Star Tales - gwiezdne opowieści...

Środowy wieczór, koło 21, sala koncertowa w hotelu Sacrum.

Kto pierwszy szedł przed siebie?
Kto pierwszy cel wyznaczył ?
Kto pierwszy z nas rozpoznał ?
Kto wrogów ? Kto przyjaciół
Kto pierwszy sławę wszelką i włości swe miał za nic?
A kto nie umiał zasnąć nim nie wymyślił granic ?

Kto pierwszy w noc bezsenną wymyślił wielką armię ?
Kto został bohaterem ? Kto żył i umarł marnie?
Kto pierwszy został panem ? Kto pierwszy został sługą ?
Kto musiał wstawać wcześnie , a kto mógł spać za długo ?

Zapatrzeni w tańcu , zapatrzeni w siebie
Zapatrzeni w słońcu , zapatrzeni w niebie
Wciąż niepewni siebie , siebie niewiadomi
Pytać wciąż będziemy , pytać po kryjomu ..

Muzyka jaka, towarzyszyła charakterystycznemu acz mało znanemu jeszcze wokalowi pochodziła z klasycznych instrumentów ustawionej za śpiewakiem orkiestry. Na wszystko padało ciepłe, rozproszone światło. Przed sceną wolny parkiet a naokoło stoliku osób, którym Hasupidona umilał czas swoim recitalem. Była to już ostatnia, bisowa piosenka którą wykonał tego dnia drugi raz.

Sisco Hasupidona od początku był kontrowersyjny. Raz z powodu wyglądu, był to bowiem cyborg, na bazie maszyny bojowej. Jego historia była niejasna i nieznana, nie pamiętał jej on, a świadków nie było lub nie było jak do nich dotrzeć, by móc na dobre rozwiać wątpliwości: dlaczego zamknięto go akurat w takim nieporęcznym ciele. Ale wszyscy się domyślali, ze to pieniądze, ktoś po prostu miał życzenie na takiego cyborga i padło na Hasupidonę.
Uchodził jednak mimo tego i całej masy innych ułomności za bardzo serdeczną i miłą istotę.
teraz, przy ustawionym na nóżce mikrofonie, wielki, obły, niczym kokpit myśliwca łeb pochylał bojowy droid składający się w zasadzie jedynie z tego łba i nóg. I dział po bokach.
A mimo to nagrał płytę i na kilku planetach zdobył sławę. I wiadomo przynajmniej ze nie na dupie, jak większość celebrytów.

Trudno mówić o scenie w tym przypadku, było to jedynie podwyższenie podłogi, schodek około 30cm i dalej to biegło podłogą, nawet tak samo wyłożona. Ale Sisco nawet jakby w dołku stał – był widoczny. Spec od wizerunku kiedyś mu powiedział by unikał dużych podwyższeń przy małej odległości od publiki. A jak się nie da, to by chował się w głąb sceny. A on to rozumiał i stosował.
Widział Jamesa od początku, jednak póki trwał występ nie mógł do niego podejść. Za to bardzo często pomrukiwał do niego cicho, ale bardziej sam dla siebie bo nikt tego nie słyszał.
- Sisco Hasupidona! – Na pożegnanie padło jego nazwisko wypowiedziane przez organizatora. Sisco się ukłonił i wycofał. Organizator zaczął przemowę, na początku podziękował Siscowi. Siscoi tez dostał głos, podziękował za przybycie, powiedział coś od siebie,ze zaszczyt, ze każdy występ go rozwija i ubogaca, ze się bardzo cieszy ze mógł dziś dla owej wspanialej kilkudziesięcioosobowej publiczności wystąpić i na tym koniec.
Zanim jednak dotarł do Jamesa dobre 20 minut minęło, bo kilka osób z sali chciało zamienić z nim parę słów, nie bacząc na to ze organizator dalej coś mówi.
W końcu jednak dotarł. Nadal ślizgały się po nim spojrzenia, ale tu – tylko serdeczne, tu nie przyszli ci co Sisca nie lubią.
Szczerze mówiąc z każdym z nich przynajmniej raz kiedyś gdzieś rozmawiał.
- Dobry wieczór mistrzu, i jak, podobał się mistrzowi występ tego kontrowersyjnego Hasupidony? – zapytał tonem który można było określić jako „półgłsem-półserio” - nowe pojęcie, ale James zrozumie, pochylając wielki łeb tuż obok mistrza. Teraz stal tak ze ciałem odgradzał go od sali.

Ostatnio edytowany przez Sisco Hasupidona (2013-12-29 11:44:13)

Mruknął znowu, bo to mu zastępowało mimikę, a ze James wiedział o tym i znał system mruknięć – mrukał bez skrępowania, w bardziej skomplikowany sposób niż zazwyczaj. Różnie bowiem można się uśmiechać.
- Przykro mi. Tematyką się nie wpasowała. – poza tym, Sisco lubił wykonywać ten utwór pod odpowiedni humor, a dziś był tak jak to spotkanie – w tonie poważniejszym. Wybrał sobie odpowiadające piosenki już dużo wcześniej, zostały dobrane tak, by zadowolić szacownych gości i oddać klimat spotkania – trochę refleksyjny.
- Ale możemy wyjść do łazienki i tam zaśpiewam indywidualnie. – wydał z siebie pomruk odpowiadający cichemu zaśmianiu się.

