Star Tales - gwiezdne opowieści...

Sisca dało się zaobserwować w pewnej wnęce gdzie nieco mur wychodził, zasłaniając go tak, ze ludzie na niego nie wpadali. W szarej kolorystyce (po prostu trochę przybrudzony był, nie sposób uniknąć tego na średnich poziomach), odbijając oczojebliwe materiały reklamowe niektórymi elementami pancerza, maskował się doskonale. Odpoczywając obserwował, robiąc ujęcia.
Szczególnie zastanowiła go jedna istota, która w tym bezcelowym płynącym we wszystkie strony tłumie stała przy witrynie sklepowej, oglądając coś najwyraźniej. Bez torby, bez zakupów i chyba bez pośpiechu. Sisco zauważył ją dopiero teraz, tutaj, przy sklepie. Nie poruszył się. Na razie obserwował. Była jak ciekawy ptak dla leśnika, który rozumiał las. Sisco rozumiał miasto.
Niemniej była żywym elementem miasta i miała prawo w nim zniknąć.
Zaś na wystawie która podziwiała Raksh ujrzeć można było nową kolekcję butów dla humanoidów – na dziwnie rozklapciałym, szerokim obcasie, niestety coraz modniejszym, choć wyglądało to nie-najlepiej. Ale dla mody nie ważne było, czy coś jest ładne. Ważne było,ze jest modne. Bo noszą to gwiazdy, celebryci, córki senatorów i inne wątpliwe autorytety

Choć stał tu nieruchomy, i nic po nim widać nie było bo nie mogło być, zwłaszcza kiedy był taki stateczny, aż ciarki poczuł na tym co żywe w nim kiedy spojrzała na niego. Bo widział to doskonale  ukrytymi pod czarną nieprzeniknioną siatką sensoryczną receptorami. Cybernetycznymi oczkami które przekazywały mu świat.
Ona nie patrzy na mnie – pomyślał. Nie wiedz mnie. Nikt mnie nie widzi.
„Mnie”, czyli Sisca. Nie jego cyberciała. To go chroniło doskonale. Nie tylko fizycznie.
Ona mnie nie widzi.
Ale on ją tak. Widział w twarzy to, ze nie była elementem naturalnej fauny miejskiej. To przybyszka. Pozaświatowiec.
- Nie podobają ci się, co? – szarobura bryła odezwała się czystym, spokojnym, cichym basem.
- Mi też nie. Sa beznadziejne.
To, co się odezwało, po bliższym przyjrzeniu okazało się maszyną, droidem, lub cyborgiem (choć to ostatnie trudno obstawiać, nie znając go) – miejskim dwunożnym czołgu wyglądającym jak kokpit myśliwca z czarną szybą noszony na masywnych, zginanych do tyłu nogach. Nie miało to rak ani twarzy. Ani niczego co by było wskazówką, ze jest czymś więcej niż materiałem z  którego go sporządzono.

Pomyślał ze wypadałoby się poruszyć jakoś ale nie chciał z  drugiej strony straszyć. No i się za bardzo pokazywać bo zauważył z boku ze już się jakaś para zatrzymała. On tego nie słyszał, ale szeptali, czy to aby nie Hasupidona. Ten cyborg od „Prawdziwej republiki”. Bo gdyby na dolnym mieście byli, to od „karety”, tam jeżdżą saxxetami i walą na cały regulator „czy tędy nie jechała kareta moja mała”.
- W Epicentrum jest sklep z butami dla zwierzoidów. – rzucił ot by podtrzymać rozmowę. Wciąż obserwował...

Kolejne jej słowa wprawiły Sisca w niemała konsternację, co zaowocowało dłuższą nie nakazywała przyzwoitość chwila milczenia, przerwaną wreszcie czymś na kształt mruknięcia mieszanego z chrząknięciem.
- Nie jesteś stąd, prawda?
To w sumie było pytanie retoryczne. Olbrzyma nieorganiczna bryła poruszyła się jak łeb zdziwionego zwierzęcia – w bok wokół osi poziomej.
- Z tego miasta nie da się wyjść. Cała planeta jest miastem... ale znam spokojniejsze miejsce. – nie wiedząc, co zrobić, zaproponował po prostu spokojniejsze miejsce, choćby by porozmawiać bez tego natłoku danych ze wszystkich stron.
- Ja tu w tym mieście robię wiele rzeczy, w sumie to nawet nie wiem od czego zacząć, więc zacznę od tego ze jestem Sisco, i zaprowadzę cię w spokojniejsze miejsce gdzie sobie pogadamy, może być? – łagodnie przygiął olbrzymi łeb ku dołowi. O ile ona w tej jego części łeb widziała. Kokpit, część górną...

