Star Tales - gwiezdne opowieści...

Alejki "cmentarne". Lilka czasem tutaj przychodziła, chociaż sama nie wiedziała po co. Protestować? O co? Że nie ma pracy? Była zaradna, dawała sobie radę no i miała siostrę, która mogła jej pomóc. A może miała manifestować niezadowolenie z powodu śmierci rodziców? Też nie bardzo, bo zginęli głupio na własne życzenie. Pogodziła się z tym dawno. Tak więc po co przychodzić? Chyba z ciekawości, by zobaczyć tygiel wszystkich nastrojów społecznych Coruscant.
Dziewczyna stała sobie przy jednym z "pomników" i gapiła się na niego, nie przejmując się pogardliwymi spojrzeniami innych osób. W końcu wyglądała jak żebraczka - brudne, znoszone ubranie, miejscami pocerowane czy połatane amatorsko. Do tego była brudna i troszkę od niej zalatywało potem. Nie przejmowała się tym. Obok niej stał jej wierny towarzysz Gderek, który jak zwykle gadał, gadał i gadał. Teraz jakąś rewolucję chciał rozkręcić, bo wyłapał w holonecie wystąpienie jakiegoś oszołoma i sam chciał pójść jego śladem... powinna wyczyścić mu pamieć. Ale lubiła tą jego ekscentryczność.  Zwyczajne droidy - posłuszne i trochę bezosobowe - ją nie interesowały.
I gdy tak obserwowała sobie te wszystkie postacie to jej wzrok padł na jakiegoś dziwaka w płaszczu, który wyglądał jakby miał zaraz paść z zimna, podczas gdy ona miała na sobie koszulkę bez rękawów i coś co kiedyś było jej ulubiona kamizelką.
No i wpatrywała się w niego nieco natarczywie, więc pewnie jej wzrok dostrzeże.

Zdecydowanie nie wyglądała jak dziewczyna z średnich poziomów. Nie miała modnego ubrania, czystych włosów ułożonych w fantazyjne fryzury. Jej były ognisto rude, poczochrane, brudne. A oczy? Złociste, pełne życia, energii. Roziskrzone wręcz. Nie wyglądała jak większość tu obecnych, któzy byli zrezygnowani, przygaszeni lub rozżaleni.
Wpatrywała się w biedaka, ale nie z pogardą tylko z ciekawością, bo takiego osobnika dawno nie widziała. Na Coruscant ciężko o opaleniznę i tylko bogatsi i bardziej zblazowani ludzie udawali się do solarium. On zaś nie wyglądał na takiego, co się opala z nadmiaru kasy.
Taki zagubiony, nieporadny. Dobra ofiara... ale jej serducho się ulitowało, więc kiwnęła mu ręką by podszedł. Zagada, dowie się co to za jaki, może pomoże. A jak będzie się przystawiać to dostanie z gazrurki, bo taką miała zawsze przy sobie, doczepioną do korpusu Gderka.

To że nietutejszy to było poznać. Prawdopodobnie uchodźca a sądząc po tym, że wciąż było mu zimno mimo stosunkowo ciepłego dnia można było poznać, ze pochodził z jakieś ciepłej planety. O Tatooine słyszała tylko przelotnie, w kantynach dla przemytników. Słyszała, że tam jest dużo piasku... a w sumie sam piach. A co to piach to tez miała mgliste pojecie, bo tutaj na Coruscant to go praktycznie nie było, nie licząc sztucznych plaż. A tam nie bywała, zbyt drogo.
Lilka nie znała innego świata poza Coruscant, dla niej olbrzymie wieżowce z durastali to był naturalny widok. Brak ziemi nie przeszkadzał, brak słońca również. To był jej dom... ale obserwowała uchodźców z biednych, rolniczych planet, którzy nie mogli się przystosować. Przerażał ich ten świat stali i betonu. Dlatego czasem im pomagała. Ale czasem, zależnie od humoru.
Gdy nieznajmy podszedł to od razu wypaliła.
- Nowy, tak? Uchodźca pewnie... mogę ci pokazać co i jak, pomogę znaleźć przytułek. Prześpisz się, coś zjesz... mam dobry dzień, uznaj to za darmową poradę ale się nie przyzwyczajaj

