Star Tales - gwiezdne opowieści...

Od spotkania z Haze i Sisco minął dzień. Leri w tym czasie uporała się z kilkoma pomniejszymi sprawami a następnie zdobyła kilka najbardziej potrzebnych informacji. Przede wszystkim musiała skontaktować się z przełożonym Zakonu na Coruscant, a więc z mistrzem Jamesem. Droid protokolarny enklawy poinformował ją, że barabel udał się już do swojego mieszkania, więc zabraczka udała się pod wskazany adres.
I tak zjawiła się w odpowiedniej monadzie, od razu wzbudzając mieszane uczucia obsługi. Przede wszystkim Leri ubrała się bardziej swobodnie, a więc założyła spódnicę, którą kiedyś sama zrobiła. Krzykiem mody nie można jej było nazwać, bo zrobiona była z różnej długości paseczków skóry i wytrzymałych tkanin, nie zszytych ze sobą, przez co wyglądały jak długie zwisające żałośnie falbanki. Pod tą "spódnicą" generalnie nic nie miała, więc widać było jej gołe nogi. Do tego założyła workowatą tunikę - rękawy ściśle przylegały do jej ramion a reszta tkaniny swobodnie opadała i marszczyła się. Na głowę narzucony miała kaptur, którego krawędź sięgała jej aż do czoła, więc ukrywał on rogi, chociaż i były widoczne zza tkaniny.
Zabraczka dotarła w końcu pod wskazany adres i użyła przycisku przy drzwiach, by zadzwonić. No i czekała.

Leri czuła się tu strasznie nieswojo, preferowała żywe planety, lasy, równiny, jeziora... w końcu wiele lat spędzała w towarzystwie różnych prymitywnych plemion. Zabawne jak bardzo można tęsknić za uczuciem żywej trawy pod stopami czy porannej rosy zalegających na skórze. Zabraczka otrząsnęła się z tych myśli i czekała, chociaż dzwonek w mieszkaniu mistrza raczej znowu zachęcał do wspomnień.
W końcu jednak drzwi się otworzyły a przed nią stanął barabel, który z twarzy pasował do bazy danych Zakonu, ale co do reszty to już nie bardzo. Co od razu spodobało się Leri, co widać było po jej uśmiechu pełnym aprobaty.
- Ładna koszulka. I ekhm... witaj mistrzu, jestem Lerienne Dantierri, rycerz Jedi. Mogę wejść? Chciałabym z mistrzem zamienić kilka słów, jeśli o nie kłopot
Oczywiście też pokłoniła się barabelowi i w ogóle, zachowując wszystkie te tradycje Zakonne.

Wygląd faktycznie miała taki nie jedi, począwszy od ubrania (przez niektórych uznawany za bardzo frywolny) po czerwony tatuaż zajmujący połowę jej twarzy. Reakcja mistrza Jamesa była więc bardzo zrozumiała, choć nie dawał po sobie tego poznać. Leri bardzo zainteresowały jego oczy, które wyglądały na sztuczne. Wpatrywała się w nie przez dłuższą chwilę, co mogło być dla barabela nieco niekomfortowe, bo się z tym nie kryła.
- No to może następnym razem mistrz będzie miał szczęście
Odrzekła pogodnie i weszła do mieszkania, przy okazji ujawniając "mankament" jej spódnicy, bowiem gdy stała to generalnie wszystko zasłaniała, ale gdy tylko zabraczka zaczęła się przemieszczać to od razu pojawiły się na widoku jej gołe nogi. Na stopach miała co prawda mocno już znoszone skórzane buty, ale po zamknięciu drzwi je zdjęła, więc do głónego pomieszczenia weszła na bosaka.
- Nie meldowałam się w Enklawie. Przybyłam na Coruscant niedawno, incognito. Chciałam poobserwować życie mieszkańców miasta. Ostatni raz byłam tu sześć lat temu, tuż po oblężeniu... ładny pokoik, przytulny
Skomentowała gdy tylko weszła do pomieszczenia. Z ciekawością rozglądała się po pomieszczeniu, które nie wyglądało jakby zamieszkiwał je mistrz Jedi. Było bardzo zwyczajne. Przeciętne wręcz. Kolejny plusik dla Jamesa.
- Dobrze
Leri zrzuciła torbę na ziemię i usiadła, wygodnie na sofie. Jej niesforna spódnica znowu odsłoniła jej nogi (zgrabne, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami), jednak jej to w ogóle nie przeszkadzało. W końcu przybył mistrz.
- No tak średnio je lubię, ale nie przeszkadza mi aż tak. W każdym razie chciałam porozmawiać o pewnej niezwykłej rodzinie, którą spotkałam niedawno. W dużym skrócie... spotkałam pokrzywdzonego przez los młodzieńca zamkniętego w ciele droida i jego siostrę. Żyją w biedzie na niższych poziomach.

