Star Tales - gwiezdne opowieści...

Lizka budziła się bardzo powoli. Głowa pulsowała jej tępym bólem, wszystkie dźwięki były przytłumione, tak jakby znajdowała się pod wodą. Powieki były ociężałe, czuła mdłości, ale nie na tyle duże by wymiotować. Powoli wracały do niej wspomnienia oraz świadomość własnego ciała. Przede wszystkim czuła, że siedzi na krześle, twardym i niewygodnym. W oddali słyszała jakieś szumy, jakby wody, ale przytłumione. Głośniejsze były odgłosy uderzania pałką o coś, chyba drewno. Hałas nie był regularny, raz uderzenia były szybsze, raz wolniejsze, głośniejsze, cichsze... irytujące.
A gdy Lizka będzie chciała się poruszyć to po chwili stwierdzi, że zrobić tego nie może. Jej odrętwiałe kończyny wkrótce zaczną pulsować lekkim bólem w okolicach nadgarstków i pięt. Była bowiem związana i nie mogła się ruszyć.
Po otwarciu oczu zauważy jej wzrok będzie rozmazany ale wkrótce jej się wyostrzy i zobaczy zwykłe, durabetonowe ściany, szare i ponure, ale wyczyszczone. Wyraźnie widać było, że ktoś zadał sobie trud by pozbyć się tego co wcześniej na nich było.

Tymczasem ten hałas nie ustawał i cały czas drażnił uszy dziewczyny i tak przez długie minuty. Aż w końcu całkiem ustał i jedynym dźwiękiem dobiegającym do niej był przytłumiony odgłos wodociągów. Ale to nie było wcale takie niezwykłe, dolne poziomy usiane były potężnymi rurociągami, nikt ich nie maskował. Jedynie na średnich i górnych poziomach były one wtapiane w tło.
Lizka siedziała na przeciwko otwartych drzwi, przed nią zaś stał prosty stolik a za nim kolejne krzesło, odsunięte od blatu.
Po kilku chwilach w przejściu mignęła jakaś czarnoskóra postać.
Artrus zerknął w kierunku związanej dziewczyny by sprawdzić, czy się ocknęła. Gdy zorientował się, że tak się stało to wszedł do jej "celi". Na sobie miał tylko luźne sportowe spodnie, bo przed chwilą ćwiczył walkę i to on był odpowiedzialny za ten hałas. Przed Lizką stanął więc w całej okazałości i szybko okazał się, że szramy na twarzy to dopiero początek.
Ciało Fibala w znacznej części pokryte było przeróżnymi bliznami, począwszy od cienkich i równych, poprzez nieregularne i poszarpane. Do tego ślady przeróżnych poparzeń i cienkich punktów będących śladami po trafieniu odłamkami. Było to ciało żołnierza, który wiele w życiu przeszedł i z wielu kłopotów się wykaraskał.
Artrus był dobrze zbudowany, umięśniony, miał "kaloryfer" na brzuchu, chociaż szpeciły go blizny. Muskularne ramiona również nosiły ślady walk, a w dodatku na lewym ramieniu miał wytatuowaną czaszkę, którą Lizka może skojarzy z wiadomości - symbol Mandalorian. Na prawym zaś miał kolejny symbol - ślad trzech szponów wpisany w postrzępione koło.
- Ocknęłaś się... świetnie. nie szarp się, twoje ciało wciąż odczuwa skutki trafienia z ogłuszacza... Mam coś co złagodzi objawy, ale musisz być cicho, jasne? Jeśli będziesz grzecznie współpracować to nic ci się nie stanie
Artrus mówił spokojnie, patrząc z góry na siedzącą i związaną Lizkę. Wziął do ręki ręcznik i zaczął wycierać ciało z potu.

