Star Tales - gwiezdne opowieści...

Teoretycznie tego dnia Jenssari mógł się wyspać, ale tylko teoretycznie, bo zawsze wstawał nieco wcześniej by przygotować śniadanie i zjeść je razem z żoną. Taki mały gest, ale jednak cieszył. Po skończonym posiłku wspólnie zmywali naczynia a potem ona się przygotowywała a on włączał sobie jakąś relaksującą muzykę z Duro, siadał w fotelu i czytał na swoim czytniku najnowsze wydania kilku gazet. Potem oczywiście się żegnali i Jenssari miał już w końcu łazienkę wolną, więc mógł sam zacząć przygotowywać się do wyjścia do pracy. Lata rutyny doprowadziły do tego, że nie musiał on już spoglądać na zegarek by kontrolować czas - miał już taki nawyk, że zawsze zdążył.
Zabrał swoja teczkę, poprawił garnitur, wyłączył domowe sprzęty, zabrał kartę dostępu i otworzył drzwi. I o mały włos przegapił by kopertę leżącą na wycieraczce. Zdziwił się, gdyż z tradycyjnej poczty w ich monadzie nikt już nie korzystał, wszystko załatwiano mailowo, lub poprzez kurierów. Przez myśl mu przeszło by to zignorować, ale w końcu nachylił się i otworzył kopertę.

Durosianin spokojnie otworzył kopertę i wyjął karteczkę, następnie ją rozłożył i zamarł. Miał świetną pamięć i od razu rozpoznał ten rysunek. Krew uciekła mu z twarzy, bo to co trzymał w ręku było jednym z dowodów rzeczowych w czasie procesu. A wszystkie dowody są przechowywane w archiwum sądowym i niewiele osób ma do nich dostęp. Więc skąd się to tu wzięło? Jenssari zajrzał do koperty szukając jakieś dodatkowej zawartości i wyjął kość kredytową i kolejny papierek. Rozwinął go i przeczytał.
Zazgrzytał zębami. Ktoś sobie z niego stroi żarty czy jak? Jak dopadnie tego gnoja to da mu taką nauczkę, że popamięta na długo. Wynoszenie dowodów rzeczowych poza budynek sądu to przecież przestępstwo.
- On? Jaki on?
Warknął do siebie. Zaś zapach coś mu mówił, ale nie potrfił pochwycić myśli. Pamięć miał świetną, ale nie dotyczyło to zapachów, z tym to miał lekki problem.
- Motyl... motyl... już ja ci dam motyla
Stłumił chęc zgniecienia w dłoni rysunku. Złożył go tylko i schował do kieszeni marynarki, zaś karteczkę zgniótł.

Jansseri nie miał czasu na takie zabawy. Ostatecznie schował kopertę do kieszeni wraz z karteczką i ruszył w kierunku turbowindy. Nie miał zamiaru biegać po losowych pomieszczeniach w poszukiwaniu czegoś. Miał umówione spotkanie z związku ze sprawą, którą prowadził, nie mógł się spóźnić.
Podszedł do turbowindy i nacisnął przycisk przywołania. Jeżeli ktoś go chciał wkurzyć, to mu się to udało. Przyciągnął też jego uwagę... jednak jeden rysunek i dziesięć kredytów to za mało by go zmusić do przerwania swoich planów. Ale kopertę odda znajomemu technikowi z laboratorium by ten ją zbadał. Może też jakieś odciski palców się znajdzie. Pal licho ewentualne koszta, dorwie tego żartownisia.

Dotarł więc o siedziby budynku prokuratury, gdzie wziął udziałw zaplanowanym spotkaniu. Później miał wolną chwilę, więc połączył się ze swoim znajomym technikiem i przedstawił mu sprawę. Kopertę, rysunek i papierek przesłał mu kurierem, jednak na wyniki trzeba będzie poczekać kilka-kilkanaście godzin. By nie tracić czasu połączył się z Archiwum i poprosił techników o wykaz osób które korzystało ostatnio ze skrytki z dowodami rzeczowymi z jego sprawy. To nie powinno stanowić problemu, gdyż w arciwum dowody rzeczowe były składane do specjalnych skrytek, które oznaczano jedynie numerem sprawy, następnie droidy przewoziły je do właściwego archiwum, które przypominało magazyn. Skrytki układano jedną obok drugiej i tylko droidy mogły się do nich dostać, a by skorzystać z ich pomocy trzeba było mieć odpowiedni kod dostępu. Teoretycznie więc nikt nieupoważniony nie mógł dostać się do jakieś skrytki.
Duros w międzyczasie wykonywał wszystkie swoje codzienne obowiązki, oczekując na  realizację jego małych zleceń. A gdy odezwał się jego komunikator to miał nadzieję, że to ktoś z archiwum. Niestety był to Mavhonic. Co prawda do głowy przyszedł mu ten cytat z lisciku, jednak zignorował to. Często rozmawiał z Jeną służbowo, więc to nic dziwnego, tylko zbieg okoliczności.
- Ak'domi, słucham?

W pierwszej chwili nic nie odpowiedział. Zmarszczył tylko czoło i spojrzał gdzieś przed siebie, przez holograficzny wizerunek Mavhonica. Sekretarkę ledwo zauważył... myślał intensywnie. Szybko skojarzył tego trupa z tą wiadomością. Niestety wszystko się zgadzało i już skojarzył skąd znał ten zapaszek - z własnej piwnicy. Niech to szlag trafi.
Miał ochotę wypytać o wszystko, ale formalnie na razie nic zrobić nie mógł bo prokuratury nikt nie powiadomił o popełnieniu przestępstwa. No i jego pewnie by nie wybrano do śledztwa w związku z jego ewentualnym zaangażowaniem.
- Zbierz wszystko i wyślij mi wszystko co możesz na pocztę. Postaram się tam podlecieć... i może będę miał trop w tej sprawie. Musze porozmawiać z przełożonymi
Może jakimś cudem uda mu się tak sprawę załatwić by mu przydzielono to śledztwo.

- Zrobię to, dzięki za informację
Mruknął w odpowiedzi a potem się rozłączył. Nim jednak zadzwonił do rodziny to podszedł do sekretarki by sprawdzić, czego się dowiedzieli ci z archiwum. No i oczywiście się zdziwił, jednak zamiast zacząć się unosić i krzyczeć, że to niemożliwe to zaczął analizować sytuację. Jeśli nic nie zginęło, to oznaczać mogło tylko kopię. I to dobrą... gdzieś pewnie w holonecie znajdzie się ten rysunek.
- Otworzyli skrytkę i to sprawdzili?
Wolał się upewnić, czy na pewno wszystko sprawdzili. Czasami ci technicy byli delikatnie rzecz biorąc leniwi.

- Dobrze, dziękuję
Odpowiedział jej trochę mrukliwie a potem zamknął się w swoim gabinecie i wykonał szybki telefon do żony, by się upewnić, że wszystko u niej w porządku. Na szczęście była cała i nie bardzo wiedziała o co mężowi chodzi. Podobnie było z jego dziećmi, które podejrzewały że staruszek zaczyna już świrować z nadmiaru pracy.
Jenssari odetchnął z ulgą, jednak ta sprawa nie dawała mu spokoju... motyl. Kto to jest? Ktoś wyraźnie chciał prowadzić z nim jakąś grę. Cóż, wypadało ponaglić jego przyjaciela z laboratorium. Wykonał więc szybki telefon z prośbą o informacje. Może czegoś się dowie i tej tajemniczej wiadomości.