Star Tales - gwiezdne opowieści...

Nie było słyszalnej muzyki jednak T’kul wyobraził ja sobie. Widać Moc i jemu jakiś tam zmysł muzyczny tudzież rytmiczny dała.
- Przez te cholerna wojne trochę się pogubiłem w mojej ścieżce. – powiedział jakby od niechcenia. Znaczyło to nie mniej ni więcej, ze miał ponad 28 lat. A ile dokładnie? Nie zamierzał zdradzać. Musze się bardziej wyciszyć.  „Skoncentrować się musze, do kurwy nędzy” – ganił się w myślach – „bardziej otworzyć na Moc. Odnaleźć. Przestać błądzić. Tylko kurwa jak? Gdy poproszę o pomoc zostanę wyśmiany. Jeśli nie poproszę dalej będę błądził. Jednak komuś muszę zaufać. Tylko ostrożnie, nie za szybko”.
- Siostro azali ja cię pytałem o wiek? – odpowiedział pytaniem na pytanie. Nie sadził, żeby mu odpowiedziała ile ma lat. Kobiet się o wiek nie pyta. On nie zapytał wprost. Mógł powiedzieć wprost, ze dla niego jest gówniarą ale tylko by się ośmieszył.
- Podążam ścieżką Jedi już jakiś czas, lecz widać Moc nie zesłała mi jeszcze oświecenia. Skoro siostra ma pod opiekę młoda padawanke nie będę zajmował czasu.

- Korpus ekspedycyjny. Szukanie planet kontakty z nowymi cywilizacjami i te sprawy. = ni to spytał ni stwierdził. – Ja brałem, a raczej chciałem brać udział w całej wojnie. Rada skutecznie wyperswadowała to po incydencie na moim rodzinnym Utapu. – Uśmiechnął się  na wspomnienie swojej ojczystej planety. Kochał ja niepoprawna miłością wbrew zasadom, wbrew kodeksowi. I nagle olśniło go. Już wiedział jak urzadzic swój pokój w enklawie. Fototapety z Utapu i rzeczy z Saktuariów. Rada go chyba za to nie zruga. Ale nawet gdyby to JEGO pokój do ciężkiej cholery.
- Mówiąc krótko: zorganizowałem ruch oporu. Treningi werbunek i takie tam różne. Chciałem tam zostać ale Rada… - Nie musiał kończyc. Leri nie była idiotka. Pewnie domyślała się reakcji Rady.
-32 lata mówisz. Ech to młoda jesteś. Mnie już druga setka wybiła, ale my pauanie jesteśmy długowieczni więc zasadniczo jestem dość młody. – Powiedział w końcu z ociąganiem. Ten temat był dla niego nieco drażliwy.
- Szukałem, szukałem, ale widać w złych miejscach. Chyba nie będzie mi dane być takim rycerzem jak ty. – odparł z lekkim smutkiem w głosie. Nie rozczulał się nad sobą. Jakos tak samo wyszło, ze ten smutek w głosie się pojawił.
- mam przed sobą jeszcze pięćset lat życia. Kiedy ty, siostrzyczko połączysz się już z Moca ja jeszcze będę pełnił warte. Wesprzyj mnie wtedy proszę.

