Star Tales - gwiezdne opowieści...

Zachowanie dziewczyny wprawiało go w lekką konsternację, bo ewidentnie go kusiła. Tylko jaki miała w tym cel... tego nie potrafił rozgryźć. Najprostszą odpowiedź - że po prostu miała na niego ochotę - odrzucał automatycznie, bo jego mała paranoja nie dopuszczała w ogóle takiej możliwości. Zawsze szukał ukrytych motywów. Więc zadecydował że to pułapka...
Tymczasem Lizka wycierała się już z przodu... w końcu nie wytrzymał i podszedł do niej. Lewą ręką złapał jej nadgarstek a prawą uchwycił jej szyję a potem wykorzystując swoją masę ciała przygwoździł ją do ściany.
- W co ty pogrywasz, co?
Mruknął z cieniem groźby w głosie. Na prawdę nie lubił gierek, wolał pole bitwy, które w swych zasadach było przynajmniej klarowne. W takich sytuacjach czuł się nieco niepewnie.

Spojrzał jej w oczy, starając się ją przejrzeć... ale może faktycznie przesadzał. Mavhonic miał rację, wpadał w co raz większą paranoję i wszędzie widział wrogów, spiski i tym podobne rzeczy. Lizka pewnie nie miała niczego podstępnego na myśli, w końcu on sam nie zapewnił jej prywatności.
Już miał ją puścić, gdy poczuł jej stopę na swojej łydce. Na jego twarzy pojawił się nieco złośliwy uśmiech.
- Podbić kobiece serce, mówisz?
Niemal się zaśmiał. Od śmierci żony w ogóle nie myślał o kobietach w ten sposób. Poza tym nawet w czasach młodości nie można go było nazwać łamaczem kobiecych serc. Był zbyt szorstki i prosty.
- A może ty masz na coś ochotę, co? Może chciałabyś sprawdzić jak to jest z Mandalorianami, co?
Kpił sobie z niej chociaż powinien wykorzystać okazję... W końcu Mando mają taką maksymę - Shereshoy, pożądanie życia. Ale ta część jego dziedzictwa w nim zamarła.

Lizka nie mogła wiedzieć o jego rodzinie, bo chociaż wciąż to głęboko w nim siedziało, to jednak nie rozmawiał o tym z nikim. Ledwie parę osób wiedziało o tym, jak skończyła jego żona i syn... a nieznajomym o tym nie opowiada. A dziewczyna była dla niego właśnie taką osobą. Więc pogrywała sobie, nie wiedząc że stąpa po bardzo grząskim gruncie.
- Ah chyba słyszałaś o naszych zwyczajach godowych, dać kobiecie z pałki w łeb, zaciągnąć do jaskini, zgwałcić i czekać na potomka
Niby mówił to poważnie, ale ewidentnie kpił sobie z tych wszystkich plotek i legend o Mandaloriańskim życiu. Wbrew pozorom byli właśnie bardzo rodzinną grupą.
- Nie wiem, myślałem że chcesz się właśnie przekonać
Błysnął jeszcze zębami w zawadiackim uśmiechu a potem ją puścił. Cała ta sytuacja była dziwna... zbyt dziwna jak na jego gust. A zaczynało się tak normalnie.

Gdy ją puścił miał zamiar po prostu wyjść, dać jej czas na ubranie się i ogarnięcie. Poza tym też czuł, że jego silna wola sięga swoich kresów i nie wiedział jak długo już z nią wytrzyma. Zasady wbite mu do głowy podczas szkolenia Mando i w czasie późniejszych lat jasno domagały się, by stanowczo zareagował, kazał jej się ubrać, zamknąć i tyle. Bo to mógł być podstęp, pułapka. Albo po prostu Lizka chciała uzyskać przewagę.
Z kolei jego męska natura domagała się by po prostu wykorzystać sytuację, bo stała przed nim młoda, naga i do tego atrakcyjna dziewczyna. Powinien wykorzystać okazję... w końcu Shereshoy - raz się żyje.
Ten wewnętrzny konflikt wywoływał u niego sprzeczne uczucia, więc lepiej by było gdyby wyszedł. Już nawet nie skomentował jej wypowiedzi o gwałcie. Odwrócił się z zamiarem odejścia, puszczając mimo uszu jej kolejną prowokację. No i wtedy na jego twarz padł ręcznik... niewinny żart, zabawa. Ale tego było już za wiele w odczuciu Artrusa. Jego przyjaciele uważali, że w ostatnim czasie był jak bomba zegarowa, gotowa by wybuchnąć.  I Lizka swoim działaniem do tego doprowadziła.
Fibal warknął i odwrócił się do dziewczyny, ponownie chwytając ją za gardło. Nie zważał na bezwstydny uśmieszek czy świecące oczka.
- Doigrałaś się chakaare.
Wolną ręka wyszarpnął ręcznik z jej rąk po czym siłą oderwał ją od ściany a potem skierował do stolika. Lizka szybko poczuła tyłkiem kant blatu.

