Star Tales - gwiezdne opowieści...

W rzeczy samej, Sisco nie zapałał wielkim szacunkiem od pierwszego wrażenia do tej osoby. Nie, żeby jej nie polubił. Trochę brakowało Macowi stanowczości,a  Sisco mimo swojej masy potrafił wejść na głowę. W pierwszym kontakcie sam na sam oczywiście próbował zafukac go na śmierć a następnie jeść żywcem, ale zielony był wyjątkowo plastyczny i mu zwiewał, co zaowocowało tym ze Sisco traktował go niepoważnie. Ale podążał za nim. Ciekawość jednak robiła swoje,a  obiecywanie zabawy,a  do tego zabawy z dorosłym o którego względy się zabiega – działało. Było dobrym wzmocnieniem. Bo ileż się bawić tą beczką!
Cały korytarz człapał ociężale, ale chętnie, jakby specjalnie się ociągał, by go prosić ażeby szedł. Wydawał dziwki jak przy odkorkowywaniu butelek – takie pykanie. Olbrzymie cielsko kołysało się na boki, kiedy naprzemiennie olbrzymie stopy majestatycznie rozkładały się na uczelnianej marmurowej podłodze. Tłoki dudniły i syczały złowieszczo, współgrając z mroczną czerni olbrzymiej maszyny bez oczu – bez tożsamości. A przecież cieszył się, świadczyły o tym jego dziwki i aura w Mocy.
Kiedy doszli, zatrzymał się na chwile, by po komunikacie „to tutaj” wyzwolić skumulowana ekscytację, i po zaparkowaniu łbem w chudą klatę Maca odepchnąć go i wepchać się do gabinetu „po kaleeshiansku”, czyli na chama.
A skoro tylko się tu dostał, zanim jeszcze w ogóle wyłuskał nieruchomego Jamesa z tła, rzucił się w radosny wir przewracania krzeseł.

Sisco miał całkowicie obok to, o czym rozmawiali. Krzesła były fantastyczne, takie szerokie, ale wywrotne. Łatwo robiły hyc na plecki. Siscowi wprawdzie było trochę ciasno w tej części gabinetu, zajmował sobą prawie całą przestrzeń, a jego czerń jakby zabierała światło. Nic dziwnego, prawie dotykał sufitu, lampy świeciły mu na głowę – to go trochę oślepiało, ale nie całkowicie, bo siatka chroni. Odczuwał jedynie lekki dyskomfort, a wszystkie oczka pracowały na pełnych obrotach – lewe widziały ścianę, drzwi i pewnie gdzieś tam element Macka, prawe to, co jest za biurkiem i przede wszystkim okno (które wydało się Siscowi jakieś takie dziwne),a  przednia para...
Przednia para za sprawa tego co widziała zadecydowała o tym,ze całe ciało znieruchomiało. W szerokim, niezwykle barwnym polu widzenia znana postać patrzyła mu w oczy, milcząc.
Sisco zrobił krok do tyłu i z  cichym sykiem tłoków przekręcił wielki łeb w bok. Reagował na każdy ruch. Cichymi dźwiękami o pytającej tonacji.
James się pochylił.
Mruk mruk?
James złapał krzesło.
Mruk mruk?
James je postawił.
Cisza.
5 sekund... 10.... 15... cisza, cisza.
I nagle z mozołem podnosi się wielka jak komoda trójpalczasta człapa. Trochę Sisciem chwiało, on jeszcze nie potrafił wyważyć cielska i manipulować kończyna, jednak od razu widać było do czego zmierza. Wielki palec nacisnął na nogę krzesła, by je postawić. Mruczał przy tym w napięciu i skupieniu,a  nawet – pewnym motywującym stresie.

Krzesełko przeważyło i nagle Sisco z przejęciem ale i radością stwierdził, ze się udało! Że stoi! Zamruczał radośnie, unosząc łeb tak ze 'czołem” spotkał się delikatnie z sufitem i rozmarzony, zadowolony wykonał kilka ruchów na boki, trochę jakby tańczył lub kołysał się na wietrze. Nie była to dzika radość, a takie subtelne, harmonijne zadowolenie.
Ale nie rzucił się na ratunek innym krzesłom. Zaraz pochylił łeb, stwarzając wrażenie ze zaraz naprze na Jamesa i go przewróci. Ale nie, był uważny. Opływowy pysk zawisł na wysokości twarzy barabela, a  cichutkie pomruki informowały, ze Sisco jest gotowy na nowe wyzwania, i przede wszystkim – ze jest bardzo skupiony na nim. Maca już nie widział, krzesła tez nie były ważne. James sprawił,ze Sisco chciał postawić krzesło.
Był skupiony, ale gdzieś na granicy świadomości zastanawiał się, co to znaczy, ze „Sisco onieśmiela”. Teraz jednak specyficzna woń wydychanego przez układ chłodzenia powietrza kołysała samotne włoski fryzury jedi.