- Rada delikatnie rzecz ujmując (bardzo delikatnie) nie zgodziła się z moimi działaniami. – W rzeczywistości po raz pierwszy tak na prawdę wyprowadził Radę z równowagi.  Jeden z członków rady dał mu nawet w łeb. Wtedy był pieprzonym idealista chcącym zbawić Galaktykę. Teraz już nie był az tak narwany. Nie oznaczało to jednak, ze ochłonął na dobre. Co to, to nie. Uspokoił się nieco. Może to cholerne zesłanie tak na niego podziałało? W każdym bądź razie utrzymywał kontakt z dowództwem legendarnych na Utapu Krwawych Braci. Rada oczywiście nie wiedziała o niczym. Nie było sensu znów ciągnąć śpiącego lwa za wąsy. Jeszcze chciał pożyć. Na zaskoczenie Leri dotyczące jego wieku zareagował mruknięciem zdziwienia. Sadził, ze ploteczki o jego przybyciu oraz błędach i wypaczeniach obiegły już całą enklawę. Mylił się. Dopiero po tej rozmowie plotki będą szalały.
- Tak, dwie setki. Wiem, wiem. Nie zachowuje się na tyle. Chyba nie jestem takim zwyczajnym Jei jak wszyscy.
Usłyszawszy jej wypowiedź dotyczaca poszukiwań na wojnie skinał głową i usiadł na podłodze nie przestając jej obserwować.
- Owszem, opornie, ale chyba wtey byłem najbliższy swojej sciezce, przynajmniej tak czułem. Teraz już nie wiem.
I jak zwykle zakończyła zartem. On spróbował zazartowac również, choć znając zycie nie zostanie zrozumiany.
- Wtedy przejdę na Ciemna strone Mocy – powiedział zmienionym, nieco zachrypniętym mającym brzmieć groźnie głosem – i cię wskrzeszę. Razem będziemy żyć w Galaktyce, Moja Pani.

_Skwitował jej wypowiedź skinieniem głowy. On, teraz z perspektywy czasu tez im się nie dziwił. Ale uparty muł T’kul gdyby zaszła potrzeba jeszcze raz zrobił by to samo.
- Wiesz nie zrobiłem tego la siebie tylko dla… - Ugryzł się w jezyk. Jednak zbyt późno.  Wypowiedzianych słów nie dało rady cofnąć. No cóż „powiedziałeś A to dokończ alfabet” – przypomniał sobie słowa Lessy.  – Dla Utapu. Dla mojej planety. Pamiętam ją z przed wojny. Widziałem jak krwawi pod jarzmem Sithów. Nie mogłem stać z boku i biernie patrzeć jak gina niewinni. Jedi powinni bronić innych.
Jego głos się nieco zmienił gdy zaczał mówic o swojej planecie. Stał się nieco bardziej miękki, melodyjny. Jednak gdy wspomniał o wojnie głos T’kula stał się twardy niczym durstalowa sztaba.
- Normalny Jedi, droga siostro to Ty, mistrz James, choć w gajerze wygląda osobliwie no i rada. Wymieniłem tylko tych, których znam.
James pewnie stwierdziłby, ze najodpowiedniejsza dla T’kula jest droga miecza, i raczej stawiałby wszystko by T’kul ćwiczył defensywę (jak Windu) a nie atak.
- Poradzę sobie. Dzisiejsza medycyna czyni cuda. Mała operacja plastyczna by zgniłe oko nie wypadło, dwa litry spiritusu by nie śmierdziało i by pozbyć się lokatorów i ciałko będzie jak nowe. Do tego makijaż. Będziesz jak ta laleczka. – Zachichotał. – Kto wie jakie przeznaczenie naznaczyła mi Moc? – Spytał tonem prawdziwego mędrca Jedi.

- Pewnie miałaś to szczęście, że trafiłaś do swiatyni bedac niemowlęciem. Uniknełaś wspomnień ojczystej planety, przyjaciół z dzieciństwa. Wiem, zdaje sobie sprawę, ze przywiązanie prowadzi do zazdrości. Cieniem chciwości jest ono. Ale ja nie potrafiłem patrzeć jak ta planeta cierpi. Kocham ją wbrew wszystkim kodeksom i zasadom. Taki już jestem. Partyzantka ocaliła wiele istnień. Pomysl sobie co by robili Sithowie gdyby na ich terror nie odpowiedziało by się terrorem. Za każdego zabitego pauana pięciu Sithów. I to nie szeregowców. Bracia byli jak komandosi. Tam był jeden człowiek, komandos, który nauczył ich wielu sztuczek. W końcu nauczyli się i ograniczyli pogromy. Z reszta zasadzki i „Kinder niespodzianki” (bomby pułapki) tez dały im we znaki.
Poczekał cierpliwie aż zabraczka skończy swoje ćwiczenie. Dopiero wtedy mówiła dalej a on wysłuchawszy mógł jej odpowiedzieć.
- Akurat Jamesa spotkałem na uniwerku. Zabawna sprawa. Wyczułem mocowładnego w ciele droida. Okazało się, ze James wie o wszystkim a obiekt nazywa się Sisco.  O tym, ze James jest psychologiem natomiast nie wiedziałem. Pacyfisci bez miecza. Hmmm Nie przepadam za takimi. Na Utapu był taki jeden. Okazał się kawałem skurwysyna i zdrajcą. Wiem, nie wszyscy sa tacy, ale pacyfiści dużo krzycza a zazwyczaj jak przychodzi do czynów… A spanie pod gołym niebem jest zdrowe. Nawet bardzo. Jednak i cywilizacja ma swoje zalety. – Rozesmiał się.
Skoro żaden Jedi nioe był zwyczajny to w takim razie jak nazwać T’kula, który jest Jedi a jest zupełnie niezwyczajny?
- Złosnica. – Skwitował smiejac się pogodnie. Co jak co, ale ta rozmowa rozluźniła go. Wygadał się, trochę wyżalił. Lzej mu było. Już nie czuł się taki samotny i zagubiony. Pacyfistka Leri stała się przez przypadek jego latarnia morską u wejścia do macierzystego portu. Polubił ja, choć z początku była nieco oschła.

