Star Tales - gwiezdne opowieści...

Throul trafił do aresztu na komisariacie. Cele nie były takie złe, jak sadził. Widać nie doceniał warunków, w jakich przetrzymuje się aresztowanych. W jego celi było dwóch facetów, na oko braci. Oboje o twarzach, za które bez wyroku dostaliby po dziesięć lat. Takich nie chciałoby się spotkać w ciemnym zaułku. Gdy wszedł so celi przez ułamek sekundy na ich twarzach malowało się zdziwienie. Jednak po chwili podnieśli się z swoich prycz i z groźnymi marsowymi minami, nie wróżącymi nic dobrego podeszli do Throula. „No tak, zaraz dostanę taki wpierdol, ze będą mnie zeskrobywać ze ściany” – pomyślał widząc tych dwóch zbirów. Ci jednak, zatrzymali się przed nim.
- Czy pan Throul Trax?
Spytał ten wyższy, chyba starszy, głosem idealnie pasującym do wyglądu.
- T… Tak.
Wyjąkał w końcu, poważnie obawiając się o swoje zdrowie i życie. Obaj jak na komendę ięgnęli do kieszeni. „No to mam przesrane. Koniec, ciemność” – Pomyślał a serce kołatało mu ze strachu jak oszalałe. Niższy, wbrew oczekiwaniom małego zamiast noża czy kastetu wyciągnął kartkę. Zwykłą staroświecką kartkę papieru.
- Czy możemy prosić o autograf?
Tego pytania spodziewał się najmniej. Jednak dopiero po głębszym odetchnięciu odpowiedział.
- Jasne, dla kogo?
- Finus i Fgus Batesta
Owa kartka papieru okazała się być… Jego zdjęciam. Podpisał je bez szemrania i z pewną nutką uszczypliwości: Dla kolegów spod celi Finusa i Fgusa Batestów Throul Trax. Podpisując swoje zdjęcie Throul Maly Trax nie zdawał sobie sprawy, że za dwadzieścia lat, kiedy jego już dawno nie będzie Finus Batesta z pewną nutką rozrzewnienia będzie opowiadał swojemu jeszcze nienarodzonemu synowi, jk to siedział w jednym areszcie ze słynnym Throulem Traxem.

Throul, w rozchełstanej koszuli, z nieodłączną fajka w gębie leżał na górnej pryczy, gdzie za żadne skarby nie mógłby się sam wdrapać. Pomagał mu jee z braci. Z półprzymkniętymi oczyma mruczał pod noem jakąś dziwną melodię. Układał chyba następny utwór albo coś, jakieś pomysły kołatały mu się po głowie. Wczoraj, gdy byli pierwsi, co chcieli go sobie zobaczyć udawał, że śpi. Teraz za cholerę ten numer by nie przeszedł. Młodsza wersja kapitana stanęła przed polem siłowym. Throulowi, nawet nie chciało się klnąć.
- Kolejne przesłuchanie?
Spytał nie spuszczając wzroku z przybysza.
- Czy ty też przyszedłeś sobie mnie zobaczyć?

Czułe miał ucho więc wyłapał subtelności innego głosu niż miał Kapitan, jednak trzeba było rozwiać wątpliwości.
- Nie jesteś kapitanem Mavhonicem. Jesteś do niego łudząco…. Ach, więc to ty jesteś jego synem słuchającym mojej muzyki.
Błysk zrozumienia dla różnic.
- Wybacz, że zawiodłem i ciebie i fanów. Nie chciałem tego. Z resztą to już ie potrwa długo.
Spojrzał na podarek. Fajki. I to tej marki, co palił. Nie za drogie, ale też nie z tych najtańszych. Usiadł na pryczy a jego nogi zwisały z łóżka.
- Jakbyś mógł….  Przekaż innym, że nie chciałem… Jestem…
Już chciał powiedzieć tylko zwykłym człowiekiem z wszystkimi słabościami, ale w porę ugryzł się w język. Zeskoczył z wyra na podłogę. Jeden z braci, śpiących, albo udających, że śpią otworzył jedno oko i mruknął.
- Nie tak głośno, tu się śpi.
Throul zrobił minę komentującą to zrzędzenie współwięźnia niedoli. Podszedł do pola siłowego.
- Przywykłem do sławy, ale nie przywykłem by oglądano mnie w klatce, jak jakiegoś raroga.

- Fakt, jesteś przystojniejszy od ojca, tylko mu nie mów że to powiedziałem, bo rozerwie mnie na sztuki.
Zachichotał niczym podfruwajka. Jednak szybko spoważniał.
- To już nie ma znaczenia. Stało się. Jakby powiedział, a raczej zaśpiewał pewien znany mi mistrz Jedi. Ale to już było i nie wróci więcej.
Throul oparł się o ścianę po swojej stronie bariery by móc popatrzeć w te młode zawiedzione oczy swego byłego fana. Nie sądził, że po tym co zrobił ostanie mu się choć jedna czwarta fanów. Był skończony.
- Dla tego prokuratora wpakowanie słynnego gwiazdora za kratki do nie lada gradka. Gdybyś widział, jaką miał szczęśliwą minę… Jestem tylko człowiekiem, i nie liczę na specjalne traktowanie. Nie jestem kimś ekstra. To co mam, musiałem na to zapracować. Ale już ie mam sił na dalszą walkę. Z kimkolwiek i o cokolwiek. Mam dość.