Gdy odpowiedział po huttańsku to jej mina zrzedła. Znała ten język, coś tam dukała ale średnio jej to wychodziło, bardzo rzadko się nim posługiwała. Podrapała się po głowie w zmieszaniu, starając się sklecić sensowne zdanie ale i tak wydukała tylko
- {Eee... ty czekać. Ja... eee... pomoc }
Wsparła się jeszcze odpowiednią gestykulacją a potem odwróciła się by spojrzeć na Gderka. A ten w najlepsze agitował mały tłumek, plotąc bzdury o nierówności społecznej. Po raz kolejny go kopnęła, tyle że tym razem mocniej. Biedak grzmotnął o ziemie z hukiem a część osób odskoczyła a częśc zaczęła nawet wygrażać Lilce, ale jak dorwała w swoje ręce gazrurkę to jakoś umilkli.
Po krótkiej kłótni zmusiła na droida do tłumaczenia (taki protokół miał) a potem zaczęła mu dyktować.
- Zapytaj skąd jest.
= {Ty niegodna kreaturo kaląca tą świętą ziemię, skąd przybywa.... AAAA {
Droid oberwał rurką a dziewczyna zaczęła na niego krzyczeć, by tłumaczył poprawnie. Wygrażała też, że jeśli doda coś od siebie to odda go na złom.
- {Wybacz mi moją impertnencję o pozaświatowcze, ale moja nad wyraz niewychowana służka... AUUU!}
- Wiem co znaczy słowo {służka} ty zakuta pało!
- {Ekhm... wybacz, ale moja... "Pani"... Auuu!... Moja pani chce wiedzieć skąd pochodzisz... co za wredna jędza... AUUU! To boli szalona kobieto! AUUU... }
Jak łatwo się domyślić przed każdym AU następowało silne uderzenie rurką w korpus droida co dawało niezbyt miły dla ucha metaliczny odgłos.

Stała nieco z boku, z założonymi rękoma i czekała na wynik wstępnego przesłuchania. Coś niecoś po huttyjsku rozumiała, ale z mową było znacznie gorzej. Mogła za to kontrolować jej złomka, by nie plótł zbyt wielu głupot. Bo znowu oberwie.
- A wiec ten wieśniak jest z totalnego zadupia zwanego Tatooine. Gdybyś nie wiedziała, to planeta piachu o dwóch...
- ... słońcach, wiem. Coś jeszcze?
- Eee... zame pierdoły, matka z Korelli, nic nie wie i tak dalej...
- Zapytaj się go co tu robi...
- Ale ja...
- Pytaj!
Nakazała mu i pogroziła mu rurką. W takich chwilach żałowała tego, że nie wyczyściła mu pamięci, co by jej znacznie ułatwiło sprawę w tej chwili... co zaś się tyczy jej nowego znajomego to z ciekawoscią mu się przyglądała. Tatooine... ciekawe jak tam jest. Cieplej, to na pewno... słonecznie... ciekawe jaki jest piasek? Ale go nie wypyta, bo nie ma jak a w umiejętności translatorskie Gderka nie wierzyła.
- {Ekhm... szanowny panie, w jakim celu przybyłeś w to betonowe piekło... raj! Znaczy się raj! Szklany... nie szukasz czasem roboty? Bo widzisz ja... AUUU }
Droid musiał znowu przerwać bo po raz kolejny oberwał w bok z gazrurki. No nie miał dzisiaj szczęścia.

Lilka "bawiła się" swoją rurką, lekko uderzając nią o swoją dłoń, patrząc "wrogo" na swojego droida, który tak jakby się skulił. Jego zachowanie było bardzo ludzkie, ale tylko pozornie. Nie czuł bólu chociaż krzyczał że go boli. Nie odczuwał też emocji, jedynie w jego systemie część konkretnych rzeczy przyporządkowanych było do konkretnej "emocji". Nie modulował tez głosem, bo jego syntezator mowy miał chy ba tylko jeden tryb - wrzask. Ale generalnie był dosyć zabawny i nieszkodliwy.
- Nie wie czemu tu jest, roboty szuka. Zaproponować mu?
- Sama nie mam to jak mam mu coś proponować... - Warknęła gniewnie do droida a potem obrzuciła nieznajomego uważnym spojrzeniem. - Powiedz, że pracy mu nie obiecam ale pomogę znaleźć jakiś kąt.
Gderek jednak zwlekał z wykonaniem polecenia, rozglądając się za swoimi niedawnymi słuchaczami, ale głośne i wrogie "Gderek" przywróciło go do rzeczywistości i odpowiedział nieznajomemu.
- {Masz szczęście wieśnia... znaczy szanowna istoto. Ma wiedźmo... znaczy się wspaniała pani zaprowadzi cię do miejsca gdzie cię wycho... znaczy pomogą. Za mną! Znaczy za nią! Znaczy za nami! }

Dziewczyna wyłapała to spojrzenie i domyśliła się o co chodzi. Ale nie miała zamiaru nakłaniać przybysza do zaufania im. Nie była taką idealistka by wszystkim pomagać, najczęściej pilnowała własnego nosa, rzadko komu pomagając. Dzisiaj zrobiła wyjątek. Lilka tylko wzruszyła ramionami i wydukała po huttańsku.
- {Chcesz to chodź, nie chcesz to nie chodź.}
Nie odmieniła tego poprawnie ale chyba jej rozmówca się domyśli... Następnie zaś się odwróciła, walnęła lekko Gderka, warcząc "Chodź" a potem ruszyła przed siebie. Musieli przejść spory kawałek tego cmentarzyska, by dostać się do wind i klatek schodowych. Potem korzystając z kładek i mostów musieli przejść dobrych kilka kilometrów. Nie użyją transportu publicznego, bo Lilka nie miała przy sobie tyle kredytów a jej towarzysz pewnie też nie miał.