Star Tales - gwiezdne opowieści...

W sumie jak Braian trochę pobłądzi to na pewno stanie i zacznie się rozglądać. I wtedy zobaczy ze nad nim dwa pietra, przez szkło które stanowiło wszystkie ściany (i bardzo shizowy efekt) da się zobaczyć właśnie Sisca. Ot po prostu jak gdyby nigdy nic stał i najwyraźniej z kimś rozmawiał.
By się do niego dostać trzeba było wejść schodami lub wjechać winda na drugie piętro i kawałek podejść korytarzem do drzwi 18 – siedziby fundacji prostokąt.

Jeśli tu czuł na sobie wzrok ludzi to mógł być pewny że patrol CSB już jedzie. Trzeba było ruszyć trochę głową, zdać sobie sprawę ze taki wygląd budzi strach i  -  zmienić ten wygląd, no na Moc, kupić sobie normalna kurtkę i spodnie to nic nadzwyczajnego. Ale na ten temat to Sisco Braianowi dołoży więc narrator nie musi.
Zaraz po zapukaniu, o ile w ogóle zdąży to zrobić, drzwi się rozsuną, a było to drzwi wielkie, szerokie, zeby się pan prezes swobodnie mieścił.
Po wejściu można było odczuć ulgę, bo gdzieś znikało to szklane piekło i ściany były normalne, beżowe.
Nastała tez nagle jak makiem zasiał zimna cisza i Braian mógł zdać sobie sprawę że patrzy na niego kilka par oczu.
I płacz – jakaś mała dziewczynka zaczęła płakać. Matka porwała ją na ręce, zaczęła krzyczeć „sith” i schowała się za Sisciem, który tez wyglądał jakby mu kopara opadła.
Ale rozpoznał Braiana, i chcąc wszystko załagodzić rzucił głośno:
- No czy ciebie chłopie pojebało?! – gungańska sekretarka zamarła z palcem nad guzikiem alarmu.
- Spokojnie, to mój kolega, on jest metalowcem... – wyjaśnił Hasupidona.

- Nie wiem kiedy ostatnio oglądałeś wiadomości, ale wojna wisi na włosku – warknął przyciszonym głosem, po czym wykręcił, odpychając delikatnie matkę z dzieckiem na sofę.
- Chodź do gabinetu – musi stąd zabrać tego „sitha” i schować. Leri miała racje, by uważać na niego. Ale w tym przypadku w zupełnie innym stylu. Jutro będzie afera, jak dwa plus dwa równa się cztery.
Gabinet był po prostu oddzielnym pokojem gdzie jedną ścianę zajmowały szafki z dokumentami, na drugiej stała używana kanapa od darczyńcy, a za kanapą, pod oknem z sześc worków stu litrowych wypchanym czymś nieregularnym.
- Kuźwa, Braian...  -wycharczał Sisco kiedy drzwi się zamknęły i już byli sami.
- Chcesz mnie zniszczyć?! Ja jestem osobą publiczną, już kij w to ze jestem piosenkarzem – mam fundacje, to instytucja porządku publicznego, zależy mi na opinii... – ustawił się przodem do t'wileka w pozycji opresyjnej.
- Jak nie mogłeś poczekać dnia az ci z pralni ciuchy oddadzą to było to załatwić przez-holo, masz mój numer chyba, nie?

- O matko... – jęknął Sisco. Weź i miej dobre serce. A on miał, co poradzić.
I gdzie ja tu teraz znajdę ciucholand na górnym mieście...
Spojrzał przez okno na panoramę Równika. Było jasno. A jak na złość kiedy tu było najpiękniej, Sisco nie pracował. Bywał w fundacji rano, później męczył się w studiu lub szpitalu.
- Siadaj... – jak już się tu pojawiło coś tak dziwnego, to jak wyjdzie szynko – jeszcze gorsze będą przypuszczenia.
W sumie najrozsądniej teraz czekać aż przyjedzie to CSB które na pewno ktoś wezwał. Przecież taki Braian wzbudza panikę wśród ludzi!
Międzyczasie Sisco z systemu już dzwonił do wszystkich znajomych fizycznie podobnych do Braiana z prośba by jakieś swoje stare ciuchy pożyczyli...
I przywieźli do fundacji. Nawet do mistrza Jamesa napisał.
Przeszedł pod drzwi i odczekał aż się otworzą.
- Ulla, zalej szyszkę, co? Jest wszystko w porządku. – rzekł do bladej ze strachu sekretarki, i sam schował się w pokoju,a  drzwi się zamknęły.
- Braian, to jest Coruscant, nie możesz być taki beztroski, musisz liczyć się z tym,z e tu panują inne zasady, lub W OGÓLE panują zasady...

Sisco wydał z siebie coś w rodzaju westchnięcia. Poniekąd rozumiał. A na pewno to ze gość zasługiwał na pomoc, oczywiście zakładając ze nie jest oszustem. Sprawa ciężka. Siscowi jednak tez nikt nie chciał pomóc z powodu jego fizyczności. Tez uważano, ze jest niebezpieczny mimo stu pięćdziesięciu ośmiu różnych zaświadczeń od specjalistów.
Sam trochę się bał, ale nie można też nie dać facetowi szansy.
- okej... masz jakiś pomysł co byś chciał robić? – wrócił do okna by znowu wyjrzeć przez nie. Bocznymi receptorami patrzył na Braiana. Jakby go przebrać w normalne ciuchy to całkiem zwyczajny t'wilek będzie. Troche tylko tatuaże przeszkadzają. Ale wiele osób ma tatuaże. Także takie. Zwłaszcza zabrakowie.

Drzwi się rozsunęły, weszła Ulla, blada jak prześcieradło, z tacką na której parowały dwie herbatki w szklankach – jedna ze słomką. Efekt herbatki dało zalanie małej zielonej szyszki wrzątkiem.
- Śmiało, nie bój się. Dziękuje  -dziewczyna zachęcona przez Sisca weszła, postawiła tackę i wyszła pospiesznie. Hasupidona odezwał się dopiero kiedy zamknęły się drzwi.
- póki nie zmienisz wyglądu to możesz sobie szukać. Sam kanclerz co roboty nie znajdzie. Ale spoko, za godzinkę będzie kolega i coś przywiezie. A ja postaram się znaleźć cos, acz nic nie obiecuje, więc najlepiej na własna rękę szukaj tez sam. Dla ciebie najlepiej bezie jak zajmiesz się usuwaniem zniszczeń na dolnych poziomach. Wydaje mi się,ze mam kontakt z jednym gościem stamtąd...

Olbrzymi kształt nadal stał przy oknie. Teraz widać było jak obserwuje Brajana. Zdawał się być spokojny.
- O twoje referencje to raczej próżno pytać, co?
oczywiście ze tak. Był sithem, nie zdobywał wykształcenia.
- Nie, nie potrzebuje. Z wielu powodów  -z wielu powodów nie Brajana.