Star Tales - gwiezdne opowieści...

Wyszedł wzburzony z lokalu. Wzok miał niczym bazyliszek. Dopiero po wyjściu się opamiętał. „Czyżby jednak James miał rację” Swe kroki skierował ku urzędowi. Ostał swoje w długaśnej kolejce ale w kocu wbrew tradycji, wbrew sobie wyrobił sobie nowe personalia. Imię i nazwisko. Toshiro Mifune. Oczywiście formalności trwały kilka dni. W kocu biurokracja rzecz święta. I musi trochę potrwać. W sklepie kupił bombonierkę średniej klasy. Nie stać go było na super czekoladki za 1000 kredytów. Nie był Traxem mogącym sobie pozwolić na wszystko. Kolejny urząd. Kolejna papierologia. Tym razem związana z ksiązeczką zdrowia. Trzeba było ujednolicić dane. Skracając. Załatwianie wszystkich formalności zajęło mu tydzie czasu. Wszystkie instytucje miały w dokumentach nowe imię i nazwisko T’kula, teraz już Toshiro Mifune. W poniedziałek uzbrojony w bombonierę, kwiaty i wystrojony niemal jak na wesele ruszył do pewnego lokalu dla mam z przeprosinami. Oczywiście miał w zanadrzu wszystkie dokumenty z nowymi danymi. Po wejściu do lokalu jak zwykle powitał zapach „ode le kupaa” i ciekawskie spojrzenia. Podszedł do lady i przedstawił swoją sprawę. Grzecznie, cicho, spokojnie. Skierowano go do znanego mu kantorka. Jak poprzednio zapukał do drzwi i oczekiwal odpowiedzi „Maszkary” jak nazywał huttcicy w myślach.

Wszedł do pomieszczenia i cicho zamknął za sobą drzwi. Nie, nie na zamek. Nie zamierzał zrobić jej krzywdy. Oczywiście obie bronie (kwiatki i bomboniera) były ukryte za jego plecami. Był skupiony, toteż wyczuł jej emocje z łatwością. Czasem szkolenie jedi ułatwia życie.
- Dzien dobry szanownej Pani – powitał ją z lekkim ciepłym uśmiechem. Wolnym krokiem ruszył ku niej, lecz w jego ruchach nie było dzikości, szalu agresji. Był spokój, płynność. Stanął przed nia o dwa kroki od niej.
- Szanowna Pai raczy wybaczyć, ze niepokoję. – zaczał nieco staromodnie i nieśmiało. Powoli wyciagnął chowane za plecami bronie. Piekny bukiet kwiatow i bombonierke.
- Chciałem Panią serdecznie przeprosić za moje niedojrzałe zachowanie. – Obie bronie w obu rękach skierowały się ku huttcicy. Był wystrojony niemal jak na wesele, czysty, pachnący. Tylko patrzeć jak padnie na kolano i oświadczy się jej. Jednak do czegos takiego nigdy by chyba nie doszło.
- W ramach przeprosin chciałbym wręczyć szanownej pai bukiet i odrobinę słodkich smakołyków. – To rzekłwszy wręczył jej bykiet a następnie bombonierkę.

- Muszę szanowna Pani. Postąpiłem wobec pani podle, niedojrzale. Skrzywdziłem panią jako kobietę, której należy się szacunek. Dlatego przyszedłem przeprosić i… - Urwał zastanawiając się przez chwilę jak to dalej rozegrać. - poprosić o druga szansę na pracę. Zalezy mi na niej i na tym, by mi pani wybaczyła moje niegodne zachowanie.

Niestety, daleko mi jest do Pani zdolności. – Przyznał się z lekkim ukłonem - Wszak wszyscy wiedza, ze huttowie to urodzeni biznesmeni. Pani zapewne jest świetna bizneswoman. – Nieco połechtał jej próżność. Bez przesady oczywiście, bo fakt, ze huttowie byli świetnymi handlowcami był powszechnie znany.
- Ubolewam nad faktem, ze nie będę mógł być częścią Pani finansowego imperium. Liczę też, ze wybaczy mi Pani moje karygodne zachowanie. – Mówił spokojnie, cicho, lecz z przekonaniem. – Jeszcze raz proszę o wybaczenie szanowną Panią. A teraz. Nie będę Pani dłużej zajmował cennego czasu. – Ukłonił się. Coś wyleciało mu z kieszeni. Ksiażeczka zdrowia otwarta na karcie z imieniem i nazwiskiem tak jak tego wymagała. Teraz T’kul miał dylemat. Czy skoro wymóg huttki jest nie aktualny wrócić do swojego imienia i porzucić nazwisko czy uzywac w papierach tego co się ma a w zyciu przedstawiać się jako T’kul?

Ostatnio edytowany przez T'kul (2013-07-12 21:23:48)

Zdeterminowany był, i owszem, ale głód nie zajrzał jeszcze do oczu, choć T’kul ograniczył się z jedzeniem. Nie, ponowie sobie omdlenia nie zamierzal zafundować. Po prostu trzy posiłki dziennie i basta. Zero podjadania pomiędzy. Owa zmiana podejścia „Maszkary” zdumiala, go, lecz nie okazał tego po sobie. Nie drgał mu żaden mięsień ani powieka. „Cos kombiujesz slimaczku, a ja dowiem się co i lepiej żeby nie wyszło mi to na złe bo jeśli tak będzie, to odszukam cię i zawiążę cię w supełek” – pomyślał sobie. Na tę myśl ałozył się obraz szkarady zawiązanej w supeł. Miał ochote się usmiechnac. Powstrzymał się. „Skoro ty chcesz grac swoją rolę to ja zagram swoją, robaczku”. Usmiechnał się z nadzieją, oczywiście udawaną.
- Och dziękuję Pani, jest pani uosobieniem dobroci. – pierdolił jak natchniony. Oczywiście łagał. Łgał jak z nut. Grał swoja rolę wdzięcznego z takim przekonaniem, ze huttcicy mogła sobie pomyslec, ze jej zaraz padnie z wdziecznosci na kolana. Napisała Mu ołówkiem adres. By to zrobić musiała podpełznać. Podpełzła bez strachu, co było również zastanawiające po jej ucieczce za stół.
- oczywiście, niczego nie pokarzę. Jeszcze raz dziękuję. – Był świadom i cieszył się, ze ta rozmowa ma się ku końcowi.
- Jeszcze raz dziękuję i przepraszam. – wziął książeczkę, schował starannie ukłonił się i wyszedł „promieniejąc szczęściem”. Oczywiście udawanym.

Wyszedł. Skierowal się pod wskazany adres w drodze pozbywając się go z okładki. Trafił bez ochyby na miejsce.