W tej chwili trudno było mówić o jakimkolwiek zapachu, bo było ich tyle, ze głowa rozboleć może, o ile już nie rozbolała, choć w takim stresie to i to może ujść uwadze. Ale gdy pojawią siew  tym obiecywanym spokojniejszym miejscu pewnie wszystko się zmieni.
- To chodź...
Był ogromny, najwyższy punkt sięgał dwóch i pól metra – w ruchu jeszcze więcej. I choć miał pewną swoją gargantuiczną grację, to nadal były to ruchy w stosunku do humanoidów po prostu ociężale. Maszyna wylazła z wnęki, wychodząc na główny tor ruchu co wywołało przerzedzenie się tłumu i poburkiwanie dezaprobaty. Ale nikt rozdeptania nie zaryzykuje. Kilka fleszy błysnęło za to.
Pilnował bocznymi oczkami czy idzie za nim. A nie trwała długo owa podróż, może z dwie minuty w milczeniu – wyprowadził ją na tereny osiedlowe osiedla pogodnego. Tłum został gdzieś dal;ej,a  tu mieli płyty spacerowe, sztuczne trawniki i psie gówna. Więcej naturalnego światła i górne miasto w tle. Nieba widać było bardzo niewiele, za to całkiem nieźle kurz na Siscu.
- Mogę sobie tylko wyobrażać jak musisz być skołowana. Tez byłem jak tu się znalazłem... -głos miał naprawdę wyjątkowo przyjemny jak na takie bydle. Bardzo profesjonalny.
Teraz wyraźnie czuć go było sztuczną chemiczną konwalią z supermarketu. Sisco się „perfumował” - umieszczał wkładki zapachowe w wyjściach systemu chłodzącego. To maskowało „naturalny” zapach wydzielany przez tak olbrzymiego mecha – smrodek nagrzanego generatora i cieplej izolacji.

Ostatnio edytowany przez Sisco Hasupidona (2014-04-06 00:04:05)

Trochę zasłaniał piękne widoki swoim ogromem. Ale czy dla niej były piękne? Dla niego były, on był mieszczuchem, to jego świat.
Nie zna mnie – pomyślał. Tak wnioskował po jej pytaniach. Tu był – może nie znany, ale momentami rozpoznawalny, stad te zdjęcia na ulicy.
Ale też nie taka sława by nie dać mu spokoju.
Chwile milczał, bo moduł tłumaczący przyzwyczajał się do nowego akcentu. Na „własne uszy” nie miałby już szans jej rozumieć.
- Spoko. Pytaj. Choć na większość tych pytań to trochę długa historia. Postara,m się skondensować. – pochylił łeb, jednocześnie odciążając jedną nogę, którą całkiem 'ludzko” „pogłaskał” chodnik, jak ktoś lekko zakłopotany.
- Mieszkam tu od paru lat ale nie pamiętam co było wcześniej, więc technicznie – stąd pochodzę. No i ciężko być częścią tłumu jak się wazy dwie tony, taki mały dyskomfort. A ty? Skad tu się wzięłaś? – znów przekręcił łeb w  bok, wzmacniając pytanie owa skromną ekspresją. Miał broń, ale nie celował nią w istotę. Owszem, wszystko razem wyglądało groźnie, ale nie tak jakby mogło gdyby sie starał robić takie wrażenie,a  on starał się o coś zgoła odmiennego.

Niestety bezruch pojawił się znowu, kiedy Sisco słuchał. Widać było, ze słucha, ze patrzy, i ze przejmuje się tym, co do niego dociera. Choć może to tylko wrażenie.
- Tak... dlatego.... – odparł spokojnie, bez śladu wyrzutu w głosie. Pytania tego typu były naturalne a to przyszło zupełnie bezboleśnie, wplecione w rozmowę.
- A skąd w ogóle wiedziałaś, ze ktoś jest w  środku? - nawet poszedł o krok dalej, stwierdzając, ze skoro może bezpiecznie wybadać jak jest widziany, to spróbuje. Ona była... taka zupełnie absolutnie inna...
- Czemu uciekłaś od rodziny?