Star Tales - gwiezdne opowieści...

wysłuchała go, lecz wciąż nie mówił, co się dalej stanie.
-i co? weźmiecie nas na przesłuchanie, a później wpiszenie nas na ewentualne straty, albo na szkolenie, które zajmie nam wieczność?
spytała obronnym tonem. czy tak myślała? ona nigdy wcześniej nie spotkała Jedi, słyszała o nich tylko z opowieści. a z opowieści trudno stworzyć jakiś pogląd na temat kogoś. ale widać było, że się boi. i brat zamilkł, po raz pierwszy w życiu nie słyszała jego myśli, jego słów. pozostała całkiem sama z jjamesem, który wcale nie miał dla niej jasnej odpowiedzi. zadrżała ze strachu...

no tak, łatwo mu było powiedzieć ''nie bój się''. ciekawe, czy gdyby był na jej miejscu to by na to przystał...
-chcesz powiedzieć, że nic sie nie stało? że cały ten atak był tylko wynikiem naszej więzi?
i znó za dużo powiedziała. cholender, co ta planeta robiłą z ludźmi. nagle jej się rozwiązał język. aż za bardzo.
-mam na myśli, że Naboo nie jest pod dużym resortem żadnej ze stron więc jakim cudem mieliby nas wykryć wcześniej?
stwierdziłą chociaż wątpiła, aby James się nabrał. wiedziała, że będzie musiała to wyjaśnić. pytanie tylko, czy wyjawi mu wszystko o tym ataku...

-a więc czuję się bezpieczna...
odpowiedziała pozostawiając poprzednie jego pytanie bez odpowiedzi. patrzyła na niego czekając na jego dalesze nalegania na wyjaśnienie jej słów. trochę ją uspokoił, bo to oznaczało, że są bezpieczni. ale też troszeczkę sprawił, że poczuła się mało ważna. zabolało. troszeczkę, jak ukłucie szpilką, ale jednak. nie dała jednak tego po sobie poznać.

wstała, odwróciła się i pdoeszła do regału naprzeciw niej. była do Jamesa tyłem. patrzyła na jakieś jego rzeczy ustawione na półkach.
-to... było... właśnie... kilka miesięcy temu
zaczęła najpierw z wahaniem, czy faktycznie może mu odpowiedzieć. ale brat milczał. znaczy wiedziała że jest, ale nie dawał jej sygnałów, co mam mówić, co robić... więc jeszcze bardziej się bała, bo zawsze był z nią on...
-była to kolejna noc z tatusiem... wypił o kilka za dużo, z resztą jak zawsze. no, ale tej nocy wybitnie wypił. skoro wybitnie wypił to też postanowił wybitnie się zabawić...
przerwała. słychać było w jej głosie, że walczy sama z sobą. może i nie zamierzała zdradzic mu całej prawdy z tamtej nocy, ale i tak cholernie mocno bolało. aż za bardzo. już chyba wolałaby stanąć sama naprzeciw krwiożerczym bestiom. no, ale już się podjęła...
-wiesz, jak to jest, gdy ktoś spełnia na tobie co noc swoje fantacje? a tej nocy chyba sięgnął do tych fantazji,które są ukrywane gdzieś głęboko w instynkcie... no więc tej nocy właśnie tak się zabawiał. Kereth oczywiście wiedział o wszystkim, bronił mnie. no, ale zawsze wychodził z tej obrony w siniakami. tej nocy tatuś również pozbawił Keretha świadomości...
urwała, znów napływały wspomnienia. w jej głosie nie było jednak słychać strachu i bólu. było słychać nienawiść i to bardzo silną nienawiść.i nie tylko w głosie ją było słychać, to uczucie emanowało z każdego zkrwaka jej osoby...

