Star Tales - gwiezdne opowieści...

Trochę się działo i wszystko było trudne dla Sisca. Przede wszystkim to jak dowiedział się o śmierci siostry, ale zniósł to dzielnie, bo akurat zeszło się to z tym jego nowym domem, który był prawdziwym cudem, bo kto by chciał „coś takiego”. Okazało się ze był ktoś taki. Pani cybernetyk, starsza już, która po prostu rozumiała, i jej maż który borykał się z podobnym problemem (też nie był do końca organiczny a co za tym szło – dzieci mieć nie mogli).
Siscowi było dobrze u nich, ale jeszcze się docierali.
W szkole też było nie najgorzej. Tylko z Ollem się nie dogadywał,a le z nim nikt się nie dogadywał. Z pozostałymi dziećmi z grupy było w porządku,a  panie go chwaliły – za karność, bo bardzo grzeczny był, choć na zajęciach często się „rozjeżdżał” i lądował gdzieś we własnym świecie.
No ale – za dużo się wydarzyło jak na ten „mały łepek”.
Ze szkoły przez szkło drzwi toś wyjrzał. Najwyraźniej zobaczy Ledi, bo zaraz wypuszczono Sisca. Przyszła pani po niego,a  wiedziano ze przyjdzie jedi, to wypościli go do niej. Zazwyczaj wracał z „matką”. Ale nie był jeszcze tak blisko z ta pania, nie nazywał jej tak.
Wyglądał dobrze-  wymyty, zadbany, nadal w czarnym lakierze ale pewnie niedługo to się zmieni, na razie nowa rodzina nie chciała go stresować. Nie miał ze sobą żadnych szkolnych przyborów bo wiadomo ze nie mógłby z nich korzystać, ale miał już przypięta do wewnętrznej części działa torebeczkę,a  tam dokumenty – jego własne, zezwolenia, zaświadczenia, instrukcje (co zrobić jeśli znajdziesz Sisca itp.)
Zachowywał się tez trochę inaczej. Juz nie taki dziki był. Zauważywszy Leri z daleka zaraz ruszył truchtem do niej, aż czuła jego kroki po wibracji chodnika pod nogami. Juz był blisko, tak trzy metry i... stop. Chwila rozmyślania. W tył zwrot i pod kosz na smieci. Odwrócenie się tyłem i kopa! Kosz tutaj był jednak na to odporny, już przewidziano,ze łobuzy chetnie go przewrócą, więc był na sporęzynie. Sisco był wystarczająco silny by wprawić go w porządne „drganie”. Był jednak od gory zabezpieczony więc nic się nie stało. Sisco zrobił sobie przyjemnosc i dopiero podszedł do leri, pomrukujac cicho, ale o wiele weselej już „po tym” niż „przed tym”

Tak, kosz był dla niego beczką a beczce nie można darować. Zapewne niedługo zaczną się naciski by „pomalować beczkę”, bo jak wiadomo niepomalowane beczki przynoszą nieszczęście itp.
Ustabilizowanie wyraźnie służyło Siscowi. Nie był może wulkanem rozbuchanego entuzjazmu, ale  widać było ze czuje się pewnie i bezpiecznie. Jego aura nie była jeszcze aura „szczęśliwego dziecka” ale na pewno istoty która zaspokaja swoje potrzeby.
No i cieszył się na widok Leri, nie to co wtedy w gabinecie, kiedy to wszystko było już dla niego obojętne.
Przy bezpośrednim kontakcie pochylił łeb do głaskania.
- Cześć Leri. Czemu masz takie ubranie? Wcześniej nie miałaś – nie ważne co, nie ważne jak, zapytać trzeba. I dobrze ze tylko raz.
Dopiero po chwili dotarło do niego, ze jego tez o coż zapytała. Ale to akurat proste bo wszyscy pytaja jak w szkole. Straszne dziwne ze wszystkich to tak bardzo interesuje.
- W szkole jest ładnie – odparł więc. Ale to tak „masz i się ciesz” zeby szybko zapomniała i żeby on mógł pytać.
- Już wróciłaś z tamtej planety? – (bo to ze tu stoisz i rozmawiasz ze mną wcale nie musi o tym świadczyć – przypomnienie od tłumacza z Siscowego na nasze)
- A ten kamyczek to jest stamtąd?

Ciężko się pisało z Sisciem listy bo on pisał bardzo chaotycznie, jakby nie nadążał za własnymi myślami i nie wiadomo było w efekcie o co chodzi, ale to akurat z czasem naprawi szkoła.
- Lubie – odpowiedział, chuć jak łatwo się domyślić, pewne kłopoty z nim były i z tym jego wypytywaniem, bo jak Sisco musi zapytać to musi i nie ważne ze nauczyciel chce skończyć myśl. On niby taki grzeczny ale wychowania wymagał. Ukierunkowania.
Najpierw łeb przekręcił jak się prezentowała, a później obszedł ją naokoło, jak reszce się kręciła, uznając to najwyraźniej za formę zabawy, czy jakież życzenie by ją obejść, czy coś – wszystko mógł sobie pomyśleć i tak akurat zrobić. Ale dośc ciężko się poruszał – znaczy zmęczony był. W szkole stosowano podobną technikę jak kiedyś na uczelni by Sisca zmęczyć – ganiać, ganiać, az się zasapie. I to działało. I wcale nie było „brutalne” jak to wielu uważało.
Jednak kolejne rewelacje sprawiły ze przestał się kręcić, bo oto znowu coś mu się nie zgadzało. A mianowicie szukanie kryształu by zrobić z niego miecz a następnie go rozebrać?
-A dlaczego tak?

