Star Tales - gwiezdne opowieści...

Przybyli do hotelu jakiś tydzień temu. Delegacja, poselstwo, czy jak tam to się zwie w żargonie burżujów. Yato był ochroniarzem. W gajerze, pod krawatem i z całkiem nielegalną klamką pod pachą ochraniał wysłanników. Wykosztował się też, by zabrać swoją kobietę na te wakacje. Bunia (Brunhilda), kobieta mocno przy kości o obfitym biuście, rudych włosach i wrednym charakterze była oczarowana. Jej chłop zabrał ją na wczasy. Która kobieta była by niezadowolona? Całymi dniami w dwuczęściowym stroju wylegiwała się na balkonie. Wyglądało to jakby ktoś wystawił baleron, lub omotaną sznurkami szynkę na promienie słoneczne. Na basenie wzbudziła wręcz popłoch swoimi gabarytami. I co było dla niej najważniejsze mogła spuścić Yato ze smyczy. Nawet jeśli gdzieś się zapodział nie było obaw, że przygrucha sobie jakąś panienkę. A nawet jakby, to przetsiębiorcza Bunia potrafiła ustawić Yato do pionu. Rozmowy się przedłużały. Yato miał coraz bardziej dość tej planety i Buni, którą miał cały czas na karku. Chłopaki śmiali się z niego, że jest pantoflarz ale to tylko przy flaszce się zdarzało. Dziś akurat miał wolny dzień. Rozmowy były przerwane dla odpoczynku. Yato ten czas wykorzystał na spacer. Samotny spacer, bez swojego hausegestapo. W krótkich spodniach, letniej koszulce w palmy i słomkowym kapeluszu, mając klamkę za paskiem wyruszył w drogę. Buni powiedział, że idzie coś załatwić. Wymknął się z hotelu. Spacerował dosyć długo. W końcu zaległ w przyjemnym cieniu krzaczorów na wzgórzu, nieopodal hotelu. Leżąc w cieniu rozmyślał. Miał nad czym.

No cóż. Prawdę powiedziawszy to cała ta delegacje nie była upierdliwa. Tylko Bunia dawała pracownikom hotelu w ko0ść. Yato zaś był spokojny i uległy, co było dość niezwykłe zwarzywszy na przeszłość tego draba. Oni, to znaczy delegacja nie mieli pojęcia, że w hotelu gości jakiś tam gwiazdor. Oni mieli swoje sprawy. W hotelu jedli śniadania i kolacje, spali w pokojach. Imprezy w swoim gronie były skromne, bo jakby się naczalstwo dowiedziało o rozpuście…. Oj były by zmiany na stanowiskach. Tak więc skromne imprezy bez awantur. Raz tylko, któryś z nich próbował się dobrać do pokojówki co spotkało się z szybka reakcją kolegów, którzy bezceremonialnie spacyfikowali natrenta, związali i przeprosili ową panią za kłopoty wręczając jej łapówkę. Ale wracając do Yato. Leżał sobie w krzaczorach, w cieniu z słomkowym kapeluszem na twarzy. Nawet nie wiedział kiedy usnął więc nawet nie usłyszał jak Sisco zaczął go podchodzić niczym dzikiego zwierza.

A ów człowiek spal sobie w najlepsze, albo wydawał się spać. I co najciekawsze czuł się tak bezpiecznie jakby był u siebie w domu a nie na obcej dla tej rasy planecie. Koszula w palmy rozpięta odsłaniała opalony na brąz tors człowieka. Jego pierś poruszała się miarowo i spokojnie do czasu az pod stopą Sisco nie trzasnęła spadnięta szyszka. Mężczyzna błyskawicznym ruchem sięgnął za plecy by po chwili przyglądać się olbrzymowi przez szczerbinkę i muszkę na końcu lufy. Wydało się dlaczego czuł się tak bezpiecznie. Był uzbrojony. Podczas tej operacji kapelusz zsunął mu się z twarzy na ziemię. Teraz Sisco mógł dostrzec facjatę jegomościa. Opalona skóra, skośne oczy, wredny uśmiech, włosy opadające na ramiona a na czubku głowy brązowa łysina. Sisco o ile zapamiętał to  by poznał, że z tym człowiekiem miał już nieprzyjemność spotkać się na Courusaint. A tu nagle takie spotkanie tak daleko od domu. Dziwne zrządzenie Mocy? Przeznaczenie? A może tylko przypadek? Jedi raczej uznał by że tak chciała Moc. Człowiek mierząc w Sisco nie wydawał się przestraszony. Był raczej jak szczur zagoniony w kąt gotowy rzucić się do gardła swoim prześladowcom.
- Ktoś ty i czego chcesz? – warknięcie nie pytanie. I wtedy stało się coś dziwnego. Mężczyzna zabezpieczył i schował broń za pas.
- Niech mnie cholera, jeśli my się już nie spiknęli Powiedział uśmiechając się tym razem przyjaźnie. Widać zapamiętał tego giganta.