Owszem, każdy mógł się takich blizn dorobić. O ile przeżyje się rany, które się otrzymało. A do tego trzeba było silnego organizmu, wytrzymałości i determinacji by przeżyć.
Artrus był dumny ze swojej kolekcji, to było świadectwo tego co przeżył a Mando bardzo się z tym obnoszą, nigdy ich nie usuwają, nie zakrywają. Blizny zajmują ważne miejsce w ich kulturze.
- Rozsądne założenie
Pochwalił ją za rozsądek i nawet nieznacznie się uśmiechnął, gdy kończył się wycierać z potu. Na razie nie siadał, tylko stał sobie spokojnie i obserwował Lizkę.
- Przejdę do sedna. Wiem, że jesteś paserką i e prowadzisz interesy z różnymi typami. Potrzebuję informacji o jednym z twoich klientów. Mam na niego zlecenie. Będziesz współpracować to nic ci się nie stanie... a jeśli wybierzesz tą trudniejszą drogę, to ta piwnica się przyda. Jestem bardzo zdeterminowany by dopiąć swego
Zakończył poważnie, z groźną nutą w głosie.

Artrus nie dostrzegł niczego "podejrzanego" w oczach Lizki, przeoczył to po prostu. Kończył wycierać się ręcznikiem a potem przewiesił go sobie przez szyję, tak że luźno opadał na jego klatkę piersiową. Słuchał tego co ona mówiła a jego usta zaczęły wykrzywiać się w ironicznym uśmieszku. Nie kupował jej bajeczki zwłaszcza po tym jak widział jak gra w karty. Była niezłą oszustką.
- Mam coś co odświeży ci pamięć.
Mruknął a następnie odwrócił się i wyszedł z pokoju. Lizka wtedy mogła też dostrzec, że na plecach również miał blizny ale najbardziej rzucały się w oczy trzy długie ślady pazurów czy szponów, przecinające całe jego plecy od lewego barka do prawego biodra. Blizny były nierówne, postrzępione. Rany nie były głębokie, tylko powierzchownie rozorały skórę. Ale daje pewne pojęcie o tym z czym też Artrus miewał do czynienia...
On sam wrócił po kilku chwilach, niosąc w ręku worek. Spokojnie podszedł do stołu po czym wysypał jego zawartość na stół. A tam znajdował się przerobiony pistolet, pozbawiony jakichkolwiek znaków firmowych i numerów seryjnych... zapalnik służący do budowy różnych bomb oraz kilka części i podzespołów.
- Dla postronnej osoby są to zwyczajne rzeczy z przemytu. Pełno ich na Coruscant... jednak ktoś, kto orientuje się w temacie wychwyci pewne podobieństwa do sprzętu zrzucanego przez Sithów na planety ogarnięte wojną domową. Oczywiście ma wspierać ich buntowników. A ostatnio taki sprzęt pojawia się na Coruscant... interesujące, prawda? I taki sprzęt znalazłem w twoim sklepie. A tak ,gdy cię ogłuszyłem to poszedłem sobie pozwiedzać.
Artrus nachylił się nad stolikiem i oparł pięści o blat zaś jego twarz przybliżyła się do Lizki.
- Szukam ludzi, któzy rozprowadzają ten sprzęt. Sel Makor też ich szuka, jakbyś nie wiedziała... chyba nie chcesz, by usłyszeli plotkę mówiącą o tym, że kolaborujesz z kimś, kto chciał sprzątnąć ich szefową?

