Star Tales - gwiezdne opowieści...

Coś owe mimo iż wyglądało jakby nie miało oczu – nie było ich nigdzie widać – miało bardzo dobry wzrok, toteż zauważyło coś w lesie, ruch. Zapatrzył się, ale ruch znikł.
Sisco nie był straszony lasem, toteż pierwszym jego skojarzeniem nie było to ze tam jest coś złego i na pewno na niego dybie.
Poza tym – on tam nie wejdzie do lasu. Nie wejdzie do lasu bo tam jest las.
I tak chwile sobie w oczy patrzyli, z lasem.
Ale ty głupi jesteś Sisco – zganił się w myślach.
Ducha zobaczył co go stary Ut widział. No bo patrząc po zawartości jego piwniczki to mógł widzieć... podobno coliański alkohol jest lepszy niż absynt. Sisco tego nie sprawdzi, on jest podpity po jednym cukierku z brandy.
Jeszcze chwila takich dygresji i stwierdził, ze to co widział w lesie to mu się wydawało i nie ma tam nic tak naprawdę.
Ruszył powoli swoje wielkie cielsko za bramę i dreptał powoli tak długo póki dróżkę stanowił ubity piach. Na granicy zielonego, jak na komendę – stop.
Opuścił łeb i patrzy się. Na trawę. A taka tłusta kępa tam zdarzyła się, i jakiś biały kwiatek z żółtym okiem z tego sterczał. Sisco wydał z siebie ciche prychniecie, bo to było... jakieś takie kuriozalne, kwiatek (kojarzący mu się bardziej z nadrukami na kartkach okazjonalnych niż z rośliną) ja takiej kępie zielonego futra...
- Ale se miejsce znalazłeś, bez kitu... – wymruczał w basicku głosem w którym czuć było rozbawienie. On naprawdę NIE WIEDZIAŁ ze kwiat wyrósł z tej kępy a nie był jakimś oddzielnym niezależnym bytem, który tu się dzisiaj znalazł i jutro już pewnie nie bezie go bo pójdzie gdzieś.

I tym razem kompletna niewiedza i ignorancja w temacie Sisca niechcący – postawiła go w dobrym świetle względem tego... ducha.
Oczywiście dłuższy czas nie wiedział co się dzieje, dopiero to przeskoczenie na sąsiednia gałąź wywołało odpowiednio silny dźwięk. Sisco miał bardzo dobry wzrok ale za to słaby słuch, od czasów operacji mózgu która przebył na Coruscant, a która uratowała go od bycia warzywem, tak przy temacie roślinnej.
Zaskoczony, ale jeszcze nie wystraszony przysiadł charakterystycznie w kolanach, a boczne sensory wzrokowe momentalnie wykryły ruch i przekazały dalej, tak tez zaraz obły łeb Sisca skierował się przodem na istotę na gałęzi.
Na początku nie wiedział co to jest, to chyba jakiś fantazyjny element drzewa. I pewnie już teraz by zwiewał aż się którzy do domu, gdyby nie to ze już jedno gadające drzewo (mistrza Khara) widział.
I się chyba z minute tak gapił jak jakiś w newralgiczne miejsce jebnięty, a ona zaś mogła podziwiać własne odbicie w lśniącej gładkiej siatce sensorycznej.
- eeee... cześć... duchu? – no i się w końcu odezwał.

Nie było widać oczu, ale można było bez trudu po jego zachowaniu domyślić się ze są i gdzie są.
Znowu dłuższy czas milczał i tylko się przyglądał. Jakby miał kłopoty albo ze słuchem, albo z mózgiem.
Kiedy zeskoczyła, to ta wielka durastalowa, dwutonowa masa na dwóch nogach znajdująca się przed nią, cofnęła się zachowawczo. To, co ubiera się w liście jest dziwne.
A nie jest to tutejsza moda, bo by wiedział.
- No tak po wyglądzie to jesteś humanoidem. Po mowie to raczej istotą inteligentną. Nie wiem... ekologiem jakimś jesteś? – olbrzymi masyw łba zaopatrzony działkami po bokach przechylił się w  bok, w geście jakby zaciekawionego ptaka.
- Bo na ducha to taka mało przeźroczysta jesteś jak na moje pojęcie o duchach... – głos miał spokojny, czysty, pięknie modulowany. Na pewno nie był to droid. To już ustalono. W środku czuć było tlące się zupełnie świadome życie. Choć nie miało się najlepiej, było chore i słabe. Tam, w środku tego olbrzyma.

