Star Tales - gwiezdne opowieści...

Jako, że Cho'da nie wychował się w Świątyni Jedi to nie tylko zachował swoje pierwotne instynkty, ale też znacznie je rozwinął. Wiele lat żył jako zwyczajny członek swego plemienia, więc potrafił się obejść bez pomocy Mocy. Zaś dzięki jej zasobom... cóż widać od razu, że bardzo szybko adaptował się do nowych warunków.
Znowu nieznacznie się przemieścił, by widzieć lepiej pakunek pozostawiony na ziemi. Ciekaw był, co tam może być. Jeżeli to coś cennego, to na pewno to sprzeda a zarobione w ten sposób kredyty wyda na pomoc potrzebującym. On sam zbyt wiele nie potrzebował.
- Twierdzisz zatem, że jesteś ambasadorem Zakonu? Dobrze więc, dotrzymaj mi kroku, a wtedy porozmawiamy
Odpowiedział nieco głośniej a potem głośno zaszurał pazurami po metalowej płycie rury. Zaczął szybciej się przemieszczać, skacząc z jednego wystającego elementu na drugi. Jeśli Asyr chciał rozmawiać, to muszą się przenieść. To nie było dobre miejsce do odbywania takich dyskusji.

Ta chwila rozterki kosztowała Asyra cenne sekundy i Cho'da zdążył go już nieźle wyprzedzić. W dodatku nie poruszał się prostą ścieżką, tylko kluczył, co chwilę skręcał, wybierał trudniejszą trasę, która wymagała większego skupienia. Tutaj wciąż panowały ciemności, wiec przy każdym kolejnym skoku trzeba było w pełni zdawać się na Moc. Osoba w nią wsłuchana odnajdzie odpowiednią drogę.
Była to pewna forma zabawy i testu. Cho'da wiele słyszał o jedi od swego mistrza, ale prócz niego nie spotkał na swej drodze innego przedstawiciela Zakonu. Był więc ciekawy. Zastanawiał się, jak wiele jeszcze musi się nauczyć, by być godnym miana jedi.

W transie minuty mijały bardzo szybko, a pokonywane metry szybko zmieniły się w kilometry. Zmieniło się też otoczenie. Ilość rur znacząco wzrastała, podobnie jak ich średnica. Niektóre z nich miały po kilkanaście metrów średnicy, co robiło wrażenie. Trzeba było też uważać, bo w niektórych miejscach metal był wilgotny i łatwo było o poślizg, jeśli straciłoby się czujność.
Cho'da znał tą trasę całkiem nieźle, mógł ją pokonywać z zamkniętymi oczami. Przeciskał się między szczelinami pomiędzy rurami, raz zeskakiwał na niżej biegnące rurociągi, innym razem zaś wskakiwał na wyższe kondygnacje. Cały czas utrzymywał stały dystans do bothanina, jednak zawsze uważał, by ten się ostatecznie nie zgubił.
Z czasem hałas aerowozów przycichł, zaś dominującym odgłosem stał się teraz szum wody i syk pary. Zrobiło się tutaj też wyraźnie cieplej. Oddalali się od zamieszkałych rejonów, wkraczając do sekcji przemysłowej.

Wątek kontynuowany w tym Temacie