Artrusa raczej nie dziwiło to, ze przypatruje się jego bliznom. Wiedział jak one wyglądają w oczach auretii, wiedział jakie wywołuje to u nich zdziwienie, czasem fascynację. U Mandalorian to był chleb powszedni... więc to spojrzenie Lizki po prostu ignorował jako przejaw czegoś nowego. Napatrzy się i przestanie.
Odpowiedź dziewczyny miała sens - ktoś mógł jej to przynieść sprzedać i tyle. Mogła nie być zamieszana w całą tą aferę. Ale nie miał pewności a ona nie mogła go przekonać. Zakładał więc, że jest winna i teraz musiał wyciągnąć z niej informacje. Gdyby okazało się że jednak nie ma z tym nic wspólnego to cóż... zdarza się. Gorzej gdyby ją wypuścił a ona faktycznie miałaby coś na sumieniu.
- Cóż... uciąłem sobie "pogawędki" z kilkoma osobami. Większość z nich nie miała nic ciekawego do powiedzenia. Ale diw czy trzy osoby stwierdziły, że ich nowi "przyjaciele" pracują z miejscową "śmietanka biznesową". Paserzy, handlarze... przemytnicy dostarczają dobry sprzęt, paserzy go rozprowadzają po cichu. Niby kradziony, z odzysku... tak się biznes kręci.
Artrus odpowiadał bardzo spokojnie, patrząc tera w oczy Lizki. Jego spojrzenie wwiercało się w nią, chcąc ją prześwietlić, wyłapać jakieś cienie zwątpienia czy strachu. Po chwili też oderwał prawą rękę od blatu i silnie chwycił Lizkę za twarz. Trzymał mocno, nieco bolało, ale tylko trochę.
- Potrafię sprawić byś miała przesrane. Mogę sprawić, że posrasz się z bólu, że będziesz błagać o litość... o śmierć.
Ta groźba była jak najbardziej realna, to nie był blef, gra aktorska czy zwykłe kłamstwo. Potrafił i mógł to zrobić. Chociaż tego nie lubił.
- Owszem... broń to standardowa sprawa, nie wzbudza podejrzeń... zapalnik? To już nieco inna sprawa. Typ wojskowy udający "cywilny", piracki. Podobnych użyto wysadzając ten wieżowiec dwa miesiące temu. A te podzespoły? Specyficzne. Osoba nie znająca się na elektronice niczego nie zauważy. Ale takich gadżetów używa się w sprzęcie militarnym w Imperium, standardy inne niż Republikańskie. I co, tak nagle ktoś znalazł takie coś, przyniósł ci i sprzedał za marny grosz na tanie wino? To mi wmówisz?