Zauważył już jej ton i podejście, musiała więc choć po części wiedzieć w jakiś sposób kim jest. Albo nie wiedzieć co to droid ale to raczej wykluczone, jak się mieszka na Colli IV to nie można nie wiedzieć. Choć tu droidy się lubi i podchodzi do nich bardzo uczuciowo.
Istota poruszała się a Sisco tak tylko wodził za nią wzrokiem, zaciekawiony, ale i nieco zaniepokojony. Bo dziwne, wiadomo.
- ja? – zdziwił się,ze go w ogóle pytają. On już się tu sławny czuł. Ale zdał sobie sprawę, ze ona musi mieszkać w lesie i mieć wywalone na to co się akurat teraz dzieje w mediach.
- Ja pochodzę z Coruscant. Wiesz, co to Coruscant? Jestem Sisco. Tak mam na imię. I zajmuje sie śpiewaniem. – uznał ze chyba więcej to sam nie wymysli. Miał serdecznie dość opowiadania każdej napotkanej osobie swojej biografii.
- A ty kim jesteś jeśli nie duchem i nie ekologiem choć można tak rzec?

- Szczęściara – mruknął on. Nie znała nic poza swoim lasem, okolicznymi wsiami,a  planeta to już na amen ostateczność. Tak myślał.
- To takie wielkie miasto. Większe niż wasza stolica. Sto razy. – starał się być prosty i wymowny zarazem. Oczywiście Coruscant było jeszcze większe, ale liczba „sto” jest taka... działająca na wyobrażenie wielkości.
Milczał chwilę obserwując ten gest na drzewie. Mu to się kojarzyło z tańcem na rurze. A w najdelikatniejszej wersji jak zostawianie swojego zapachu przez zwierzęta co widział tylko  na filmach.
- Tak, o mnie, zrobiłem tu trochę zamieszania. Ciekawi byli. – zrobił chwilową pauzę.
- Nimfa leśną? – coś mu to mówiło, ale nie mógł sobie teraz przypomnieć. Próbował posiłkować się holonetem, z marnym skutkiem, bo słowo „nimfa” podnosiło się głównie do baśni i legend.  Musiałą to być nazwa zwyczajowa jakiejś rasy.
- I takkk... nimfa leśną... zajebiście... – jakiś się zakłopotany wydał, najwyraźniej nie wiedząc „z czym się je nimfę leśną”.
Przeważywszy olbrzymie ciało na bok uwolnił jedną nogę i zaczął sobie ot tak od niechcenia grzebać w piachu wielkim jak pufa palcem.
- Wybacz, ale u nas nie ma nimf... może dlatego że nie ma lasów... i tak sobie nie wiem co mam pomyśleć.

W niedalekiej odległości Sisco cały czas ją obserwował. Był to zupełnie odmienny biegun – potrafił nie tylko żyć bez lasu, ale też – nie rozumiał koncepcji przyrody jako takiej i do lasu jeszcze za swojego świadomego  życia nie wszedł. Do prawdziwego, bo do sztucznego już wchodził. Do parku też – bez zachwytów jednak. Podchodził do sosen, do innych drzew nie.
Był to typowy mieszczuch. Nawet jagód nie jadł z  lasu. On w głębi duszy uważał ze owoce biorą się ze sklepu. Chociaż niby w teorii wiedział skąd.
- Wiesz... nie. Zupełnie nie. Mój świat jest naprawdę bardzo bogaty i kolorowy, daje całe zatrzęsienie możliwości, a już na pewno takim osobom jak ja. – kiedy się tak z Sisciem rozmawiało to nie widziało się wielkich różnic intelektualnych miedzy nim a sobą chociażby i łatwo go było wyobrazić sobie wśród ludzi, jednak – jak popatrzeć na niego od tej technicznej strony, to była to istota bardzo ułomna. Z powodu niepraktycznego ciała, braku rąk i innych jeszcze kwestii których nie widać. Wyobrażenie życia w miejscu innym niż dostosowane miasto bez barier budzi ogromny lęk.
Na początku nieco się odchylił, chcąc uzyskać odpowiednią odległość by zogniskować spojrzenie na zbliżającej się ręce, ale potem dał się pogładzić. Co ciekawe, wcale nie był zimny, jak to się zwykło myśleć o droidach. Miał temperaturę ludzkiego ciała.
- Wiesz... to śmieszne ale boje się trochę... – tu na tym ubitym piachu było ok, do piachu jakoś się przyzwyczaił, plaże, synonim luksusu, te sprawy. Ale zaraz za ta drużką było to zielone futro i mech. Niby toi ogarniał, ale przecież chodził do szkoły i mu powiedzieli ze rośliny są żywe. To co, on ma biegać po żywej trawie? To jak po głowie komuś – bo tak jeszcze owady żyją. Takie jak on, tylko mniejsze. Ma swoim krewniakom chałupę rozdeptać?
Głupie to i uproszczone, ale on tak to widział. Dla niego roślina to było cos w rodzaju domowego zwierzaka – u siebie miał trzy rośliny, Senatorke, Cytrynkę i jedną bez nazwy uratowana z supermarketu.

Zachęcony rzeczywiście popatrzył – łeb przygiął, lekko się odchylił by móc widzieć i przyjrzał się tej demonstracji.
- No super, tylko ile ty ważysz? Bo ja 2085... wydaje mi się ze jest miedzy nami różnica w tym względzie...