Star Tales - gwiezdne opowieści...

No niestety tak wyszło, że Zahara była otoczona najemnikami ze wszystkich stron. Trzech szło przed nimi, sprawdzając drogę, ich dowódca obok niej, a sześciu za nimi, zamykając ich mały pochód. Każdy z nich miał broń, ale nie najlepszej jakości. Jedynym zagrożeniem na jakie można się tutaj natknąć to jedi, a z nimi nie da się łatwo wygrać.
- Ha! Kobitkę od razu ciągnie do najlepszego skarbca! Wie co dobre hehe...
- Stól dziób Strel i nie używaj otwartej częstotliwości!
- Bo kurwa co?!
- A bo kurwa jajco...
- Zamknąć się
Warknął ich dowódca do radia. Wszyscy członkowie ich małego zespołu mieli słuchawki w uszach oraz mikrofony zamontowane do hełmów. Używali ich z powodów bezpieczeństwa, w końcu to były ruiny i nigdy nie wiadomo kiedy coś na głowę spadnie. Trzeba było uważać i to bardzo.
- Pani się nie przejmuje gadaniem prostaków... biblioteka jest kilkanaście kondygnacji nad nami. Windy niestety nie działają, trzeba pieszo...
Mruknął przywódca tej bandy. Nazywał się Jax i był dosyć postawnym człowiekiem o niezbyt przystojnej aparycji. Miał dosyć pospolitą twarz, poprzecinaną w dodatku bliznami.

Drużyna powoli poruszała się na przód korytarzami niegdyś przeznaczonymi dla techników i droidów. Ściany tutaj były solidne, grube i niezbyt elegancki. Po prostu były użytkowe, nie znajdzie się tutaj posągów, popiersi czy holograficznych wizerunków jedi. Ale mimo to Zahara i tak wyczuwała poprzez Moc atmosferę tego miejsca... ciemną, duszną, przesiąkniętą bólem, strachem i śmiercią. Aura Świątyni była skażona i udzielała się ona każdemu, nawet tym najemnikom, którzy za każdym razem gdy tu wchodzili czuli się niepewnie.

Tą bandę najemników pokonałaby pewnie bez problemu, bo nie byli oni zaprawieni w bojach. Za to potrafili świetnie poruszać się po takich ruinach i odzyskiwać to co było najcenniejsze. W tych sprawach mogła spokojnie na nich polegać. Lecz jeśli doszłoby do walki... pewnie by uciekli gdzie pieprz rośnie.
- Jakie zagrożenia? Hmm... pomyślmy... walące się ściany, kompletna ciemność, niepewny grunt pod nogami i rozlatujący się sufit? Standardowe zagrożenia dla osób chodzących po ruinach.
- I pierdoleni jedi!
- Taa... i pierdoleni jedi. Kręcą się to tu to tam, trzeba uważać. Jeden z nich jest wyjątkowo złośliwy, wygląda jak drzewo i kilkakrotnie udało mu się nas przepędzić, ale jakoś nie kwapił się do dalekich pogoni
A więc kwestie zagrożenia były wyjaśnione. Tylko ruiny. Jednak nie należało z tego powodu tracić ostrożności. Świątynia była bardzo niestabilna - solidnie oberwała podczas ataku Sithów i jej górne poziomy praktycznie nie istniały, dolne zaś ledwo się trzymały i jeden błędny krok mógł wywołać lawinę niezbyt ciekawych zdarzeń.

Najemnicy wraz z Zaharą pokonywali kolejne korytarze dosyć powoli. Często musieli udawać się okrężną drogą, bo np. przed nimi korytarz był zawalony lub brakowało mu sporego fragmentu podłogi. Ciemności dodatków wszystko utrudniały, bo nie widzieli co znajduje się dalej przed nimi. W końcu jednak dotarli do schodów technicznych. Drzwi były tutaj wyważone a ślady po mieczach świetlnych jasno sugerowały, ze to pewnie robota sithów...
Zaharze zdawało się, że słyszy odległe odgłosy walki, krzyki umierających i cierpiących oraz nawoływania zarówno sithów jak i jedi. Jednak to ulotne wrażenie zniknęło dosyć szybko.
Później pojawiło się kolejne uczucie. Tym razem pochodziło jednak od niej. Coś w jej głowie się przebudziło, zwiastując kolejną falę migreny. Pojawiło się też pewne przeczucie, że trzeba się pośpieszyć.

Któryś z najemników prychnął ze złością.
- Jakby to było takie proste. Zapierdalać przez te ruiny wprost do najbardziej rozpieprzonej części. No bosko.
- Cicho Trask, marudzisz.
- No co? Na chuj nam ta baba...
- Na chuja to ci może naskoczyć!
I rozległ się śmiech najemników. Im obecność Zahary nieco przeszkadzała. Nie była członkinią ich grupy a przy tym zachowywała się jakby tu rządziła, co ich wkurzało. Za to ich dowódca po raz kolejny ich uciszył. Irytowały go te ich rozmowy, ale co tu począć? Nakazywał im zamknąć gęby, ale i tak się odzywali. W ten sposób odreagowywali atmosferę w Świątyni. Źle się tu czuli, w odróżnieniu od Zahary, której chyba pasowało to co tutaj czuła.
- To może się okazać trudne. Nie będę niepotrzebnie pchał moich ludzi w ryzykowny pościg do biblioteki. Chyba że płacisz lepiej. Podwójnie lepiej
Odrzekł ponuro dowódca. Jeśli Zaharze zależało na pośpiechu to niestety będzie musiała przeznaczyć więcej kredytów na ich potrzeby. Za zbyt duże ryzyko śmierci czy kalectwa. Albo da im jakiś fajny znaleziony artefakt. Wszystko jedno. Chcieli więcej pieniędzy, to się liczyło.