Artrus miał taką paranoję, że wszędzie widział zagrożenie. Gdy wchodził do pokoju to szukał miejsc dobrych do obrony i szybkiej ewakuacji. Nigdy nie siadał plecami do drzwi lub okiem, musiał mieć na wszystko oko... To była częsta przypadłość wśród Mandalorian.
A ta niewinna zabawa Lizki kompletnie mu nie pasowała do typowego scenariusza takich spraw. Normalnie to porwanie błagali, płakali, próbowali odwoływać się do jego człowieczeństwa. Ale Lizka nie... a po zawarciu umowy wszyscy chcą wracać do domu, jak najszybciej by o wszystkim zapomnieć. I znowu Lizka nie. Te nielogiczne jego zdaniem zachowanie wytrącało go z równowagi. No i jego paranoja szukała różnych wyjaśnień, często bardzo dalekich od prawdy.
No cóż, te sprzeczne sygnały go trochę wkurzały i dezorientowały. Niby się do niego kleiła, oplatała go rękoma a tu nogi zaciskała. Prowokowała... i się w końcu doigra.
Ręcznik, który dotychczas ściskał w ręce teraz wylądował na blacie. Wolna rękę włożył teraz między jej uda i siłą je rozszerzył, pomagając sobie całym ciałem. Drugą rękę wciąż trzymał na jej gardle.
- Bawisz się dobrze? Puszczaj moją szyję i sprzątnij stół
Rozkazał cicho. Na blacie wciąż leżały resztki po jej obiedzie. Woreczek, butelka, folia w którą zapakowane było jedzenie. I parę gratów których nie sprzątnął wcześniej.

Wiele osób mu powtarzało, że powinien się z tego leczyć, ale jak widać ich opinie miał głęboko w shebes. Bo ta paranoja może i utrudniała życie, ale wielokrotnie uratowała mu życie. Tak więc w jego opinii lepiej było żyć w ciągłej niechęci do zaufania komukolwiek niż raz się przejechać na tym, bo się zignorowało jakieś symptomy.
Artrus też nie był typem, który wycofuje się w połowie drogi, z reguły z determinacją brnął do przodu i tylko coś ważnego mogło go zniechęcić do dalszego podążania raz obraną ścieżką.
W dotyku jego twarz była o dziwo gładka, nie licząc oczywiście niewielkiego, trzydniowego zarostu, który pokrywał linię szczęki a nie całe policzki. Śladu po bliźnie też nie dało się od razu wyczuć palcami. Dobrze wszystko zamaskował, miał wyraźną wprawę.
Z jej udami też długo nie walczył, bo był po prostu silniejszy. Gdy już je rozchylił to "wszedł" w powstałą przestrzeń, jednocześnie przyciągając ją do siebie tak, by nie mogła ponownie zewrzeć nóg.
Lizkę zdecydowanie położył na stole, dociskając jej szyją do blatu. Zrobił to brutalnie, ale na tyle umiejętnie by jej przy okazji nie udusić. Czuła na szyi jego silną dłoń, ale mogła swobodnie oddychać. Po chwili też nachylił się nad nią.
- Mogłaś siedzieć cicho, wróciłabyś bez problemu do domu... a tak trochę tu jeszcze zabawisz.
W końcu ją puścił i się wyprostował.
- Ściągnij mi spodnie

Cóż, gdy jest się poszukiwanym przez Imperium za zdradę i parę morderstw to taka paranoja ratowała życie. No i brakowało miejsca na tak przyziemne sprawy jak czułości czy zwykłe randkowanie. Do tego ostatniego w sumie Artrus nawet się nie pchał. Wychodził z prostego założenia, że jeśli już ponownie się wiązać to tylko z Mando. A ich cała społeczność stała po stronie Imperium, więc kolejny problem. Z auretii nie chciał się wiązać. No ale chcieć nie zawsze znaczy móc.
A próby oporu Lizki tylko go bardziej podniecały, bo nie lubił uległych kobiet. Mandalorianki do tej kategorii w ogóle się nie zaliczały, a czasem wręcz bał się je prowokować. Ale to zależało wszystko od kontekstu społecznego. Do auretiise zaś takiego respektu nie miał.
Lizce nie udało się założyć nogi na nogę, bo od razu ją powstrzymał. Zmrużył oczy gdy na nią patrzył i cicho warknął.
- Bądź grzeczna albo zleję cię w twój zgrabny shebs aż skóra się zaczerwieni
Cóż, nie planował jej wpychać członka do ust, ale nie wiedział o czym ona myślała, więc nie rozwieje jej wątpliwości.

Nie odleciał w tył ani też nie przewrócił się. Mimo że Lizka była szybka i zwinna, to jednak nie na tyle by oszukać wprawne oko Mandaloriańskiego wojownika. Zbyt wiele lat spędził na polu bitwy by ot tak nie zareagować na coś takiego. Zaparł się, złapał stabilną pozycję i przyjął "na klatę" jej cios. Nie poprzestał jednak na tym, bo zaraz też złapał jej nogi i korzystając ze swojej przewagi siły po prostu ją obrócił tak by wylądowała na brzuchu. Przy tym manewrze nieco się odsunął, ale to nie ważne, bo gdy wylądowała ponownie na stole to przywarł do niej i ją przytrzymał w takiej pozycji.
- Pewnie nie wiesz, ale takie "zapasy" często są częścią seksu u Mando...
Mruknął do niej ale tak z nutką podziwu w głosie, bo tego się nie spodziewał po niej. Jednak jakąś iskrę w sobie miała. Póki co jednak miał ją jak na talerzu co od razu wykorzystał i mocny klaps spadł na jej tyłek.
- Nie jesteś pierwszą lepszą... twoje zachowanie temu troszkę przeczy. Uspokoisz się czy dalej będziesz walczyć?
Miał cichą nadzieję że dalej będzie.