Star Tales - gwiezdne opowieści...

Póki co chętni zbierali się powoli, bo niewielu chciało ryzykować wyprawę do kanałów. Krążyła o nich opinia, że są sto razy gorsze od najgorszego zadupia na Coruscant, a to już wiele znaczyło. Poza tym niewiele osób wracało z wypraw w te rejony, więc ci co bardziej ostrożni woleli sobie odpuścić. Lepsze życie niż kasa.
Zjawiło się za to sporo szaleńców, nie przejmujących się zagrożeniami. to byli raczej amatorzy, w kiepskich pancerzach, z tanią bronią. Niektórzy nawet nie mieli pancerzy, tylko jakieś grubsze kurtki. Przechwalali się głośno o tym, jacy to oni nie są zajebiści i w ogóle. Ale było też kilku weteranów. Ich można było od razu rozpoznać. Postawni, dobrze wyposażeni, stali najczęściej z boku. Obserwowali, słuchali, czekali na organizatorów.
A ci się nie zjawiali, przez co tłum powoli się denerwował a to nie zwiastowało niczego dobrego.
Na szczęście wkrótce do ich platformy podleciała stara barka transportowa, na której zasiadał hutt w otoczeniu swojej "świty". Coś tam powiedział do asystującego mu Twi'leka a ten po chwili zszedł na platformę pełną najemników.
- Witam wszystkich zebranych! Wielki i potężny hutt Kragga cieszy się, widząc tak żywy odzew na jego wezwanie! Celem tej wyprawy jest zbadanie kanałów w tej okolicy. Według naszego informatora, znajduje się tutaj opuszczona komnata pełna pewnych skarbów z przeszłości i artefaktów. Mój miłościwy pan pragnie dostać w swe posiadanie te artefakty i każdy kto mu je przyniesie może liczyć na sowitą nagrodę, zaś wszyscy złodzieje zostaną powieszeni jako przestroga dla przyszłych nierozważnych osób!
Twi'lek przemawiał dosyć donośnym głosem, co było zaskoczeniem zważywszy na jego wątłą posturę. Przykuł jednak uwagę wszystkich zebranych, a ci najmniej doświadczeni już cieszyli się na samą myśl o nagrodach. Weterani zaś byli bardziej sceptyczni.
- Wkrótce zostaniecie podzieleni na grupy. Każda wyląduje przy innym wejściu. To nie jest wyścig, liczą się tylko przyniesione łupy
Hutt zarechotał głośno. Oczywiście, że to był wyścig. Kto wiecej przyniesie łupów tym więcej zarobi. Prosta matematyka. Kragga liczył nawet na małe walki miedzy sobą.

Po skończonej przemowie oczywiście zrobiło się zamieszanie, bo grup miało być cztery. Na czele każdej z nich stał najemnik wyznaczony przez hutta. Pozostali mieli się jakoś podzielić, wiec każdy zaczął wybierać. Zaczęły toczyć się rozmowy i takie tam, a Twi'lek udzielał odpowiedzi na różne pytania. Do hutta zaś nikt nie podchodził.

Twi'lek zerknął na nią jak na robaka a wyraz lekkiego obrzydzenia malował mu się na twarzy. Co prawda przebywał w pobliżu hutta, a ten nie grzeszył pięknością, to jednak w jego przypadku musiał utrzymywać pozory. Teraz zaś w rozmowie z ewoczką mógł się poczuć lepszy od niej.
- I co z tego, ze jest ubezpieczony? Lezie tam na własne ryzyko, jeśli zostanie zniszczony to mój szef nie wypłaca żadnego odszkodowania. Ani też nie wyśle nikogo po szczątki
O legalnych umowach za bardzo mowy nie było. Kragga nie brał odpowiedzialności za to co tam się stanie. Zginą wszyscy? Pal licho, trudniej będzie znaleźć nowych najemników na ich miejsce. Gdyby hutt miał ich wszystkich ubezpieczać i wypłacać im potem odszkodowania, to by w ogóle mu się to nie zwróciło.
- Na żadnej umowie podpisywać się nie będę.
Stwierdził kategorycznie Twi'lek.

Twi'lek nie był skłonny do podpisania ubezpieczenia nawet wtedy gdy usłyszał, ze to ich nic kosztować nie będzie. W takie zapewnienia nie wierzył po prostu, bo sam wielokrotnie obserwował jak jego szef robi innych na szaro właśnie przez tego typu "pewne umowy". I potem była chujnia.
Asystent Kraggi spoglądał tylko na ewoczkę, gdy ta z kimś tam rozmawiała. Nie spodziewał się, że pominą ten brak ubezpieczenia. Zdziwił się, gdy tak się stało.
- Róbcie co chcecie
Mruknął i miał już odejść gdy najpierw usłyszał a potem zobaczył droida. Kompletnie zbaraniał na jego widok. Podobnie jak spora część amatorów, garniących się do rekrutacji. Jedynie weterani pozostali niewzruszeni. A przynajmniej na pierwszy rzut oka, bo każdy z nich jakimś cudem znalazł się w posiadaniu granatu jonowego. Każdy z nich trzymał go w ręku ak na wszelki wypadek.
- Eee... dobra. To niech będzie. Sparks! Bierz pilota, trafia do twojej grupy
Twi'lek zawołał najbliższego najemnika Kraggi, który okazał się postawnym weequayem o krzywym uśmiechu i wrednym spojrzeniu.
- Fajna zabawka. Ciekawe czy działa?
Z uśmiechem na ustach zaczął sprawdzać działanie pilota. Wydawał proste polecenia, podejdź tam, namierz cel, spocznij. Musiał wiedzieć, jak robot zareaguje na jego polecenia w kanałach.