A miała się nad czym zastanawiać, ponieważ aura Świątyni działała pobudzająco na duszę starożytnej sith ukrywającą się w jej głowie. Chłonęła ona energię tego miejsca i starała się wyrwać na wolność, co powodowało bóle głowy i pewnie też rozdrażnienie. W dodatku po schodach nie poruszali się tak szybko jakby chciała. Czujki z przodu postępowały ostrożnie i sprawdzały każdy fragment schodów. Gdyby się zarwały to by pewnie wszystkich pogrzebały żywcem.

Trask nie odpowiedział, jednakże kilka osób z tyłu parsknęło śmiechem, co może oznaczać, że ją jakoś przedrzeźniał tyle że nie otwarcie. Bo jednak ona płaciła. No i jej ton był nieco przerażający, co wybiło im z głowy wszelkie próby kłótni z Zaharą. Nie wiedzieli w końcu kim ona jest i po co tak na prawdę tutaj przyszła.
Z kolei przywódca tej bandy miał dylemat i nie wiedział jaką decyzję podjąć, więc przybliżył się do kobiety i cicho warknął.
- Mów o co chodzi
Chciał mieć jasny wgląd na sytuację. Jeśli miało się coś dziwnego wydarzyć to wolałby wiedzieć od razu. Bo w ciemno może podjąć złą decyzję, która zaważy na losach ich wszystkich, nie tylko Zahary.

Sztuczka Zahary oczywiście się udała a wywołała niemałą panikę w szeregach zbieraczy. Wszyscy nagle jak na komendę unieśli broń i gotowi byli do starcia z niewidzialnym przeciwnikiem... dwóch z nich zauważyło przy tym, że Zahara uniosła dłoń nim ich kolega zaczął się dusić. Wycelowali więc w nią.
- To ona! To jej sprawka! Zabić ją!
I nagle lufy wszystkich pistoletów wzięły ją na cel i jej tłumaczenia nijak teraz się sprawdzały.
- Coś... coś... te Coś to ta kurewska suka!
Zrobiło się głośno i nieprzyjemnie a całą sytuację starał się załagodzić szef, ale tak łątwo nie szło. I teraz zrobił się mały chaos...
- Spokój! A ty... co to miało być?
Warknął do kobiety. Chciał wyjaśnień

Od razu dostrzegli miecze w jej dłoniach i to podziałało na nich jak kubeł zimnej wody. Częściowo zorientowali się w co wdepnęli i teraz nijak nie mogli się z tego wyplątać. Ich przywódca zwołał małą naradę i wszystkim polecił wyłączyć radio - tak by Zahara ich nie podsłuchiwała. A dyskusja była burzliwa. Kilku z nich proponowało po prostu ją zabić, inni się jej bali. Mało który chciał iść dalej. Ale w końcu zdecydował pragmatyzm i perspektywa niezłego zarobku.
W końcu ruszyli z powrotem penetrować Świątynię, jednak na kobietę spoglądali z podejrzliwością i wrogością. Trzymali się od niej możliwie jak najdalej, nie odzywali się. Napięcie było wyraźnie odczuwalne. Nikt też się nie kwapił by jej w czymkolwiek pomagać...
Jednakże zgodnie z obietnicą powoli zbliżali się do zrujnowanej bibliotek. Przodem ruszyły trzy dwuosobowe grupki - każda miała za zadanie zbadać inną część wspomnianej wcześniej biblioteki - była ona ogromna, podzielona na sektory i poziomy, zwartą grupą badanie wszystkiego zajęłoby im zbyt wiele czasu.

W końcu wszyscy dotarli do zrujnowanej biblioteki. Droga tutaj zajęła im prawie godzinę, ze względu na konieczność omijania wielu korytarzy i przemieszczania się od jednej klatki schodowej do drugiej.
Sama Biblioteka kiedyś musiała robić wrażenie - obecnie zaś przywoływała smutek i przygnębienie, gdy patrzyło się na zniszczone regały, porozwalane wszędzie holoksiążki, roztrzaskane posągi i wielkei dziury w ścianach, podłodze i suficie. Gdzie się nie spojrzało tam widać było zniszczenia - ślady po wystrzałach z blasterów, wybuchach granatów czy po cięciach mieczem świetlnym.,
Czasem nawet wszystkim się zdawało, że słyszą odległe odgłosy walki i krzyki umierających, poprzeplatane przez surową naganę, którą ktoś wypowiadał pod adresem chichoczących dzieci. Różne czasy i różne wydarzenia mieszały się tutaj ze sobą.
Drużyna szabrowników rozdzieliła się na małe grupy i ruszyła na poszukiwania jakichś cennych przedmiotów. Cały czas utrzymywali oni ze sobą kontakt radiowy, jednak w atmosfera Świątyni nie działała zbyt dobrze na urządzenia elektroniczne i co chwilę ktoś gubił zasięg.
PRzed Zaharą zaś stanęło trudne wyzwanie - jak miała tutaj znaleźć coś, co by jej mogło pomóc?