Rzecz jasna  bardzo się zainteresował tematem, dżedajską piosenką która żyła własnym życiem w świątyni której już nie ma i pewnie zwiedziła z zakonnikami całą galaktykę.
- Oczywiście, zrobię wszystko co w mojej mocy – zapewnił w ciemno bo jeszcze nie wiedział czy dżedajska przyśpiewka mu się spodoba, ale nikt mu nie każe dodawać tego do repertuaru, może po prostu nagrać i dać Jamesowi.
- Nie naruszam niczyich praw do prywatności, więc przysięgam, spokojnie, ale zapewniam że nie ma się czego wstydzić w mistrza przypadku.
James miał ładny głos i jakieś tam poczucie rytmu na pewno też.

Nie wiedział co się dzieje, ale był tak ufny wobec Jamesa że wcale nie musiał. Nagle jego skromny bagaż wspomnień zrobił się cięższy i Sisco zareagował nagle jakby cała jego uwaga była skupiona w jednym temacie. W praktyce to się nie zdarzało, mógł rozmawiać na holo z 10 osobami naraz, pracować i oglądać film. Jego wspomagany komputerowo mózg bez problemu sobie z tym radził. Na chwile wszystkie te kanały włączyły się do analizy jednego tematu i było to maksiskupienie a jednocześnie bardzo przyjemne uczucie.
- Już zgrałem. – zakomunikował po chwili. Pliczek był malutki, wciągnął go bez problemu, i zaraz odtworzył, kiedy po kilku sekundach jego zdolność poznawcza wróciła do „normy” - znowu mógł zajmować się dziesięcioma rzeczami naraz.
Naturalnie odtwarzanie odbyło się „w Siscu”, na zewnątrz nie było słychać Jamesowego wokalu.
- ładne. Choć z tego co mi mistrz przekazał dowodzi ze nie każdy jedi powinien robić karierę muzyczną... Nie żebym krytykował. Posiedzę nad tym w domu, zrobię robocza wersje i pokaże jutro chłopakom w studiu.
Nie wpadł w ekstazę ani w wielki zachwyt, miał nadzieje ze to Jamesa nie urazi w żaden sposób bo domyślał się ze mistrz traktuje ten śpiewany wierszyk bardzo osobiście.
Ale na przebój to się nie nadawało. Na pewno miało przesłanie i Sisco go odkryje. Ale masowy odbiorca nie, bo to trzeba myśleć,a  ciężko.
- A kto jest autorem? To ważne, jeśli mam coś na tym robić, muszę mieć prawa autorskie.

- Tysiąc lat? W sumie tak to brzmi, ale skoro tysiąc lat to może mistrz Khar bezie wiedział, a może to on napisał, ale tak całkiem serio teraz. Zgodnie z republikańskim prawem o własności intelektualnej każdy wokalista może sobie adoptować jaki zwyczajowy „tradycyjny” utworek bez praw autorskich czyli niejako prawo jest po mojej stronie, ale: w każdej chwili ktoś ma prawo poczuć się urażony tym że ja, czy ktokolwiek inny to śpiewa. I może mnie jakaś pani X. podać do sądu za zniewagę zakonu i jakieś tam wpasowywanie się czy doklejanie, bo „taki droid to profanacja”. Spójrzmy prawdzie w oczy – jest mi co zarzucić, choćby nawet jeśli idzie o sam wygląd, mówię tu w kategoriach opinii publicznej. Wiec na serio – niech mistrz pogada z rada, bo „jakby co” nie chce wyjść na tego co obraża jedi. Podobnie było z  hymnem mandalorianskim, powiedzieli mi ze mam pasujący głos do tego, wygląd pasuje, by się zrobiło narażacie, by było fajne i kasowe. Ale żeby mi później jaki przysłał za to kwiaty z bombą to ja dziękuje.
Sisco miał w repertuarze jeden utwór anonimowego autora i odezwało się do niego kilka odszczekujących się roszczących sobie prawa również anonimów liczących na łatwy grosz.
- Zrobię wersje robocza i kiedyś przy okazji mistrz im przedstawi.

Odebrał to bardziej jako nachyl się bo to temat między nami niż nachyl się bo jeszcze nie usłyszysz. No i Sisco swoim cielskiem stanowił niezłą zaporę od świata. Oczywiście nachylił się, bez tłumaczenia ze teraz ma specjalny moduł który mu tłumaczy mowę na tekst, i Sisco bardziej czyta ludzi niż ich słucha. Bardzo szybko się do tego przyzwyczaił i teraz był zadowolony że to ma – o wiele sprawniej funkcjonował.
Nic nie powiedział, stał nachylony i czekał na te tajne wieści.