Star Tales - gwiezdne opowieści...

Reakcja była nietypowa, w pierwszej reakcji bardzo się ucieszył, zanim jeszcze otworzono mu drogę i można było pomyśleć, ze jak tylko mu Leri pozwoli to puuuuujdzieeee i długo go szukać. Jednak kiedy tylko stanął wobec otwartej barki – szybko się uspokoił i wyglądał na bardzo skupionego, rozdartego między chcę a nie wiem, co robić. Chwile się wahał, po czym zlazł. A raczej zeskoczył, nie korzystając ze schodka, bo to by było niebezpieczne (dla schodka). Znalazł się na powierzchni placu, ale zamiast nogi prostować to przygiął je i z lekko zadartym łbem w bezruchu obserwował to, co koło niego. I tylko niewielkie ruchy wykonywał, by wzrokiem obejmować całe 360 stopni naokoło siebie. Nie był zestresowany, ale trochę niepewny. Stał tak jak przyklejony dopóki Leri nie ruszyła, wtedy poszedł za nią, i dalej, po pochylni dla wózków na górę, widać już przyzwyczajony by po tym chodzić. Miał niezłą przyczepność i prawidłowo balansował ciężarem, widać było ze coraz lepiej zawiaduje ciałem maszyny której używa.
W pewnym momencie wyprzedził Leri, i zatrzymał się na szczycie, gdzie obrócił się by z dumą spojrzeć w dól. Nie zdradzał objawów lęku wysokości, wyraźnie się cieszył ze jest wyżej aż tu nagle... chwila konsternacji i głośne „muhrrrruhrrrr” i jednym szybkim ruchem łeb w bok i ku dołowi.
Zgroza w sercu zagościła, ale bynajmniej nie sercu Sisca.
Kosz na śmieci!

Dobrze ze w porę zareagowała, bo w planach było nie tylko kopniecie ale zrzucenie kosza z tej pochylni po której wszedł. To by była zabawa,a  jak by się rozsypał to już w ogole. Na szczęście jednak Leri zdązyła i Sisco chyba tylko przez wzgląd na nia zostawił i odwrócił się, by skupić się na pomnikach. Na chwile zamarł, jakby mu się wydawało ze one są żywe i patrzą na niego. Tak się często dzieciom wydawało dlatego wiele z nich nie lubiło pomników. Sisco jeszcze się wahał. Też miał wrażenie ze patrzą. Owszem, wiedział, ze nie są żywe, ale tu była taka sytuacja jak z tresowaniem beczek.
Po chwili zrównał się z Leri i nie zamierzał póki co odchodzić. Poczuł się bezpieczniej, nawet ludzi zaczął zauważać.
- Czemu one tu są? – zadał w koncu pytanie cichym głosem. Pytanie dość idiotyczne, bo przecież na placu pomników mają być pomniki. Jednak – zostało zadane.

Sisco skierował łeb w stronę mu demonstrowaną. Nie musiał podchodzić by go odczytać, obraz który widział mógł sobie z miejsca powiększyć i pewnie to zrobił bo jakiś czas stał w bezruchu.
- A jak ja bym się zasłużył dla Republiki to bym miał tu swój pomnik? Kanclerz się zasłużył – jest tu jego podobizna?
Głos Sisco zwracał chyba jeszcze bardziej uwagę niż wygląd, był to bowiem bardzo mocny, imponujący głos. I nie doridzi do tego jego barwa kłóciła się z wypowiadanymi kwestiami.
Odczekał aż do uzyskania odpowiedzi, po czym spokojnie ruszył w stronę najbliższego pomnika, nie bacząc na ludzi, którzy spoglądali na niego z niepewnością, ale widząc, ze jest z jedi, nie reagowali panika, nawet za bardzo nie odchodzili. A Sisco podlazł pod sam pomnik, wręcz się do cokołu przykleił i łeb w górę aż się pyskiem zetknął z nogą posągu