- Jednak tylko odpowiadając przemocą na przemoc udało się zminimalizować straty w ludności cywilnej. Z reszta, to już historia. Mamy pokój. Krwawi Bracia rozpali się, ale dla wielu Utapian (chyba dobrze napisałem :p ) sa bohaterami sławionymi w przekazach ustnych i pisemnych. Dzis zyją  w spokoju, nawet założyli rodziny. Sa szczęśliwi, ze nie musza już walczyć.
I znów wygadał się. A miał trzymać jezor za zębami. Zabraczka myślała jak pacyfistka, była na przecież. Jednak według T’kula zdecydowana postawa I bezkompromisowasc ocaliły wiele istnień. Tak było w rzeczywistości.
- Spytam czysto teoretycznie. Gdyby teraz, tutaj wparował sith z zamiarem szybkiego ukatrupienia nas oboje jak miała bys zamiar go pokonać? Przekonac go, ze to jest złe? Nieetyczne? Tymi ćwiczebnymi mieczami moglibyśmy go co najwyżej połaskotac i to nie bardzo.
Tak, T’kul wyjątkowo przejawiał zainteresowanie walką. Czyli okazało się, za pasująca do niego sciezka byłaby droga miecza, choć musiałby jeszcze sporo się nauczyć. Zwłaszcza opanowania. Z tym miał ciagle kłopoty. Słyszac jak jej głos się zmienia gdy mówiła o Siscu zrozumiał swój błąd.
- Wybacz, nie miałem zamiaru nikogo urazic. Uzyłem słowa obiekt jako iż to jego obserwowałem. Rozmawiałem z nim krótko. Wyczułem od niego smutek i nostalgię. On często jest taki… Liryczny? Na lirycznego, wybacz mi proszę to on raczej nie wygląda. Przynajmniej z zewnątrz.
Miał na myśli pancerz działa, mase i tę przytłaczającą wielkośc miejskiego czołgu, którym Sisco w zasadzie był.

- Udało, udało. O dziwo.
Na Utapu ikt nie przybył. Po pierwsze było by to ujęte w historii T’kula a po drugie t’kul poleciałby walczyć z takowym wysłannikiem. Innymi słowy: Nie zmieniamy komuś historii postaci wiedząc jak ta postać by się zachowała.
- Tak po prawdzie to raczej nie liczyłbym na duży efekt tych negocjacji ale chętnie posłuchałbym przebiegu takowej rozmowy. Nie mam tu oczywiście nic zdrożnego na myśli. Ot, ciekawym wielce jak by taka rozmowa się potoczyła.
Leri na gdzeczną cnotkę o wiecznie spuszczonych melancholijnych oczach nie wyglądała, wiec pauan mógł przypuszczać, ze mocą potrafiła by sobie poradzić z nie jednym zagrożeniem.
- Jak w moim przypadku chociażby. Wiem, zdaje sobie sprawę.. Zapewne uczciwy i miły. Masz to szczęście, ze znasz go bliżej. Ja rozmawiałem i widziałem go tylko raz.