- Mięso jest mięsem, nie ważne czy facet, czy kobitka.
Stwierdzenie młodego było  trafne. Potem trzeba z tym żyć. Z piętnem, jakie sam sobie kurwa zafundował.
- Ja płacę za swój czyn nawet teraz, widząc zawód w twoich oczach, które są odbiciem oczu wielu. Czy myślisz, ze jest mi z tym tak lekko? Sprawiedliwość? A czy na tym Świcie istnieje coś takiego? Skurwysyny triumfują, a prawi są pognębiani. Czy to według ciebie jest sprawiedliwość? Jestem winny, i nie próbuje wmawiać nikomu, że jest inaczej. Będę siedział, bo przyznałem się do winy. Z resztą słusznie. Trzeba brać odpowiedzialność za to co się zrobiło.
W milczeniu skinął głową.
- To samo co co ja widzę patrząc w lustro. Wyuzdanego skurwysyna jakim się okazałem, choć myślałem, że ie jestem najgorszy. Robiłem swoje, to znaczy muzykę a teraz… Teraz nie mogę patrzeć w lustro bez poczucia winy, bez wyrzutów sumienia. To mnie dobija, ale to nic. Piętno muszę donieść do końca swego życia. Piętno hańby, porażki.
Jego twarz nawet nie rozjaśnił cień uśmiechu, gdy usłyszał że on nie wie co to walka.
- Mylisz się. Dorastasz w porządnej rodzinie, mając kochających, dbających o ciebie rodziców. Ja wychowałem się w sierocińcu. W parszywym, zawszonym przytułku dla wyrzutków na najniższych poziomach, gdzie na porządku  dziennym było picie, bicie, gwałty, kradzieże, rozbój, zastraszanie i poniżanie, ze o znęcaniu się nie wspomnę. Gdybyś dorastał w takich warunkach jak ja zobaczyłbyś, ze wiem co to walka. Prawdziwa walka o przeżycie, gdzie jeśli nie spuścisz komuś porządnego wpierdolu to będziesz głodny, bo ktoś ci ukradł twój posiłek. Gdzie dziewczynki oddawały się dorosłym by zyskać pieniądze. Nie na kosmetyki, czy kiecki, ale na żywność. Gdzie nasi opiekunowie mieli nas głęboko w dupie.

- Jest większe skurwysyńtwo od mojego. Nie, nie przeczę, moje było ogromne, ale uwierz mi są większe. Wyobraź sobie... Albo lepiej nie. Nie chcę i ciebie skrzywdzić, dość już narobiłem głupstw. Wiesz co, nie broniłbym się. Czemu? Bo wierzę, że to byłaby część mojej pokuty. Pokuty, którą muszę odbyć. Przeżyłbym taką traumę. Przeżył i żył dalej. Dlaczego? Bo jakaś, kurwa kara mi się należy. Za hańbę hańba, za gwałt, gwałt za śmierć…
Młody uspokoił się, widać skrucha zadziałała na niego kojąco, choć zasadniczo taką spowiedź powinien odbyć przed wszystkimi fanami, przed całą Galaktyką.
- I ja się nie poddawałem, miałem cel: być najlepszy w tym co robię. I byłem. Udowodniłem sobie i innym, ze nawet człowiek z nikąd, kurdupel z parszywego sierocińca może być kimś. Nie zrzucam winy na karb trudów życia. Biorę pełną odpowiedzialność za swoje czyny. Odbędę karę od początku do końca. Nie będę się nawet starał o wcześniejsze zwolnienie. Bo zdaję sobie sprawę gdzie jest moje miejsce. W pierdlu, pośród innych skurwysynów. Ale teraz… Teraz czuję się… winny załamany i przygnieciony tym wszystkim. Mój pieprzony świat zawalił mi się na łep. Nie po raz pierwszy, i nie po raz ostatni. Ale już nie mam sił zaczynać wszystkiego od nowa. Nie mam sił, czy jesteś to w stanie pojąć? Podczas pobytu w więzieniu poddam się odwykowi alkoholowemu, rzucę fajki… Nie, to za mało, To kutwa za mało.
Throul czuł, jak dusza w nim wyje z rozpaczy, miota się targana wyrzutami sumienia. Chciał wyć, wyc niczym dziki zwierz. Może tak by mu trochę ulżyło? Nie za wył. Zamknął oczy i opuścił głowę.
- Nie ma dla mnie odpowiedniej kary.
Wyszeptał bardziej do siebie niż do młodego

Spojrzenie Throula nie były tym pełnym wesołości spojrzeniem, jakie kochały kamery. W spojrzeniu tym widać było skruchę, potępienie dla siebie samego, żal i dochłań pustki.
- Może kiedyś nie zrozumiesz. MA może i nie. Nie zależy mi już na niczym. Zupełnie na niczym. Nawet na zrozumieniu, czy współczuciu.
Throul był szczery w tej rozmowie. Mówił co czuł i jak czuł.
- A nie powinno. Dla mnie jest tylko…
Nie dokończył. Chyba nie musiał dokańczać. Kara, pokuta i potępienie. Te trzy rzeczy były tylko dla niego.