O do Sisca też nic nie miał. Ot, został zaskoczony podczas drzemki i tyle w temacie. Ruda słonica. Gdyby Yato usłyszał to określenie swojego kwiatuszka, ktoś wróciłby do domu w plastikowym worku. To był jego paczuszek, choć fakt, trzeba przyznać, że potrafiła być wredna i zaborcza. Wystarczyło popatrzeć na basen, który przejęła niemal na wyłączność, bowiem nie tylko owy Dick czuł się przy niej niekomfortowo. Żeby ją z tamtąd wynieść trzeba by chyba dźwigu o nośności 5 ton. Tylko kto by się do tej jędzy zbliżył? Każdy chciał żyć. Sisco widać go nie pamiętał, co nie zdziwiło go wcale. Cóż widzieli się krótko, jednak zapomnieć taki czołg było cholernie ciężko. Zwłaszcza jak drugi raz w życiu patrzysz w wylot tych wielko kalibrowych działek. Usłyszawszy odpowiedź nie w basicu zgłupiał. Zupełnie zdurniał nie bardzo wiedząc co odpowiedzieć. W kocu zdecydował się zaryzykować wypowiedzenie jedynego zdania jakie był w stanie powtórzyć
{- żyj nam tysiąc wylinek} – To było jedyne czego się nauczył podczas pobytu tutaj. Z reszta nie miał zacięcia do lingwinistyki. Fakt, że się tego zdania nauczył zakrawało na cud.

Yato sam był zaskoczony, że w takiej sytuacji potrafił wydukać cos takiego. Co prawda zwrot powtarzany był w kółko ale zawsze. Weź się tego cholerstwa naucz i powtórz. Tak. Zwłaszcza, gdy mierzy do ciebie czołg a ty masz do obrony jedynie packę na muchy, vbo0 chyba takie obrazowe porównanie pasowało tutaj jak ulał. Czołg czyli Sisco powiedział, coś czego Yato nie zrozumiał, chociaż powinien. To była kolejna wypowiedź powtarzana w kolko. Ale jak już operator wspomniał Yato nie był geniuszem jeśli chodzi o języki. Co innego dziewczynki i alkohol. O tym można było z nim pogadać jeszcze nie tak dawno zanim poznał swojego kwiatuszka – Bunię. Yato choć opalony to rzeczywiście nie wyglądał zachęcająco. Już za samą facjatę na lotnisku miał problemy z tutejsza władzą, co w towarzyszach wzbudziło śmiech, który zcichł momentalnie jak tylko Bunia pokazała się na horyzoncie. Ona broniła Yato jak lwica swoich młodych a mimo swoich niewątpliwych gabarytów była całkiem szybka i potrafiła przypieprzyć. Chłopaki zdawali sobie z tego sprawę. Z jednej strony śmiali się z Yato, który ze stoickim spokojem znosił to upokorzenie, z drugiej zaś współczuli, bo kobieta trzymała go bardzo krótko. Nie było mowy o wypadzie na mecz czy piwo, a o skoczeniu na panienki to już w żadnym wypadku. Herod-baba miała czuły węch. Damskie perfumy potrafiła wyczuć bezbłędnie i nagle bach! Leżysz na glebie z pizda pod okiem a ona szykuje się żeby ci poprawić. Cyborg mruknął coś, co chyba było przeprosinami za zakłócenie spokoju po czym oddalił się na kilkanaście metrów. Yato wstał. Podniósł z ziemi kapelusz, który założył na głowę. Obserwował Sisca będąc coraz bardziej ciekawym co on w tych krzaczorach takiego widzi, co go tak tam fascynuje?

A on wciąż obserwował giganta zastanawiając się o co mu chodzi z tymi iglakami. Jeszcze kilka miesięcy temu wykrzyczałby pytanie. Teraz, kiedy Bunia uczyła go manier nie odważył by się na cos takiego, kiedy jego luba znajduje się na tej samej planecie. Wolał nie ryzykować konfrontacji z rudzielcem. On tez chciał żyć. Olbrzym wspiął się na wapienny pagórek powodując małą lawinę. Yato dopiero teraz zaskoczył (ech ten refleks szachisty), że olbrzym mógłby mu pomóc w rozszyfrowaniu pewnego zapisu w tutejszym języku. Tylko cholera jak go o to poprosić nie będąc zbyt natarczywym. Na razie oglądał poczynania Sisco z Wapiennego Wzgórza.

Z zamyślenia wybudził go żwięk dzwonka. Komunikator. Yato wyciągnął go i rzucił okiem kto się dobija, choć przypuszczał kto to mógł być; albo kumple z wycieczki albo Bunia. Tym razem dzwonił kumpel. Pewnie nie ma z kim pochlać a ja chcę odpocząć pomyślał sobie. Schował komunikator do kieszeni i ruszył na wzgórze. Kondycję miał dobra więc nie powinien się zmachać podczas tej wspinaczki.