Star Tales - gwiezdne opowieści...

Asyr decyzję podjął. On tam wstydu nie czuł, a jedynie silną przemożność uczynienia tego, co zaplanował. Do tego zęby mu się świeciły.
- Sisco, prowadź. I nie martw się niczym, jestem dorosły. No już, idziemy!  -pociągnął za smycz, i trzymając białą laskę przy sobie, ruszył dość szybko i pewnie, tak by zdołać swoim zdecydowanym krokiem pociągnąć za sobą olbrzyma mentalnie.

Bothanin nadal szczerzył zęby, Siscowi odpowiadał tylko półsłówkami, tak by go nie prowokować a nawet trochę ułagodzić. Widać podobnie myślał – jak przyjdzie do siłowania się, to Asyr nie ma szans, zostanie zmieniony, wyniesiony, a po nim odkurzone i wypolerowane. Po Asyrze smród nawet nie pozostał.
Ale na szczęście nie, więc szybko należy ten temat porzucić by się zaraz młodszy, ale bez wątpienia silniejszy kolega nie zainspirował.
Podprowadzony do „budki” młody jedi (po cywilnemu) już sam wszedł głębiej, trzymając się, lub raczej tylko sugerując dotykiem stołów które tam ustawiono. Obsługa zauważyła niewidomego i jedna osoba podeszła porozmawiać. Trzeba przyznać, i to Sisco na pewno zauważy, ze bardzo entuzjastycznie i z radością podeszli do Asyra. Nadal pokutowało i to się prędko nie zmieni, to, ze niewidomi maja dobry słuch i są utalentowani muzycznie. Widać tez tak pomyśleli.
A dwa, ze na pewno im było go zal.
Rozmawiali z  nim i podsuwali kartki do podpisywania.
Asyr najwyraźniej przedstawił im także Sisca, bo zaraz jakaś serdecznie uśmiechnięta dziewczyna w koszulce fundacji podeszła doń, przywitała się i zapytała jak się bawi.

Motywy republikańskie na Siscu bardzo się jej spodobały. Wielokwiaty bardzo utożsamiali się z ideologią. Koleżanka, która się do niego przykleiła, ludzka dziewczyna, około 18 lat, blondynka, zaraz przyniosła chustę fundacji i zawiązała mu na lufie, by niejako go z nimi zintegrować. Wiele osób miało takie chusty tutaj, machało nimi, miało na szyi lub na nadgarstku.
- Ci co tutaj wcześniej śpiewali też nie mieli. – całkiem zbagatelizowała ostrzeżenie o tym, ze Asyr nie ma talentu. Być może dalej uważała inaczej. To do siebie mieli napaleńcy z fundacji – w każdym widzieli wyjątkowość, chwalili za odwagę po występie. A przed dodawali otuchy.
Asyr gryzmolił coś na podsuwanych mu kartkach, na ślepo, więc koślawo, ale miało to moc urzędową. Dorosły był.
- Sisco! Idę zaśpiewać. Trzymaj za mnie kciuki1 – nawet się nie poprawił po tej małej gafie, bo Sisco przecież nie miał kciuków. Chodziło tu jednak o „myśl o mnie ciepło i wspieraj duchowo”.

Scena nie była nawet podwyższeniem. Była jedynie ogrodzona słupkami, był mikrofon i tyle, żadnego światła nawet. Żadnego podkładu muzycznego. Asyra tam wyprowadzili, Sisco będzie go widział bardzo dobrze. Asyr, kiedy ów się odezwał, tez już miał świadomość jak blisko on się znajduje. Pokazał zęby w jego stronę.
- Sisco, to będzie dla ciebie, słuchaj! – chrząknął i wymacał w powietrzu mikrofon a następnie zacisnął na nim drżące palce. Czuł na sobie spojrzenia. Denerwował się bardzo.
- Bo to, co najważniejsze,
to dla przyjaciela mieć zawsze
dobre serce i zaufanie,
o które trzeba dbać każdego dnia.
Staraj się, niech ta przyjaźń trwa.  -w końcu się odważy i zaśpiewał. Nie był to wokal wybijający szyby, zęby wszyscy uciekali, ale nie było to tez nic absolutnie nadzwyczajnego. Śpiewał tak jak ci wszyscy przed nim – normalnie. Według republikańskiej normy.
- Przyjaciel o Tobie wszystko wie,
on jest zawsze blisko Ciebie, kiedy czujesz się źle,
kiedy świat odwraca do nas się plecami,
kiedy czujemy, że jesteśmy całkiem sami
on zawsze poda Ci dłoń, pomoże, kiedy kłopotów masz sto,
da Ci swój uśmiech, kiedy minę masz złą,
pomysłów dobrych ma zawsze sto!
Więc pamiętaj że, przyjaciel częścią Ciebie jest.
Czasem się mylił, nie znając tekstu, zdarzyło mu się zafałszować, czy zadrżeć głosem. Mocno ściskał mikrofon i usłuchał się, wyraźnie się ciesząc, ze może to tak publicznie wyśpiewać. Przyznać się do uczuć nie jako jedi,a  jako zwykły Asyr.
- Poświęcony czas przecież nic nie kosztuje.
Poświęcony czas dla przyjaciela - lepiej wtedy się poczujesz.
Dbaj o swoją przyjaźń jak o największy skarb świata.
Dbaj o przyjaciela tak, jak o własnego brata.
Brata, który zawsze ma dla Ciebie pełne zaufanie.
Brata, który będzie z Tobą, cokolwiek się stanie.
Więc pamiętaj że, przyjaciel częścią Ciebie jest.
Bo to, co najważniejsze....

