Star Tales - gwiezdne opowieści...

Na jego słowa ona uśmiechnąłwszy się cicho westchnęła i po chwili rzekła: - Za zamierzchłych już czasów tutaj bywały skalne golemy, które bywały ciężkie jak Ty i mimo to przyroda je akceptowała. - po tych słowach odeszła trochę dalej wgłąb lasu i usiadłszy na pobliskiej skale będącej trzy drzewa dalej próbowała gestem ręki zachęcić Sisco do podejścia do niej. Wykonując ów gest dodała:* - Chodź, pokażę Ci coś. - jej głos był niesiony przez wiatr niczym liść. Czy to była jakaś Nimfia zdolność? Któż to wie. Jedno jest pewne chciała by nowo poznała istota podążyła za nią. Czy podąży? Okaże się. Tak czy inaczej Zielona czekała na reakcję tej istoty. Ciągle patrzyła w jego stronę swoimi czarnymi jak smoła oczyma. A na twarzy cały czas miała uśmiech. Po jakimś czasie przestała machać ręką i zaczęła nucić sobie znaną melodię. Nucąc tak uniosła głowę do góry i z zamkniętymi oczami kołysała się delikatnie w rytm wiatru.

Nimfa nadal kołysała się z uniesioną głową ku niebu. Kołysała się ciągle w rytm wiatru nucąc sobie znaną melodię. W okół niej wiatr zaczął jakby delikatnie wirować. Jej ciemne, zielonkawe włosy falowały w kierunku dyktowanym przez podmuch wiatru. Czy to kolejna jej zdolność? Możliwe. Nagle przerwała. Wiatr wówczas ucichł. Ona odwróciła się w stronę Sisco i z uśmiechem obserwowała jego kroki. Gdy już był dość blisko wstała z kamienia i stanęła obok. Uczyniwszy to zaczęła znowu machać ręką w stronę mechanicznego, by go zachęcić do dalszych kroków. Czyniąc to mówiła: - Chodź, nie obawiaj się. - mówiąc to na jej twarzy cały czas widniał uśmiech. Nie lubiła technologii, ale tego osobnika zaczynała lubić. Czuła w nim życie. Może i słabe, ale jednak pragnące trwać. Chwilę później kucnęła przy skale, na której wcześniej siedziała. Tak kucając patrzyła ciągle w stronę Sisco, z ciągłym uśmiechem. Czekała aż ów przybysz będzie przy skale.

Ona ciągle kucając rzekła na jego słowa: - Nie bój się, nic Ci nie grozi. - powiedziawszy to cicho się zaśmiała. W następnej chwili usiadła przy skale w trawie, opierając się o nią. Tak siedząc miała wyprostowane nogi, a rękoma gładziła delikatnie trawę. Wzrok przez chwilę miała skierowany wgłąb lasu, lecz po chwili wróciła nim do Sisco. Kontynuowała obserwować jego dość delikatne ruchy (jak na jego wagę). Za skałą była dość duża i gęsta kępa trawy. Czy coś skrywała tam Nimfa? Możliwe. Czy to jest to co chce pokazać przybyszowi? Czas pokaże. A może coś knuje? Nie, przecież nie ma powodu. Zresztą zapewne zaraz się przekonamy o co jej chodzi. Jak na razie tylko obserwowała przybyłego. W pewnym momencie jednak wstała i zaczęła przechadzać się w koło skały. Tak, zdecydowanie wyczekiwała aż Sisco do niej dotrze.

Zielona istotka jedynie uśmiechnęła się. Czuła jego niepewność i obawę. Przechadzając się w kółko w pewnym momencie zatrzymała się i stojąc na wprost Sisco rzekła: - Pokażę Ci coś. - powiedziawszy to odwróciła się plecami do niego i schyliła się ku kępie trawy wcześniej wspomnianej. Schyliwszy się zaczęła odgarniać trawę na boki. Po chwili w gęstwinie ukazał się kwiat. Ów kwiat był nietypowy, emanował tajemniczym światłem. Kwiecie było całe białe. Odsłoniwszy kwiat kucnęła przy nim, była dalej odwrócona plecami do Sisco i powiedziała: - Widzisz ten kwiat? - rzekłszy to przesunęła się na bok by widać było lepiej kwiecie i dodała: - Ten kwiat jest moim skarbem. Pewnie zastanawiasz się czemu Ci go pokazuję. Odpowiedź jest prosta. Potrafię wyczuć czyjeś intencje. - powiedziawszy te słowa spojrzała na niego. Chwilę milczała, lecz w końcu rzekła jeszcze: - Chcesz go dotknąć?