Sisco nie chciał pomnika, i coś takiego mruknął, odchodząc by zrobić to co potem zrobił. Miał świadomość tego jak wygląda i ze nikt by się później nim pozytywnie nie zachwycił. Bo „taki droid?” Dla bezpieczeństwa lepiej nie robić nic wielkiego.
Pare zdjec mu ludzie zrobili. On sam zaraz oddalił się od pomnika by z tak bliska nie mógł na niego patrzeć. Oddalił się, popatrzył.
Jakis odważny przechodzień zagaił do Leri prostym „Mistrzyni, co to takiego?[/i]  -oczywiście odnośnie Sisca, ktory już truchtem podbiegał do Cesarzowej by jej się przyjrzeć, ale z racji tego ze pomnik był wykonany ze szlachetniejszego kruszcu, barierki ograniczały dostęp. Sisco je uszanował, kręcił się chwile i zatrzymała go tabliczka informacyjna

To działało. Nie czul podstępu i nieświadomie dążył do zamierzonego wcześniej celu. Kiedy się oddalał na odpowiednią odległość i zadzierał łeb, zawsze patrzył na twarz rzeźby. Mruczał jakby się uśmiechał i ogólnie był bardzo otwarty i wesoły. Kilka osób zauważyło głośno ze droid zachowuje się jak żywe stworzenie. Moze to tez pewien rodzaj pomnika? Kilka jednak razy usłyszał „droid” bardzo blisko siebie. Nie reagował.
I w koncu przyszedł czas na zdyscyplinowanie. Pojawiły się „zasady”. Nie był specjalnie przyzwyczajony do przestrzegania zasad, ale był posłuszny, więc dobrze rokowało.
- Nie biegać i nie dotykać – powtórzył jakby dla lepszego zapamiętania.
- Dobrze, nie będę. Tu zresztą jest dużo ludzi, oni przeszkadzają w bieganiu – ludzie nie sięgali mu nawet poziomu oczu, więc mógłby ich podeptać.
Grzecznie szedł obok Leri (zawsze można go tez złapać za uprząż) i nagle – stop. Podjechał z pułapem w gore i patrzył na coś. Leri pewnie tego nie będzie widziała, bo ludzie chodzą, on to widział ponad nimi. Prawdopodobnie był to znowu kosz na śmieci.

Zostawił kosz i ruszył dalej. Nisko nogi podnosił, a wręcz sunął z końcówkami palców dotykającymi ziemi – by nikogo nie nadepnąć. Zakup biletów odwrócił uwagę od kosza. Kupowanie ich już się pryz nim odbywało, jego nowi opiekunowie jednak próbowali z nim wychodzic i kupili bilety na miejscowy taras widokowy. Bardzo go dziwiło ze jego bilet miał zupełnie inny kolor niż bilety wydawane innym kupującym. Tu pewnie tez tak będzie, bo nie dostanie zwykłego ulgowego, a bilet specjalny – po okazaniu dokumentów, a miał już i obywatelstwo i legitymacje inwalidzką (Jednak nie był pełnosprawny) i zaświadczenie od specjalisty, ze można mu przebywac w takich miejscach.

Wszystko zniósł bardzo grzecznie i cierpliwie, oczywiście domagał się obejrzenia biletów ale jak mu je Leri pokazała, to znowu się uspokoił i nawet strażnika ze spokojem zniósł. Znaczy jego wątpliwości. Nie musiał sam się bronic, zresztą za młody na to był, na razie nabierał pewności siebie przy tym ze inni go bronią, choć oczywiście przyszłość nie malowała się najjaśniej, niebawem to on będzie musiał zapewniać ze nie jest droidem i ma prawo zobaczyć wystawę.
Jeszcze po drodze jeden kosz na śmieci, ale już bez szału – tylko przelotnie spojrzał i dalej dreptał za Leri, mrucząc jej w kark.
- Przypomniało mi się ze jedna dziewczynka z mojej grupy chwaliła się, ze była w muzeum. Teraz ja też się pochwale