I o to chodziło, by było jej niewygodnie, by ją to uwierało, męczyło. Gdyby siedziała sobie na wygodnym łóżku i zajadała smaczny obiad to wtedy rozmowy i przesłuchania nie miałyby sensu. A tak musi się pomęczyć, zestresować, wkurzyć. Niewygodna pozycja szybciej zmusi ją do przemyśleń.
- Nie, nie jesteś... mam wiele innych osób do sprawdzenia. Ale trafiło teraz na ciebie, cóż szczęście
Uśmiechnął się złośliwie, wciąż trzymając Lizkę za jej twarz. Parę razy nawet poruszył jej głową w lewo i w prawo. Miał sporo siły, bez większego wysiłku mógł to zrobić. Mógł nawet skręcić jej kark, tu i teraz.
Nie czuł wyrzutów sumienia z powodu takiego traktowania dziewczyny. Nie siedziała tu ze względów osobistych, po prostu miał takie zlecenie, robił coś by Mavhonic mógł działać. On miał czyste ręce a Artrus miał kasę i wszyscy zadowoleni.
- Praca jak praca, jakoś trzeba żyć
Odciął się złośliwie. Jeśli chciała go sprowokować to powinna się postarać... cięty język wyraźnie pełnił rolę mechanizmu obronnego Nie chciała pokazywać, że się boi więc przechodziła do ataku używając języka.
- Na tym polega przesłuchanie, nie sądzisz?
Nie wdawał się w dyskusję z nią. Dobrze kłamała, nie potrafiłby od razu odfiltrować fikcji od rzeczywistości. Musiał więc skorzystać z tej metody siłowej. Na prawdę nie czerpał z tego powodu satysfakcji i radości, ale musiał zrobić to co konieczne. Nawet jeśli musiał pobrudzić sobie ręce.
- Na razie przedstawiam ofertę
Mruknął cicho a potem nachylił się jeszcze bardziej, tak jakby chciał ją pocałować. Lewą rękę oderwał od stołu i położył ją na jej udzie... tak jakby miał zamiar zacząć się do niej dobierać. Ale jego dłoń nie powędrowała w górę, tylko w dół nogi, aż do jej buta. Lizka z pewnością wyczuje jak jej nóż opuszcza swoją bezpieczną kryjówkę.
Po chwili zimne ostrze znalazło się na jej gardle, ale Artrus nie naciskał go.
- Torturować można na różne sposoby...
Mruknął cicho, modulując swoim głosem tak by zabrzmiało to pieszczotliwie, tak jakby szeptał do ucha swojej kochance. Ostrze noża zjechało po skórze w dół, w okolice jej piersi i stanika.
- Są różne rodzaje bólu...
Potem zjechał nożem jeszcze niżej, aż do paska jej spodni i chwilę się nim niby bawił. Następnie nachylił się jeszcze bardziej, musnął swoimi ustami jej a potem się cofnął, razem z nożem, który następnie wbił w blat stołu. Wykonany był z niskiej jakości drewna, więc wbił się bez problemu.
- Ale to jest pierwsza opcja. Nie będziesz współpracować to cię do tego zmuszę. I nie będę się przejmować tym co się z tobą stanie... albo...
Odczekał chwilę by to słowo zawisło miedzy nimi. W tym czasie odsunął sobie krzesło i siadł na nim, rozluźniony i spokojny. Bardziej miły.
- Albo pójdziesz po rozum do głowy i zaczniesz współpracować. Podzielisz się ze mną wszystkimi informacjami i masz moje słowo, że nic ci się nie stanie i będziesz mogła odejść. Za dobrą współpracę coś ci odpalę. Więc coś zarobisz, ujdziesz z życiem i będziesz mieć spokój, Morrigan nie dowie się o twoim udziale w tym wszystkim. Zastanów się dobrze... a tymczasem żegnam
Nie czekał na jej odpowiedź, tylko wstał z krzesła i wyszedł, zostawiając ją w tej niewygodnej pozycji, samą z własnymi myślami.

Artrus nie skomentował ostatniej odpowiedzi Lizki, zostawił ja samą sobie w pustym pokoju. W zasięgu jej skrępowanych rąk nie było żadnego przedmiotu, którego by można użyć do uwolnienia się. Jedynie jej nóż by się nadawał, ale był on wbity w blat mniej więcej w jego środku, więc nie miała jak sięgnąć. Musiała siedzieć i czekać na powrót Artrusa... przed nią na stole leżały jeszcze rzeczy, które "znalazł" w jej domu. Miała się napatrzeć i przemyśleć wszystko.
A czas płynął powoli, minuty z wolna zamieniały się w długie godziny. Wciąż była przywiązana do krzesła a komfort tego siedziska pozostawiał wiele do życzenia. W dodatku w końcu będzie chciała pójść do toalety, jednak Nie miała jak. Musiała czekać aż pojawi się jej oprawca. Mogła próbować rozbić krzesło, przesunąć je, ale to i tak nie da żadnego efektu bo jej nogi również były unieruchomione. Krzyczeć również mogła, ale nikt jej nie usłyszy. Ciszę przerywał jedyne szum wody z rurociągu.
W końcu jednak Artrus wrócił i wszedł do "pokoju" Lizki. Ubrany był tym razem w elegancką, ciemno granatową koszulę i ciemnoszare spodnie. Blizny na twarzy zamaskował jakimś podkładem - w ogóle nie można było znaleźć ich śladu. W dodatku zarost nieco bardziej przystrzygł a wokół niego unosiła się lekka woń perfum. Wyglądał do prawdy szykownie i elegancko.
- No i jak? Zastanowiłaś się?

Ostatnio edytowany przez Artrus (2013-03-07 20:59:45)