Kiedy bothanin skończył rozległy się niezbyt entuzjastyczne, ale jednak brawa. Obsługa sceny i aparatury zerkała jednak na Sisca. Naokoło wśród małej tymczasowej społeczności tych co tu przybyli tez się szybko rozniosło ze piosenka dla przyjaciela odnosi się do tego droida, i równie szybko, ze to nie jest droid, ale nic poza tym. Blisko trzymali się tylko ci, którzy zareagowali pozytywnie na Asyra i jego wyznanie nietypowemu przyjacielowi, który tak uroczo reagował. Bo przeważnie tu przyłazili, ryczeli swoje i odchodzili, piosenkę z dedykacją, nie dla zmarłego Thorula Traxa, co się zdarzało już tutaj, ale dla fizycznie obecnej osoby pierwszy raz ktoś przedstawił.
Asyr zaśmiał się głupawo do mikrofonu,m na co wszyscy zebrani tez odpowiedzieli głupawym śmiechem, a Asyr się speszył. Ale i tak się odezwał, jednak już poza mikrofonem.
- Sisco, to teraz ty!
Dziewczyna stojąca koło Sisca była podobnego zdania. Pociągnęła za chustę która mu chwile temu zawiązała.
- No chodź, chodź, słychać że masz ładny głos

Asyr nastawił uszu, wsłuchując się w to, co za sznurkiem.
- Stanowczo z nim, on chce, tylko jeszcze nie wie!
Wcześniej Asyr już za Sisca się podpisał na kartce, napisał oświadczenie. Dlatego tak długo mu to zajęło. A teraz schodził ze sceny korzystając z pomocy kolejnego „wielokwiata”. Atmosfera bardzo miła. Ci co już śpiewali a zostali tu jeszcze krzyczeli pokrzepiająco „dawaj, Sisco!”. A w to ze jest głuchy rzekomo na jedno czy na dwa ucha to nikt nie uwierzył.
Asyr był czerwony pod rzadkim białym futerkiem i wręcz ciepło od niego buchało – takie ciepło fizyczne, bo się zestresował, ale szczęśliwy był.

Kiedy się mijali, i Asyr usłyszał ten pomruk, to się wyrwał swojemu przewodnikowi, złapał Siscowy pysk, stając przy tym na palcach i mocno przytulił sie do niego, gładząc i drapiąc po obu stronach. Teraz sam Sisco poczuje na sobie jakiego Asyr buraka spalił, bo że zaczerwieniona skóra to i ciepła.
Nic nie powiedział, żadnego powodzenia, ale uśmiechał się tak szeroko ze mu chyba zaraz skóra zlezie z twarzy. W końcu odkleił się i dał się zabrać „na widownie”, a Sisca wielokwiatka zabrała na scenę. Stał tam mikrofon „na patyku”, wcześniej obniżony dla Asyra, teraz zaś został podwyższony dla Sisca.
Kilka chwil, ostatnie poklepanie przez dziewczynę, informacja ze „możesz zaczynać” i Sisco został sam.

Odpowiedział mu krótki aplauz, ot, klaskali, bo to takie śmieszne było, ze się wstydzi. I ze powiedział, bo każdy się wstydził ale nikt się nie przyznawał. Jednak Sisco musi się liczyć z tym ze ta publika nie jest cierpliwa, i zaraz z entuzjazmu mogą zacząć reagować agresywnie i wyganiać go ze sceny, ze tylko za statystę robi a ludzie chcą spróbować swoich sił.