Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Weź! – pacnęła go ręką w blachę, jakby chciała skarcić i za chwile jej wielkie oczy oparły się o twarz nieznajomej dyrygentki.
- Ale jak tak można Siscowi rozkazywać dla zabawy... – miała dla niego zawsze ogromne pokłady współczucia, uważała ze już nikt nie ma prawa go „krzywdzić” bo tak dużo przeszedł.

W sumie zabawa w mistrza i ucznia to tez rozkazywanie. Popatrzyła jeszcze na Sisca i dała się zaprowadzić. Mimo wszystko czuła jakieś podniecenie i wyróżnienie, ze oto ona – zielona przecież – teraz sobie „popdyryguje'. Nie za bardzo wyobrażała sobie, jak można grać na wokaliście. Nie miała o muzyce pojęcia, wszystko tu było takie... niemożliwe.
Wreszcie znalazła się na podeście, ale i tak była mała...
Zagryzła wargi, by stłumić uśmiech, kiedy patrzyła na Sisca przed sobą. Pomachała mu, choć nie daleko stał.

Starała się szybko myśleć. Spojrzała na swoją dłoń.
Tylko co to znaczy wyżej? Ze co, na palcach będzie śpiewał? A jak niżej to się połozy?
Mini zaśmiała się do siebie bezgłosie. Dziwne to. Dla niej fakt ze Sisco zaśpiewał wcześniej tą piosenkę, to znaczyło że... że zaśpiewał. Ze to jakoś samo mu przyszło ze ma zaśpiewać właśnie tak, bo tak wymyślił.
A tymczasem wszystko ruszyło.
No dobra, to spróbujmy. Dawaj wysoko, zobaczymy jaki efekt.
I podniosła rękę wysoko, zatrzymując ją tam.

Oczy się Mini zaświeciły. A więc tak to działa!~zaraz wpadła na sto pomysłów tysiąca różnych śmiesznych kombinacji, ale zaraz sobie uświadomiła ze nie można się znęcać na Sisciem. Wróciła ręką do punktu zero i przez to myślenie przepadł jej jeden werset.
Pomyślała że „zaśpiewa” to ładnie, ale inaczej trochę.
Teraz zniżyła Sisca i „poleciła” ściszyć głos, tak jak ta pani tłumaczyła, by później trochę spowolnić i zakończyć tak, by słowo „dyjament” głośno zaśpiewał.

I ostatni werset pozwoliła mu zrobić jak wcześniej, bo wróciła do punktu zero. Niby takie nic, ale rumieńce na twarzy się pojawiły. Sisco był prawdziwym piosenkarzem, zarabiał na muzyce a ona nim dyrygowała. Zrobiła swoją wersje piosenki – głupia, ale swoją. Trudny materiał, wolałaby jakaś lżejsza piosenkę „robić'
- ja nie wiedziałam ze tak się da!

Wyszczerzyła się jak szczeżuja. W innych okoliczności może i nie, ale teraz Sisco przedstawił śpiewanie jako świetną zabawę i zero jakiegokolwiek stresu, rzecz prosta i przyjemna, ze zgodziła się od razu.
- jasne! – podbiegła do niego zaraz, i – położywszy na nim ręce odsunęła go tak o krok(jego) dalej. Odmawiając pomocy zaczęła obniżać mikrofon, ale że nie szło jej to, to zaraz przysunęła sobie pustą skrzynie i kiedy na niej stanęła, wystarczyło tylko mikrofon zniżyć na przegubie a nie na rurce. Kiedy się odwróciła do Ssca, byli podobnego wzrostu.

Mini strzeliła z palców. Odczuwała ten rodzaj podniecenia który uwielbiała – robi coś pierwszy raz, czuje się silna i do tego na maksa bezpieczna, bo Sisco jej nie skrytykuje. On za grzeczny by to zrobić. Z resztą po co ma krytykować, to łatwe. Po prostu trzeba zaśpiewać, tak jak on wcześniej, piosenka bardzo wpadała w ucho, więc nie będzie problemu.
Tak uważała. Uśmiechnęła się kiedy i jej dano ten znak. Takie to wszystko dorosłe ! Profesjonalne! Jeszcze jej nikt nie powiedział, ze smarkula. Najpierw dyrygowała, teraz będzie śpiewać.
Złapała nasadę mikrofonu jak prawdziwa gwiazda która będzie się wczuwać.
cooo-oo-o raz to-oo-o z ciie-e-ebie jako z gwiazdy smolnee-e-eej...
W około-o-o lee-e-ecą szmaty zapalone-e-ee...
Jak się łatwo domyśleć zaraz poleciały dzwięki fałszywe, skrzeczące i rwane, na ściśniętym gardle. Ani poczucia rytmu, ani nic, akcentowała po swojemu, nie jak Sisco – choć słychać było ze się stara, ale „samo tak wychodzi”.
Jednak na nieszczęscie dla nich śpiewała do końca...
....Wiekuiiisteego... zwycięstwa zaaaa-a-a-ranie.... – i zakończyła kaszlem już poza mikrofon, jeszcze podczas podkładu, ale zaraz wyszczerzyła się do Sisca, bo jej się podoba.
- Gardło boli. Ciebie też? – nie wiedziała jak to u niego jest a chętnie się dowie.

Napiła się i odstawiła butelkę przy swoich stopach. Zerkała na Sisca ciekawsko. Rzeczywiście, ciężko było zauważyć niezwykłość jego ruchów kiedy był taki swobodny. W pewnym sensie niepełnosprawność znikała.
Mini nie bała się i bardzo mu ufała, ale kiedy robił to... rozciąganie, to zrobiła wielkie oczy i trochę się przestraszyła. Ze źle obliczy, ze jej urwie stopy, albo co gorsza kręgosłup przerwie.
Ale nie.
- Nie bolało. Choć przyjemne też nie było. – rzuciła nadal z wytrzeszczem. Kiedy ją tak rozciągał i teraz jak stał, jej lekku wiło się trochę niespokojnie, jakby się miało na supeł zawiązać.
Zajęcia z oddychania miała, wiedziała co to oddech przeponowy, choć zazwyczaj oddychała jak jej wygodnie – co było proste i logiczne. A więc piersiowo, jak brała głęboki oddech to aż ramiona podchodziły do góry.
Ale najwyraźniej Sisco cały mechanizm już znał.
Rozluźniła się, wydłużona o centymetr na pewno, i zaczęła oddychać z brzucha, jak kazał.