Star Tales - gwiezdne opowieści...

Napięcie zniknęło, wszystko zostało wyjaśnione na spokojnie więc mogli przejść do bardziej przyziemnych rozmów - o robocie, o życiu i innych pierdołach. Piwo szybko się skończyło, więc Artrus poszedł do lodówki po następnego czteropaka. Na szczęście się przygotował na tą wizytę i zakupił spory zapas, który teraz chłodził się w lodówce. I tak toczyły się ich rozmowy spokojnym rytmem.

Coś mocniejszego oczywiście się znalazło. Do wyboru do koloru - była i czysta wódka dobrej marki, trochę kolorowych alkoholi - whiskey, brandy, koniak itp. Co będzie Jena chciał to dostanie i będą to pić.
Artrus słysząc o przygotowanym wpierdolu za tapicerkę tylko się zaśmiał. Jakoś go to niezbyt ruszało.
- Niech próbuje, zobaczymy z jakiej gliny jest ulepiony
Uśmiech Artrusa sugerował że podejmie się tego wyzwania. W ogóle lubił walczyć i miał bardzo duże doświadczenie na tym polu.
- Ale zapłacę za czyszczenie

- A spróbuje
Odparł butnie. Nie przerażały go rozmiary Seditha, w czasie swojego długiego szkolenia uczył się walki z różnymi rodzajami przeciwników, nie tylko z takimi o jego budowie. W końcu musiał być gotowy na stawienie czoła silniejszemu i masywniejszemu przeciwnikowi (np. ktoś taki jak Jena, czy wookie lub trandoshanin) albo mniejszemu i zwinniejszemu.
To byłoby więc ciekawe wyzwanie. Nawet jeśli dostanie wpierdol to i tak nic się tragicznego nie stanie.
- Dziwnie się zachowuje? Co, wymówki robi, marudzi?
Dopytywał się Artrus również popijając wódkę. On również był już lekko wstawiony, gęba sama mu się uśmiechała.
- No to będzie opierdol za nie wspieranie jej. Miałeś być, miałeś mi dotrzymać towarzystwa... bla, bla, bla...

Znowu się zaśmiał. Niestety z kobietami tak bywało, że czasami się obrażały o byle co, np. wypicie zbyt dużo alkoholu z kumplami, czy za nie powieszenie rolety w oknie. Mandalorianki też czasem miewały dziwne jazdy a w ich przypadku bywało to znacznie gorsze w konsekwencjach.
- Standard. Ty się ciesz, że ona nie potrafi walczyć... ja raz dostałem nożem w udo... ale należało mi się, nie dawałem znaku życia przez dwa tygodnie biorąc udział w jednej z bitew. Artris tak bardzo się ucieszyła na mój widok, że najpierw rzuciła we mnie nożem.
Uśmiechnął się na samo wspomnienie tego wydarzenia. O tak, czasami bywało burzliwie w jego związku, trochę tak komediowo. Ale to tylko skrajne przypadki, raz na tysiąc. A tak to taka nudna rutyna.
- To moze polecę z tobą... i cię usprawiedliwię jakoś? Wezmę winę na siebie

Artrus zastanowił się na chwilę. Za dużo też nie wypili, ale trochę wstawiony był, weselszy i w ogóle. Ten plan wydawał mu się w jakiś sposób sensowny. W końcu przytaknął głową.
- No dobra... wezmę prysznic i się ogarnę
Przede wszystkim musiał zamaskować blizny, więc troszkę czasu mu to zajmie. Wstał więc i troszkę niepewnym krokiem polazł najpierw do swojej sypialni a potem z paczką ubrań wlazł do łazienki i odkręcił wodę. A Jena mógł coś zjeść lub się zdrzemnąć.

Z łazienki wyszedł dopiero po 40 minutach. Sam prysznic i te sprawy to niecałe dziesięć minut. Nałożenie makijażu to bardziej problematyczna sprawa - musiał dokładnie zakryć swoje blizny na twarzy w taki sposób, by nikt się nie zorientował, że one tam są. No i makijaż musiał być na tyle trwały, by nie zmył się pod wpływem pogody. Używał wiec kosmetyków zarezerwowanych głównie dla branży holofilmowej.
W końcu jednak wyszedł, odświeżony. Od razu lepiej się prezentował - na sobie miał koszulę z długimi rękawami, do tego sportową marynarkę i lekkie jeansowe spodnie. Prezentował się dosyć dobrze.
- Dobra ogarnij się i idziemy
O spacer się nie trzeba było martwić, postój taksówek znajdował się ze trzy kilometry od tej monady.

Wzruszył ramionami. To nie było nic wielkiego. Prawdziwi mistrzowie tej sztuki potrafią zrobić z ludzką twarzą na prawdę wiele. Artrus zaś tylko maskował swoje defekty by nie straszyć rodziny Mavhoniców. Jego blizny wojenne dla wielu osób wyglądały na prawdę okropnie.
- Byś miał zakazaną mordę kryminalisty to też byś próbował to ukryć
Błysnął zębami w uśmiechu. Miał dystans do siebie i swojego wyglądu. Tak na prawdę akceptował swój wygląd i lubił te blizny. Ale musiał je ukrywać co go wkurzało.
- Dobra
Podszedł do drzwi i je odbezpieczył, przepuszczając najpierw Mavhonica, po czym sam wyszedł i włączył wszystkie zabezpieczenia. Alarm, bomby i te sprawy. Na wszelki wypadek.