To, co usłyszał wywołało w nim przede wszystkim duży lęk, ale zaraz obok niego równie wielką ciekawość. I tylko to, ze miał do czynienia z Jamesem, osobą, którą już znał i darzył zaufaniem, postanowił mu zawierzyć, jak dziecko – dac się, oczywiście przysłowiowo, wziąć za rączkę i poprowadzić.
- Tak, ale Haze... wrócimy do niej? – sam nie wiedział, co o tym myśleć. Z resztą jego myślenie było trochę niespójne, co zresztą wszyscy wiedzieli.
Po chwili ponad biurkiem dostrzegł coś, co z opóźnieniem do niego dotarło,a  mianowicie – był stół, nie ma go, za to siedzi sobie Mac. Sisco wydał z siebie długi, głośny, przeciągły pomruk i stracił zainteresowanie Jamesem. Zgubił wątek, ruszył za to w kierunku rodianina, by chwile nad nim postac,a  następnie zabrać się za przesuwanie stołu – tam gdzie był. W końcu James wyraźnie dał do zrozumienia by nic nie zmieniać w tym gabinecie!

Ostatnio edytowany przez Sisco Hasupidona (2013-01-03 11:59:33)

Juz podnosił nóżkę, by zacząć manipulacje stołem. Szczerze mówiąc coraz bardziej mu się podobała zabawa bezpośrednia, nie tylko wirtualna, czy oparta na słowie. Potrzebował tez zwykłego fizycznego wpływu na otoczenie, więc zabawa taka by ła sama w sobie wzmocnieniem.
A mac mu przeszkadzał. Na początku miał na niego wylane – bocznymi oczkami kontrolował tylko Jamesa, kiedy go zawoła i oznajmi, że ruszają, a Mac – a niech sobie skacze. Ale wszedł między wódkę a zakąskę, na co Sisco zareagował nieznacznym odsunięciem się i skupieniem na rodianinie. Tak jak we wcześniejszym przypadku z Jamesem, jednak – minęła chwila, po czym – łeb w bok i na Maca z boku naparł, używając wystarczającej siły by go odepchnąć, usunąć z drogi. I nadal swoje.

I nastąpiło gwałtowne nastawienie łba przodem do mistrza jedi, z jednoczesnym całkowitym zamilknięciem, jedynie oddech maszyny, bo oddechu żywej istoty nie sposób było usłyszeć wśród szumu różnych mechanizmów. I patrzył na nich. Na maca tez, aż w końcu  -mrukniecie, i człap – cienkie pacniecie wielkiej metalowej podkutej gumą stopy o dywan. Dwa kroki i już był na środku, gdzie ustawiwszy się odpowiednio – najwyraźniej postanowił czekać na to co będzie. Ale nie ma co się łudzić – długo czekał nie będzie, więc dobrze by było od razu go tam zatrzymać

Rzeczywiście – trzeba było go trzymać, bo odruch łba w dól był już mocno zakorzeniony, w końcu na codzien stykał się z istotami dużo mniejszymi od siebie, a pochylanie łba i lepienie się były jego głównym elementem przekazywania pozytywnych uczuć.
Za pierwszym razem zrozumiał od razu, za drugim był już bardziej rozanielony tym wstępem do medytacji, bo jego zmiękczony do granic umysł w ogóle się nie opierał. Sisco byłby rad się teraz cały o Jamesa oprzeć, ale po kolejnej, troche silniejszej sugestii, wróci,a  po chwili wyłączy się. W sensie metafizycznym, czyli po przyjęciu najwygodniejszej pozycji – spoczynkowej – będzie sobie bujał w obłokach. Nawet nie mruczał. Opadł w dól na wysięgnikach a zapadki bezpieczeństwa zablokowały kolana. Działa zawisły w pozycji spoczynkowej a łeb równolegle do podłoża.
Sisco był gotów do „zabiegu”