Star Tales - gwiezdne opowieści...

Ekipa Sisca złożyła wniosek o kolejkę na tę scenę jeszcze jak Sisco był w trasie, poza Coruscant. Wtedy odmówiono: bo to za mały artysta, każdy inny da więcej i więcej zarobi na tej scenie. Totez jak już w końcu przyjęli i wyznaczyli termin, Sisco poczuł się jak prawdziwy idol wszech czasów. Głownie to dl;atego ze jakaś kapryśnej gwiazdeczce przesunął się implant w cycku i musiałaby je zasłonić na czas koncertu a to nie wchodziło w grę.
Dzięki awarii cycka, Dick Jones dostał telefon, ze jeśli wyrobią się w tydzień – Sisco zagra na Scenie z prawdziwego zdarzenia. Oni wyrobili się w tydzień, reklama tez była, choć wiadomo ze nie taka silna – to tylko tydzień. Dziś zaś Sisco stanął na scenie.
Koncert zaczął o 18 najnowszym utworem „popiół i diament”, tym nagrywanym z Mini. Później szły utwory z płyty, no i oczywiście „kareta” o która publika się dokrzykiwała. Jak poszła „Kareta”, to już się każdy lepiej bawił, łącznie z Sisciem, któremu trema odeszła i na scenie zachowywał się bardzo swobodnie.

Dziś miał lśniące aplikacje naklejane na pancerzu, lakier przyciemniony do granatu, nachodzący stopniowo od tyłu na przód, na nogach miał skórzane, sznurowane a'la glany, oczywiście stopy miał wolne, bez odzienia, jak zawsze.
- Dziękuję wam bardzo... – Siscowy głos zadudnił w głośnikach. Mikrofon miał przy piety zaraz przy pysku, nie musiał trzymać się statywu. Choć kabel się ciągał. Kabel daje lepsza jakość, przekaz cyfrowy gorszą, ale Hasupidona miał takie czucie w podeszwach,z e go nie urwał do tej pory.
Jego fani zajmowali przednie rzędy (na ten koncert zlikwidowano loże vipów), dalej bawiło się to co nie miało co zrobić z czasem dzisiejszego wieczoru, więc przyszli.
-mam jeszcze dla was ostatni utwór... – znowu, kiedy mówił, a nie śpiewał, głos wydawał się donośniejszy, bez konkurencji muzyki – prawdziwej, nie jakiegoś plejbeku.
- Zanim skończy mi się czas na tę sale... jestem bardzo wzruszony ze dano mi szanse znaleźć się dzisiaj tu na tej niezwykłej scenie... ale koniec chrzanienia, koordynator mi podpowiada ze nie zdążę... – i nawet mruknął do mikrofonu, na co odpowiedział lekki aplauz.
Muzyka się odezwała, i poszło:

Dziś zdałem, sobie sprawę już,
Że żaden ze mnie tani tchórz
Zarządcą teraz zostać chcę,
Ku chwale wieść osiedle me,

A gdyby tak, po roku móc
Choć radnym zostać byłby miód
W kwadracie byłby ze mnie gość
Czy poprze mnie znajomy ktoś?

Skończyłem szkołę, a prawie i dwie
Dziś wybierzcie ludzie właśnie mnie!

Władza doradza, zawadza
'Ponieważ...', 'w związku...', 'gdyż...',
'Że by...', 'a nie by..', 'to wtedy...'
Wciskamy niezły kit

Władza doradza, zawadza
Co, po co, za co, nic
My wypłyniemy, my wiemy
O co chodzi w tym...

[pełna wersja piosenki zostanie umieszczona niebawem w holonecie, teraz skrócono by nie przedłużać]

Koło 23 wszystko się skończyło. Sisco od godziny był poza sceną, w bezpiecznej sali dla artystów po koncercie, oczywiście nikt z publiczności nie miał tam wstępu, choć co raz ktoś próbował. I być może by sam Sisco wylazł, bo on tak lubił, ale dziś dał z siebie naprawdę wiele i na takie spoufalanie się był zbyt zmęczony. Toteż nastoletnich „lofficiajacych Siskusia” przepraszano. A inni się nie pchali.

Ochroniarz zaś wyglądał na zupełne przeciwieństwo – faceta postawnego, w ochraniaczach, który całe życie był ochroniarzem i był chyba do tego stworzony.
- chwileczkę... – odszedł w bok o metr i zadzwonił do tych ze środka, informując ich ze przyszedł ktoś ważniejszy niż nastolatki z buziaczkami, i zapytał, czy można wpuścić. Za chwile też wrócił.
- Proszę bardzo. – i otworzył mu drzwi swoja karta. Dalej nie było trudno trafić.  Pusty krótki korytarz i wielkie drzwi prowadzące „za kulisy”. Była to sala techniczna, bo w sali dla gwiazd Sisco by miał mało miejsca. I chyba by się tez tam niezręcznie czuł.
W sali owej panował chaos i ciężko było Sisca wypatrzeć – mimo jego wielkości. Ale był tam. Wodę doił, od jakiegoś asystenta, przez słomkę z fabrycznych buteleczek z elastycznego plastiku, gdzie ściśniecie ułatwiało pojenie. Wyglądał trochę jakby był spocony. Lub jakby miał temperaturę ciała wyższą niż zazwyczaj.