Sparks się popisywał, ale znał się w miarę na swojej robocie i wiedział jak wykorzystać takiego robota w starciu. Póki co trzymał pilota przy sobie. Ukrył go bezpiecznie w kieszeni spodni, by móc w razie konieczności się nim posłużyć.
Pozostali zaś ostatecznie ustalili skład swoich grup. Wychodziło po 12 osób na każdy oddział, więc w razie konieczności mogli się jeszcze podzielić na kilka mniejszych grup.
EFECTOR oczywiście trafił do oddziału Sparksa, który już rozkazał wszystkim wejść na stojącą z boku platformę transportową. Początkowo mieli polecieć kanonierką, ale skoro mieli do dyspozycji wielkiego droida, to musieli zmienić plany. Nie wszystkim się to podobało, ale taka była decyzja.
W końcu wszyscy się zapakowali i polecieli. Zaś Sisco/EFECTOR znalazł się w centrum uwagi, bo każdy chciał go obejrzeć, dotknać i takie tam. Zupełnie jak jakiś okaz na wystawie.

Grupę Sisca w większości stanowili młodzi awanturnicy, zwiedzeni obietnicą wielkich pieniędzy zarobionych dosyć łatwo. Żaden z nich na oczy nie widział nawet wejscia do kanałów, nie wiedzieli co się tam znajduje. Trzech najemników było bardziej doświadczonych. KAżdy z nich przygotowany był na małą wojnę, wszyscy mieli pancerze i hełmy. Niewiele ze sobą rozmawiali, niewiele się przechwalali. A Sparks stał u sterów i pilotował platformę.
Lecieli co raz głębiej w trzewia Coruscant. Tutaj już nawet nie było półmroku tylko całkowita ciemność. Do tego straszny smród i zaduch. Otaczały ich masywne fundamenty monad, olbrzymie rury, kable, stosy gruzów i przerdzewiałych elementów. Najniższe poziomy były po prostu jak olbrzymie wysypisko. Nikt tu nie mieszkał.
W końcu reflektor przymocowany do platformy spoczął na czymś co przypominało bunkier. Wokół wejścia kręcił się ktoś jeszcze.
- Oto i nasze wsparcie dodatkowe.
Mruknął zadowolony weequey i zaczął lądować niedaleko bunkra.

Wylądowali i wyszli. "Szmaciarze" mieli tylko zwykłe maski powietrzne, które nie do końca filtrowały powietrze, wiec nadal śmierdziało. Ale dało się po prostu oddychać. Sparks za to miał na głowie hełm zaopatrzony w dobrej jakości filtry powietrzne. Mógł więc bez trudu tu oddychać i nie przejmować się zgniłym powietrzem.
Pozostali najemnicy bez słowa zeszli z platformy. Ustanowili jednak między sobą wewnętrzną sieć komunikacyjną, wiec mogli ze sobą rozmawiać, nawet jeśli pozostali ich nie słyszeli. Żółtodzioby. Amatorzy.
Weequey wysunął się na przód pochodu, pozostałym rozkazał ruszyć za nim. I w miarę jak się zbliżali to mogli lepiej przyjrzeć się sylwetce osobnika, który na nich czekał. Ubrany był w pełen pancerz wojenny czarnego koloru, do ud miał przyczepione kabury z bronią, przez plecy przewieszony miał shotgun oraz co dziwne - miecz. Do tego na ramionach miał przyczepione pochwy na noże. A na głowie oczywiście hełm. Gdy się zbliżyli spojrzał w ich stronę. Wizjer miał kształt litery "T" i złowrogo wpatrywał się w grupę. Na lewym ramieniu zaś mogli w końcu dostrzec niewielki malunek - białą tarczę a na niej namalowany czarny symbol czaszki - godło Mandalorian.
- O kurwa... to.. to!
- Szefie, zastrzelmy go!
- Tak! Szybko póki nie spieprza. EFECTOR zastrzel go!
- Cisza!
Ostatnie słowo powiedział Sparks, który podszedł do Mandalorianina.
- I jak wejście?
- Czysto. Nie śpieszyliście się.
- Mamy wsparcie.
- Gówniane wsparcie. Nada się tylko do głównych korytarzy, a ta banda dzieciaków to co najwyżej nada się na mięso armatnie.
- Pierdolisz. Znajdziemy tą komnatę?
- Jeśli istnieje.
- To dobrze. Drużyna do mnie!
Weequay przywołał wszystkich, samemu ustawiając się przy wielkich i nieco pordzewiałych grodziach.
- Sprawdzić broń! Mando jest z nami, a komu się to nie podoba to może się z nim dogadać na osobności
Przemówiłgłośno szef oddziału, ale jakoś nikt się do tego nie kwapił. Mandalorianie byli nienawidzeni w Republice niemal tak samo jak Sithowie. I niemal tak samo się ich obawiano.