobrze. Juz nie będę zaczepiał biurka...

Na dobra sprawę dojrzewanie miał przed sobą, będzie wymagał wychowania, bo wychowywany nie był. A przynajmniej nie pamiętał wychowania z domu rodzinnego. Od ostatniego kasowania nie pamiętał nic, tylko życie w droidzim ciele poza domem rodzinnym z obcymi ludźmi którzy wydawali polecenia i żądali posłuszeństwa. Nie wiadomo jak to robili, ale skutecznie, bo Sisco był karny. Słuchał się, ale nie rozumiał. Nie wiedział, ze nie można „czynić rozboju”, jak gdyby nigdy nic przyznał ze bawił się biurkiem bo mu się nudziło.
Kiedy używała mocy, trochę się niepokoił co ona w kontakcie z owa energią podczas meblowania mogła odczuć. Ale nie wpadł w panikę, nie próbował nawet uciekać. Kiedy zaś zapytała Sisco najpierw mruknął a potem nagle zrobił dobrze znane fu, i to odwracając bardzo gwałtownie łeb, kierując go od razu ku górze. Kiedy Leri za nim podaży wzrokiem, dojrzy ze cos między regałem a sufitem, w szparze o szerokości 40cm się rusza. Mógł go wcześniej nie poczuć, bo tuż za ściana kłębiła się masa istot. Ale jak już ta istota została odkryta, odezwała się głośniej
- Proszę pani... ratunku!

Tylko że to nie ona została ofukana a ten ktoś na górze. Na niego Sisco wyraźnie fukajaco reagował. A tam rzeczywiście między regałem a sufitem ktoś był. To była futrzasta istota, nie szczególnie widoczna, ale po dłuższym przyjrzeniu dało się rozpoznać elementy ewoka.
Tak, wiem, słodki jest, ale chyba ma kłopoty z emocjami – zażartowało stworzenie. W mocy czuć było, ze mimo ogromnego idealizmu i dobrych chęci – boi się Sisco. Z resztą ten fukał na niego.
Sisco reagował poprawnie, został na miejscu, ale nie wiadomo, kiedy nagle zapragnie się przemieścić. Póki co był równie zaciekawiony co Leri.
- Ja jestem seminarzystą doktora Jamesa – odpowiedział głosik z regału – Nazywam się Deil. Mogę zejść? Upilnujesz go? Jesteś jedi, więc chyba tak. Spędziłem tu całą noc, trochę mnie boli krzyż...

- Ale przy tym przyznasz, ze strasznie wielki. I przez to trochę niebezpieczny,a  ja nie jestem jedi tylko biednym, małym misiem studenciakiem.
Widać było jak powoli zmienia pozycje, spuszcza najpierw nogi, a potem – zsuwa się zgrabnie jak chomik – po krawędzi szafki. I chyba nawet bardziej przypominał chomika niż miska. Zaczął otrzepywać ciemne futerko. Na głowie miał jaśniejszy „irokez”. Jakiś fryzjer musiał się napracować przy tej fryzurze.
Sisco oczywiście zaraz zaczął fukać, ale jeśli Leri sięgnie pamięcią do dnia wczorajszego to zauważy, ze on tego fukania się nauczył i stosował, bo to działało i najwyraźniej go bawiło. Jak się fuka a inni uciekają – fajne takie. I im więcej ucieczek na fukanie tym bardziej zapada zły narów.
- My się znamy... o, i znowu to robi! – ewok cofnął się pod ścianę, gotów znowu wspinać się na szafkę.
- Jak tu się dostałem? To przez doktora Jamesa! Owszem, chciałem, ale to długa historia i tak najprościej ją skrócić. Sisco, nie rozumiesz, ze ja się ciebie boje?! – nawet krzyknął, ale nie śmiał nawet kroku do przodu postawić. Mówienie o swoich uczuciach innym jest dobre jeśli mamy do czynienia ze stabilnym rozmówca, jak na przykład Leri. Sisca wcale to nie wzruszało.

Sisco się cofnął o pól kroku by utrzymać komfortowy do patrzenia dystans, ale nie odpowiedział. Chyba znowu przetwarzał informacje. Póki co fukanie było zabawa, myślenie perspektywiczne własnym rozumem (nie myśleć z myśleniem systemowym) dopiero się rozwijało. Musila to jednak sam przemyśleć. Zrezygnować z fukania na rzecz przyszłości, czy może skupić się na tym co jest tu i teraz?
Do rozważenia.
- tak się domyślałem, ze to jakaś wyuczona reakcja, ale jednak wiesz – on jest... no wiesz sama. Ja nie chce nikogo ranić słowami – Bardzo szybko zaczął wykonywać łapkami czynności porządkowania futerka, strzepując z siebie kurz. Wyglądał jak myjący się chomik, ale szybko skończył, wtedy dopiero podniósł główkę i ukazały się wielkie piękne czarne lśniące oczęta.
- Tak, grzeczny Sisco. Nie fukaj już, ja na ciebie nie fukam... – i do Leri – Miło mi poznać. Takie, niefortunne poznanie. Okej, no to było tak
Zaplótł wutrzane przedramiona na piersi aż mu się zrobił wicherek na obojczykach.
-Ja u pana doktora Jamesa pisze licencjata, wczoraj późno kończyłem zajęcia a dziś miałem mieć seminarium. Wyszedłem z sali, patrze,a  tam doktor James! Myślę sobie mam farta, zostawię mu dzisiaj prace i nie będę musiał się jutro z rana zrywać! To go zagadnąłem, zaczęliśmy gadać, i zapytałem go czemu jest na uczelni tak późno, no z ciekawości, a on mi mówi ze ma taki ciekawy przypadek, ze mógłbym pomyśleć nawet by go dodać do pracy. Więc się zaciekawiłem i pogadaliśmy o nim więcej. O Siscu. James powiedział ze może mi go pokazać dzisiaj, bo on chyba się nudzi. To poszedłem z nim, przedstawił mnie, rzeczywiście słodki był... Postanowiłem ze posiedzę sobie z nim, może góra pól godzinki, zamiast stać na śmierdzącym przystanku. To doktor pozwolił i powiedział żeby drzwi nie blokować. Miałem szybko wyjść. Ale jak tylko doktor wyszedł to on... no, wgonił mnie na tą szafkę...