Bo i w sumie nie było się tu czym zachwycać. Może jakby „Mocowładni” występowali to byłyby tu te wszystkie wymyślne rekwizyty, scenografie, kostiumy i mnóstwo alkoholu. A u Sisca nie, żadnych szalów nie było. Planowano jeden ale fundusz nie pozwalał. Był więc koncert „normalny”, jedynie gra świateł jako efekty.
Za chwile też Sisco był wolny i nim zdążył się zająć znowu czymś, podszedł do niego jakiś obcy facet. Trochę go zdziwiło ze w garniturze. Ale ucieszyło, bo może sponsor! Ale z partii?
- Jasne. Prawdziwa Republika jest spoko. Tylko ze to nie ma za bardzo warunków, może wyjdziemy do gwiazdolandu jednak...- odchylił się nieco w bok o dopiero przekręcił łeb, widać by rozmówcy nie wystraszyć.
- Hej Henk, ja ide na chwile! Mówię ze ide! Wrócę zaraz! – i znowu do pana się obrócił.
- bardzo proszę. – i się ruszył. Oczywiście do otwierania drzwi będzie musiał wykorzystać swojego gościa z partii, ale takie życie. Poprowadził do jednych drzwi, jeśli facet się nie domyślił to mu Sisco grzecznie podpowiedział, przecięli korytarz i znaleźli się, po przejściu przez drugie drzwi, w saloniku gdzie już meble były obijane najlepszymi jedwabiami a splendor walił po oczach. Kanapa z 5 metrów miała...
- Chce się pan czegoś napić?

- Mam nadzieje ze się koncert podobał. – odezwał się Sisco. Napił się chłop to mu było łatwiej to znieść – pomyślał. Nawet by się zaśmiał, gdyby fakt ze nie było to śmieszne...
Chociaż gość wyglądał bardzo dobrze, to moze się nie napił niczego procentowego.
- Dobrze, to zamieniam się w słuch.

- Bardzo mi miło – lekko łbem skinął, pochylając ku dołowi masyw tego „kokpitu”. Pierwsze chwile przy Siscu bez znajomości jego gestów mogły trochę onieśmielać, więc trzymał się względnie na dystans, by dać się bezpiecznie obserwować, i samemu mieć dobry wgląd.
Na szczęście był trochę zmęczony więc nie poddawał stu dwudziestu analizom wszystkiego co do niego mówiono. Wydawał się zadowolony z tego słodzenia. Gadają ze lepsza najokrutniejszy prawda niż najsłodsze kłamstwo, ale – i tak się faktu nie zmieni, więc po co się denerwować jeszcze na zapas. Niech kadzi!
Sisco i tak w ostatnim tygodniu chodził jakby złota szyszkę znalazł.
- Miałbym nagrać wam piosenkę na wybory? – zainteresował się. Ale nie wszedł w słowo, odczekał dyplomatycznie na swoją kolej. Chociaż wyższej szkoły dyplomacji nie miał.

Teraz stał, nie ruszał się. Słuchał. Działka trzymał blisko łba bez twarzy. No właśnie, twarzy nie miał. Nie miał mimiki, próbował nadrabiać inaczej, zazwyczaj wychodziło, ale trzeba było trochę się przyzwyczaić. Nabrać poczucia bezpieczeństwa, bo trudno wymagać wile od kogoś kto się boi, ze Sisco go nadepnie.
- muszę jeszcze pogadać z menadżerem, ale nie będzie problemu. Bardzo chętnie. – wyglądało na to, ze się zgodził. O wstępowaniu do partii na razie nic nie wspomniał. Miał swoje poglądy, zgadzające się w większości z ich programem, choć było parę różnic. Choć obecnie swoje poglądy mógł sobie umieścić w tym miejscu o którym na początku pan Rash pomyślał z odrazą.

Do tej pory nie ruszał się. To akurat było łatwe do zinterpretowania – słuchał i był skupiony. Zaraz dało się słyszeć kilka następujących po sobie pomruków. Dla znających Sisca oznacza to „szeroki uśmiech”, tu zaś – no tak mruczał, zachowywał się swobodnie, więc chyba coś dobrego.
- Bardzo mi pan schlebia. Na szczęście ja się nie czerwienie, więc jedno mam z głowy. Ale racja w tym, ze republika jest wspaniała. – Sisco miał swoje osiągnięcia, choć skromnie do tego podchodził. I miał jeszcze coś: to byłą jedna z bardzo niewielu istot która naprawdę kochała Coruscant, uważała ją za swój dom, najlepsza planetę, mówiła z pasją o swojej ojczyźnie, podczas kiedy główny nurt społeczny psioczył i narzekał. Sisco bohatersko stawał w obronie piękna Galactic City.