Star Tales - gwiezdne opowieści...

Teraz, jeśli chodzi o Jamesa, działać będzie tylko umysł. Siła woli. Moc w rękach rzemieślnika myśli i energii. James usiadł na podłodze, ze skrzyżowanymi nogami między stopami Sisco. Wbrew pozorom było to najbezpieczniejsze miejsce w tym pomieszczeniu, jeśli Sisco się spłoszy, na pewno nie będzie skakał w miejscu.     To nie było bez znaczenia, choć James nie podejrzewał, by było gorąco.
Mac siedział w pewnym oddaleniu od nich. Miał ze sobą cyfronotes, który połozy tak, by wygodnie mu się pisało. Miało to bardzo praktyczne zastosowanie. Kiedy James był z kimś w transie, prowadził w mocy sesje psychoterapeutyczna, nie mógł jednoczesne „katalogować” przebiegio zdarzenia, to, co się działo, kierowanie światem i kontrolowanie czasem kilkunastu umysłow (tutaj tylko trzech w tym tylko dwóch biorących aktywny udział) było bardzo wyczerpujace. A czasem trzeba zdać relacje, tak jak teraz – radzie. Mac będzie uczestniczył jako widz i wszystko skrupulatnie spisywał.
Juz wcześniej zdarzało się, ze James prowadził takie „sesje” w obecności sędziego i prokuratora,a  także protokolanta który robił to, co dziś zrobi Mac.
I nagle, w spokoju rozanielenia niebytem wśród czystych mysli pojawił się punkcik. Punkcik na horyzoncie, który wymalował się w sawannę, pokryta wysokimi trawami, ale Sisco ujrzy ją taka, jaka zna z domu. James widział sawannę odrobinę inaczej, na pewno, ale te różnicę nie mają tu znaczenia.
W trawie zaszeleściło coś. James posuwał się do przodu. Odganiał rękami wysokie trawy, torując sobie droge. Byl jednak uważny i zatroskany.
- Sisco, gdzie jesteś?

Wędrowiec przyklęknął przed małymi trumienkami, obejrzał je, biorąc każdą do rąk. Układał je obok siebie. Spojrzawszy w niebo westchnął, i zapłakał cicho, przepełniony smutkiem.
- Jednak – szepnął do Słońca – umieranie jest częścią życia. Coś umarło. Coś żyje nadal
Do każdej z trumienek włożył coś, a to kawałek suchej trawy, kamyczek, pancerzyk jakiegoś zwierzątka, promyk słońca i oddech wiatru. Spoczęły te nie odnalezione wspomnienia,a  James wziął je wszystkie i udał się na wzniesienie, miejsce wyjątkowe wśród tych trawiastych bezdroży. A tam, wziąwszy łopatę, w pocie czoła, w żalu, ale i nadziei kopał oddzielny grób dla każdej z nich. Pochował je wszystkie, zakopał i uczcił każdą pomnikiem z kamienia i chwilą zadumy.
A potem, gdy minął właściwy czas wstał, i u brzegu skarpy wpatrzony w słońce przetarł zawilgocone czoło, przemówił.
- Nadal tu na ciebie czekam. Czuje się taki samotny...
Usiadł na trawie. Teraz był na łące, wiosennej, trochę chłodnej, ale odzywającej. On opuścił głowę i objął ramionami kolana.

Podniósł głowę. Czuł na pliczku ciepłe promienie słońca. Teraz jego włosy falowały na wietrze, ciepłym, miłym, a zapach rodzących się kwiatów wpływał jakby od razu do płuc.
Spojrzawszy w  bok i ujrzał zawiniątko. Ciepło narodziło się w  okolicach serca. Ujął je delikatnie w drżące ręce i chwilę ważył w  dłoniach, po czym przytulił mocno do piersi, opuszczając przy tym głowę. Kołysał się na boki i cieszył z tego spotkania. Długo, by podzielić się z zawiniątkiem swoim ciepłem.
- Zabiorę cię do domu – szepnął i wstał, by wejść w progi miejsca podobnego wyglądem do uniwersytetu, jednak bez szczegółów, lub z takimi szczególikami które zapamiętał Sisco. Ale on ujrzy to inaczej, niż James.
Będąc już w tym miejscu zasiadł na miękkim dywanie i położywszy zawiniątko na nim, zaczął je powoli rozwijać.

Był cierpliwy, odkładał na bok wszystkie ręczniki, i te czyste, i te brudne. Pracował, nie tracąc nadziei, aż w końcu nagroda się ukazała. Zachwycił się widząc ową istotę, malutka i bezbronna.
- Jesteś, mówiłem, że cię znajdę – szepnął czule po czym wziął istotę na ręce. A właściwie – do rąk, bo była taka malutka. Wsunął palce pod nia i pozwolił by ciałko oparło się na jego dłoniach. Podniósł na wysokość piersi i przytulił do ciała, obejmując palcami, jak małego zwierzaka.
- Jesteś...

Patrzył na to stworzonko w swoich dłoniach, takie malutkie. Gładził je kciukiem bo boku łebka, po futerku.
- To wspaniale – odparł – Wspaniale, ze jesteś. Teraz twoje życie się zmieni, bo najważniejsze, to być. Świetnie, ze już się urodziłeś. Jestem zaszczycony tym, ze mogłem przy tym być
Ostrożnie postawił Sisco na dywanie, na nóżkach, przytrzymując jeszcze jakiś czas, w razie czego gdyby nie dał rady. Bo teraz Sisco już nie bezie sam. Zaufał im i urodził się. A oni go nie opuszczą.

Dywan się zmienił. James się uśmiechnął. Wspaniale – pomyślał – ta wykładzina jest naprawdę ładna.
Teraz siedział ze skrzyżowanymi nogami tuż za malutkim kształtem.
– Oczywiście – zgodził się ciepłym głosem, na usłyszaną prośbę. Umieć prosić o pomoc to ważna umiejętność. Dobra, godząca nas z własnym ja, często niedoskonałym.
James ujął Sisco delikatnie dwoma palcami po bokach, tuz za działami, które tutaj nie występowały, po prostu ich nie było,a  jedynie jakieś nic nie znaczące wypustki. Widać nie były dla niego ważne.
Podniósł istotkę i przytrzymał, by mogła pozbierać pod sobą nogi.

Rozwarł palce, jednak pozostawił po obu stronach malucha miseczki z dłoni, w razie czego, jako asekuracja. Tez się uśmiechał, cały czas.
- Nie śpiesz się z tym. Niczego nie można przyspieszyć. Choć może masz teraz wrażenie, ze możesz wszystko i wiesz wszystko. Daj sobie dorosnąć, a wszystko będzie dobrze...
Patrzył teraz, co Sisco będzie robić. Wszystko to, co mu przeszkadzało do tej pory, wreszcie zaznało spokoju. Teraz już nic go nie ogranicza.

James nie poszedł za nim. Ale siedział i czujnie go obserwował. Mały Sisco mógł czuć na sobie jego ciepłe spojrzenie podążające za jego pierwszymi krokami na podbój świata, który należy tylko do niego. Tylko do małego Sisco.
Sisco szybko dotrze do miejsca, które było ulica, tak, jak on ja widział. Był mały, więc wszystko miało prawo być większe. Po drugiej stronie przepaści ulicy widać było szyld. To była szkoła.