Unikał odpowiedzi bo po prostu miał ciekawsze tematy i wcale się z tym nie krył, był po prostu spontaniczny, taki Siscowy – jak to on, i nie za bardzo się przejmował tym, ze unika. Nie musiało to o niczym złym świadczyć, jakby się zaspokoiło już jego ciekawość, wyciszyło, to na pewno by rozmowa nabrała bardziej charakteru rozmowy niż wzajemnego przesłuchania. A Sisco lubił przesłuchiwać.
Opowieść zas była w sam raz dla niego, bo i zrozumiała i logiczna. Kazali zrobić broń – Leri zrobiła. Ale nie chciała  jej więc teraz nie ma. Ma kryształ.
Pochylił łeb do kryształu, wydając dźwięki przypominające cykanie jakiegoś owada. Wiadomo,z e z tak bliska nie mógł zobaczyć kryształu, zapewne chciał go zbadać dotykiem, ale czułek mu brakowało.
- A teraz wszyscy jedi mieszkają na tej planecie ze zdjęć? Wielu z nich rozbiera miecze po egzaminie?

ciekawość świata zaspokajała się powoli. Słuchał i wtedy grzeczny był, nie ruszał sie, pomrukiwał tylko cichutko i słuchał co się do niego mówi, w odpowiednim oddaleniu by widzieć kryształek, który rzeczywiście był malutki – choć w oczach Sisco na pewno trochę inaczej i gdyby kazać mu go narysować (oczywiście nie ręcznie) to byłyby większy. Bo był ważny mimo iż powagi tej kwestii nie rozumiał. Jednak – większość istot nie rozumiała co leży w naturze miecza świetlnego i „jaka to wieź jest”, to też co chcieć od Sisca.
Pewnie będzie miał kolejna kwestie do przemyślenia, bo to taki myśliciel był.
- Nie lubie platform, ale moge iśc  -zgodził się. Juz dłuzszy czas dawano mu spokój ale miesiąc temu, może troche dłuzej to go wozili i wozili do obrzydzenia, totez teraz wolał dystanse pokonywać na własnych nogach. Jednak – dla dobra sprawy był skłonny się zgodzić. Tym bardziej ze ciekawiło go, co Leri planuje. Bo nawet jeśli planowała przejechac się do enklawy i z powrotem, to dla Sisca nowe wyzwanie.

Grzecznie za nią poszedł, oczywiście wzbudzając zainteresowanie przechodniów. Ale z dumną wyższością ich ignorował. No, chyba ze wyciągali aparaty, Wtedy startował z fuczeniem a nawet warknięciem. Bo go flesze denerwowały i to „pstryk”. Jednak teraz jak z  oficjalną jdi szedł to mniej byli przechodnie bezczelni. Sisco barkę obszedł ze cztery razy, obejrzał, ostatecznie jednak musiała zostać pozytywnie wydana opinia, bo wlazł, i zaraz nogi przygiął. Tu nieosłonięty był, nie miał gdzie się schować, naokoło przepaść i nie czuł się komfortowo, jednak na tyle już go ucywilizowano ze jak stanął, tak stał i skakać nie miał zamiaru.
- Tylko trochę. W galerii byłem. I w lodziarni i w takich innych miejscach różnych... – trochę po tonie było słychać, ze boi się. Ciekawski jest owszem, ale nie był wyjątkowo odważny w nowych miejscach, potrzebował trochę czasu, dlatego trzeba było go wprowadzać powoli.
Kiedy ruszyli Sisco warknął, ale nie należało się tym martwić, on musi warknąć czasem żeby emocje wylądować.
- A masz parówki? – i przypomniał sobie najważniejszą rzecz. Żebranie o parówki było na porządku dziennym. Jego „rodzice” popełnili pewien błąd wychowawczy, mimo ostrzeżeń Jamesa i dokarmiali go podczas procesu adaptacji by się szybciej przyzwyczaił. I przyzwyczaił się bardzo szybko do tego ze parówki mu się należą...

I Sisco oglądał. Troszeczkę nerwowy, bo wiadomo – nie ma tego bezpiecznego obudowania, ale jego zachowanie świadczyło o tym, ze ktoś go oswaja, a może i nawet przelot barką miał za sobą. Krótki oczywiście.
Teraz widać było ze się rozgląda, lub raczej  -czuć, w mocy, bo łbem nie ruszał. Mając tak szerokie pole widzenia nie musiał, a trochę się obawiał ze wypadnie. Gdyby miał ręce pewnie trzymałby się Leri kurczowo. Dopiero do parówki się poruszył. Dobry to był sposób na oswajanie strachu związanego z lotem barką – nawet jak się poruszysz po parówkę to nic się nie stanie. I Sisco się poruszył – łeb do niej odkręcił i ożyły „szczękoczułki”, przy pysku. Były to dwa „narzędzia: coś a'la kończyny które pozwalały mu złapać parówkę jak modliszka owada i zapakować lub raczej pomóc w wpakowaniu parówki do „pyska” czyli dwóch płytek którymi czasem bardzo boleśnie kąsał. Płytki były umieszczone wewnątrz otworu pod siatką, czyli tam gdzie go kiedyś Leri karmiła butelką. Nadal mieszanka podawana w ten sposób była jego podstawowym pokarmem, za to parówki to był rarytas.
Trzeba mu było jednak trzymać bo brał małe kawałeczki,a  szczękoczułki były za słabe by długo trzymać sobie całą dużą parówkę. Jednak biorąc pod uwagę ze podczas tej pracy nad parówką cały czas obserwował ich lot, to było opłacalne.