- Potrafię o siebie zadbać. Poza tym ostatnie kilka lat spędziłam pośród prymitywnych plemion Rubieży i trochę odwykłam od sztywniejszych reguł rządzących tą galaktyką.
Odpowiedziała spokojnie, dobrze wiedząc że jej postępowanie nie spotka się z aprobatą mistrza. Ostatecznie miała zamiar się zgłosić do enklawy, ale nieco później. Planowała dać sobie kilka dni wolnego na szwendanie się po okolicy. No ale jej plany zostały nieco pokrzyżowane. Przy okazji Leri wyłapała też spojrzenia mistrza na jej niesforną część garderoby. Z promiennym i nieco łobuzerskim uśmieszkiem postanowiła wyjaśnić tą kwestię.
- Sama ja zrobiłam kilka lat temu. Wiem, kiepska ze mnie krawcowa, ale i tak lubię tą powiedzmy "spódnicę", choć wiele osób przyprawiam nią o zawał. Zwłaszcza mistrzów
Przy okazji zabraczka sięgnęła do kaptura i zdjęła go z głowy, odsłaniając dumnie sterczące z głowy rogi oraz biegnące pomiędzy nimi blond włosy. Dzisiejszego dnia powiązała je sobie w kucyki, które było widać z tyłu, gdy niesfornie sterczały gdzie chciały.
- Fakt, Moc rzuca nas w różne strony... i myślę, że to ona sprawiła że trafiłam właśnie do nich. Dobrze wiem, że wiele jest takich potrzebujących osób z tragiczną przeszłością... jednak ten biedny chłopiec miał zostać Jedi, jednak sithowie napadli konwój jego i jego opiekunów. Gdy zorientowali się ze nie jest człowiekiem to okaleczyli go i zostawili. Rodzina się nim zaopiekowała a potem znaleźli rozwiązanie - cyborgizacja. Nie jest to straszne, wiem. Ale na Moc, temu chłopcu potem wykasowali pamięć. Kilkakrotnie... gdy o tym pomyśle
Leri rzadko traciła panowanie nad sobą, ale gdy myślała o Sisco i o tym co mu zrobili to mimowolnie wzbierał w niej gniew. Potrzebowała potem chwilę spokoju na rozluźnienie się i kontynuowanie rozmowy.
- Cóż, uciekł z siostrą ze swojej planety i wylądowali tu. Oni tu nie należą mistrzu... a dolne poziomy... byłam tam, widziałam wszystko na własne oczy. Gdy szabrownicy ich znajdą to biedaka rozbiorą na części a jego siostrę zabiją. Dlatego przyszłam zapytać o poradę, jak można im pomóc? Jakiś program socjalny czy coś. Lata przebywałam poza Republiką, nie orientuję się w tej martwej dżungli.
Zakończyła smętnym głosem. Była w sumie bezradna, bo nie miała punktu zaczepienia. Chciała dziś coś załatwić w urzędzie, ale to było trudne bo nie znała wszystkich przepisów, a nim by doczytała je to by minęły dni.