Ostatnio edytowany przez Katia Ner`ya (2013-09-15 00:38:36)

prychnęła...
-jak możesz rozumieć, co czułam, skoro nie umiesz sobie wyobrazić mojego bólu?
spytała, ale wyraźnie nie oczekiwała odpowiedzi, bo mówiła dalej...
-no więc zabawiał się, jak zazwsze... i jak zawsze nie miałam nic do powiedzenia... i wyobraziłam sobie... że poduszka, na której leżę, to jest on. zawsze zaciskałam na niej ręce, wtulałam tarz chcąc się jakoś oderwać od tej chwili. nawet nie wiem, czemu wtedy go sobie wyobraziłam. i nagle poczułam... nic... to było takie dziwne. zawsze w tym momencie przyspieszał, napierał jeszcze mocniej, jeszcze mocniej mnie niewolił. a wtedy było to nic... i usłyszałam, jak się dusi. usiadłam i popatrzyłam na niego. opierał się już plecami o ścianę, dłonie trzymał przy szyi. a wtedy ja zauważyłam, że moje dłonie zaciskają się na poduszce. rozluźniłam uścisk, a wtedy i tatuś przestał się dusić... upadł na kolana...
urwała. w każdym jej słowie kipiało od nienawiści. każde jej słowo było nasączone złością, każde jej słowo, spojrzenie, gest, ton mogłoby w tej chwili zabić... i to robiła... z każdym włosem, gestem, tonem i spojrzeniem zabijała swojego ojca. co prawda już nie żył, ale nie żył tylko cieleśnie, nie żyła ta biologiczna powłoka. on wciąz dla niej żył bo wciąż się z nim nie zmierzyła tak, jak powinna...

Ostatnio edytowany przez Katia Ner`ya (2013-09-15 00:46:29)

zaśmiała się, ale był to nerwowy śmiech, nie normalny...
-nie, nie zabiłam go... akurat to nie ciąży nade mną... ja uciekłam... w swój świat.
odpowiedziała. jeśli zrozumie to dobrze. jesli nie to też dobrze. chciał, żeby mu opowiedziała to to zrobiła.
-więc wyjechaliśmy, przylecielismy tutaj i staramy się żyć... hm... normalnie? tak, chyba tak to się mówi... staramy się żyć normalnie...
dokończyła. ale wciąż stała do niego tyłem wpatrując się w tego misia. ale wciąż kipiała tą nienawiścią. nawet zbytnio się nie przejęła tym, że widzi jej emocje. bo i po co? i tak już je wyczuł...
-lubisz mieć nad wszystkim kontrolę, prawda?
spytała nagle ni z gruchy ni z pietruchy...

-dlatego usilnie chcesz mi pokazać, że gdybyś chciał to mógłbyś mnie wysłać do najgorszego więzienia?
o nie, jeszcze nie czuła się dobrze. teraz dopiero dostała skrzydeł do konrontacji. nie zależnie od tego, z kim. ważne, aby w końcu powiedzieć swoje zdanie...
-afektem jest to, że Kereth dokończył to, co ja zaczęłam pod wpływem emocji? on tego nie przeżył. znaczy nie według normalnego sędziego. on był tylko bratem pokrzywdzonek, tkóy już zabił z premedytacją...
dodała na to jego ''w afekcie''...

-bezpieczna, dopóki stąd nie wyjdę?
spytała z kpiną w głosie. ale wciąż, na upartego, była do niego odwrócona plecami.
-jak to nie? pokazujesz... właśnie przez ro swoje: ''rozumiem, tu jesteś bezpieczna, to zostanie między nami''... to jest właśnie okazywanie tego, że gdybyś mógł to skinieniem palca zawaliłbyś moje życie, wywrócił do góry nogami i nawet byś się tym nie przejął. jest tylko jedno ale... chociaz nie wiem, czy jest ono prawdziwe... tajemnica lekarska...
mówiła cały czas tonem gotowym do zarówno ataku, jak i obrony. chociaż głównie prowokowała. ale na tym polegała jej obrona, przynajmniej w tej sytuacji. odwróciła się i popatrzyła na niego, prosto w jego oczy.
-nie jest tak? Kereth zabił z premedytacją, prawda?