- Nie, mam większą tolerancję na zimno niż ludzie... i barabelowie. Ale dziękuję za troskę
Kilkakrotnie słyszała już takie opinie: "nie zimno ci?" "Nie przewiewa cię?" czy może "nie wygodniej będzie w zwykłych ubraniach?" ale jakoś nigdy nie była przekonana do ich racji. A przewiać ją nie przewieje, bo miała ciepłą bieliznę i szorty, których nie było widać (na wypadek walki mogła szybko pozbyć się spódnicy, która by tylko przeszkadzała. A gołym tyłkiem wtedy wolała nie świecić).
- Wiem, dlatego przyszłam poprosić o poradę. Czeka ich dużo papierkowej roboty, ale chciałam im jakoś w tym pomóc, bo oni chyba nie pochodzą z przestrzeni Republiki, przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Haze, siostra i opiekunka cyborga Sisco kiepsko zna basic, jej brat lepiej ale to dzięki komputerom. Nie orientują się zaś w naszym świecie, dla nich wiele rzeczy jest nowe. Sisco poznałam gdy zabłądził wśród ciemnych uliczek i pomogłam mu znaleźć drogę
Leri co prawda nie wiedziała o nich zbyt wiele, ale Haze co nieco poopowiadała o ich przeżyciach, wielu rzeczy zaś można się było domyślić.
- Tak mi powiedziała Haze... że miał być Jedi. Ja początkowo nie wychwyciłam jego wrażliwości na Moc, ale po głębszym badaniu aury dostrzegłam potencjał w nim. Przeszkadzała mi jednak jego cyborgizacja no i uszkodzenia psychiczne jakich doznał.

Musiał przyznać ze on tolerancję na zimno miał trochę słabszą, jednak przyzwyczaił się do klimatu Coruscant i choć inni barabelowie mogli by tu marznąc, on już nie.
Na sygnał komunikatora nie zareagował, w końcu każdy miał prawo dostać wiadomość. No a on musiał teraz chwile pomyśleć. Kilka chwil.
- Kasowanie pamięci zawsze zostawia zmiany w mózgu, większe, mniejsze, ale zostawia. Hmm... – wstał, by przejść się pod ścianę. Zawsze był kłopot z takimi indywidualnymi przypadkami, gdy sprawy nie załatwi kilka bonów wyżebranych u prywatnego przedsiębiorcy czy zorganizowanie zbiórki pieniędzy na protezę. Tu trzeba zacząć od zera, od wyrobienia obywatelstwa. Zdecydowanym plusem było samo dziecko, na to republika patrzy łaskawiej. To ze spoza republiki to już gorzej. Ale wazne ze nie pijaki.
Czy to możliwe byś przyprowadziła ich do mnie na uczelnię? Przeprowadzilibyśmy testy, badania, wystawiłbym opinię

Zauważył brak świetlnego miecza, no ale pomyslał, ze ma go gdzie indziej lub chwilowo nie ma go, bo straciła, został zniszczony czy coś, zdarza się. Pamiętał nawet sytuacje, kiedy byli z Maciem na Tatooine i zaczęło robić się nieciekawie. James aktywował miecz, a Mac stoi. James spojrzał ku niemu, a ten krzyczy: tak, mistrzu. ZAPOMNIAŁEM! Zeby to jeszcze zapomniał ze statku,a  on zapomniał z zakonu...
Sytuacja śmieszna po fakcie. Ale James nikomu nie powiedział, by nie dobijać ucznia. A dał mu do wiwatu, co się u Jamesa rzadko zdarza.
Odwrócił się ku niej, spadając spojrzeniem na poręczny komunikator.
A połącz. Zawsze lepiej wiedzieć coś niż nie wiedzieć nic